Rauwer dan Nirvana. Psychedelischer dan The Beatles. Wilder dan Mötley Crue. Aan complimentjes hebben de Black Lips de laatste tijd alvast geen gebrek. Toch kloppen ze allemaal als een bus. De Black Lips maakten het met de eigenzinnige mix van primitieve invloeden uit de vroege jaren zestig al zeer vlug tot de absolute top van de Amerikaanse garage, maar zorgen vanuit die positie ook voor een van de meest verrassende poprevelaties van het nieuwe decennium.
17 september 2005. Ondergetekende begeeft zich naar de Lintfabriek te Kontich, om er een optreden van de Black Lips bij te wonen. Van bij het begin van de performance is het duidelijk dat de Black Lips meer dan pintjes op hebben. Bij ons rijst niet de vraag op welke, maar op hoeveel verschillende soorten drugs de Black Lips daar van jetje staan te geven. De volgende dag treffen we een foto van de Black Lips op het net aan, waarop zanger/gitarist Cole zich tijdens een optreden te Rotterdam in het midden van een publiek in de mond staat te pissen. Waarmee wij tot het besef komen dat wij eigenlijk nog maar een braaf optreden van de Lips hebben gezien.
Het concert is meteen de aanleiding om, ter voorbereiding van het bij In The Red te verschijnen Let It Bloom, de hele discografie van de Lips maar eens uit te pluizen. Daarvan laat de debuutplaat Black Lips! ons met de geniale songwriters in de groep kennismaken. Het is een plaat waarmee de Lips er tegelijkertijd in slagen lichtjes als de fifties en toch smeriger dan Nirvana te klinken. Een spectrum dat de Lips met We Did Not Know The Forest Spirit Let The Flowers Grow in psychedelische richting uitbreiden.
Met Let It Bloom vervolgen de Lips dat verhaal. We Did Not Know The Forest Spirit Let The Flowers Grow klonk al minder rechtlijnig dan Black Lips!, maar kon ondanks die stijlverandering toch nog niet voor de perfecte Black Lips-popplaat doorgaan. De plaat bevatte met "Time Of The Scab" en "Juvenile" weliswaar een paar ijzersterke songs, maar slaagde er net niet in om uit de schaduw van het ijzersterke debuut te treden.
Met Let It Bloom slagen de Lips wel in die opdracht. Dat Let It Bloom met zestien songs eigenlijk zelfs schizofrener dan We Did Not Know The Forest Spirit Let The Flowers Grow is, valt nauwelijks op. De songs blijven deze keer immers wél boeien. Een paar niet te missen hoogtepunten zorgen ervoor dat de plaat nog onvergetelijker wordt.
Wij kunnen er bijvoorbeeld niet onderuit "Hippie, Hippie, Hoorah" te vermelden. Dé drugssong van de Black Lips bij uitstek. Ondanks het feit dat je nauwelijks hoort wat de Lips in "Hippie, Hippie, Hoorah" precies uitkramen, is de song een van de hoekstenen van de plaat. Songs als "Not A Problem" en "Can’t Dance" lenen zich eerder tot cruisen, maar vullen dit soort songs evengoed perfect aan.
De smerigste song is echter ongetwijfeld "Dirty Hands". Was de smerige sound van de Black Lips niet zo dominant, dan had dit gerust een melodie van Buddy Holly kunnen zijn. De lyrics zijn aan de romantische kant en vertellen een verhaal dat gelijkaardig is aan dat van de film Grease, al smoren Olivia Newton John en John Travolta in de versie van de Black Lips liever crack op het strand, om zich onder invloed van zware drugs gore tatoeages te laten plaatsen.
Niettemin blijven wij nog met wat vraagtekens achter. Wat moeten wij bijvoorbeeld met de nieuwe versie van "Workin’"? Het liedje verscheen al op single en op een live registratie, en dat in twee betere en klaardere versies. En wat is er met de nochtans mooie experimentjes van op de nog maar pas uitgebrachte single Hippys gebeurd? In songs als "Hippys" en "Born To Be A Man" opteerde de groep resoluut voor iets meer commerciële sixties, maar daar valt op de nieuwe plaat niets van te merken.
Niet dat het écht stoort. Aan Let It Bloom hebben we voorlopig meer dan voldoende. En misschien dat we maar de volgende plaat moeten afwachten om die experimentjes meer naar voren te zien komen. Op hoop van zegen dan maar. Met een iets mildere levensstijl en een beetje geluk komt die opvolger er wel.
