Een hiphopper die een plaat maakt, geïnspireerd door zijn overleden
grootmoeder Lillian. Toegegeven, het past wel perfect bij de tijd
van het jaar maar toch lijkt het ons bijzonder vreemd. Soit, van de
mannen van het alternatieve hiphoplabel Anticon kan een mens van
alles verwachten. Zeker van Brendon Whitney – ofte Alias – uit
Oakland, die in 1998 als lid van Deep Puddle Dynamics met zijn
introspectieve raps, samples en beats mee aan de basis lag van het
succes van Anticon, maar daarna doodleuk zijn mic aan de wilgen
hing om instrumentale hiphopplaten vol sferische beats, elektronica
en live-instrumenten te maken. Herinner u het fantastische Muted
uit 2003. Vorig jaar dook de grillige Whitney plots wel weer vocaal
op met een bijdrage op de laatste spruit van onze eigenste Styrofoam. In diezelfde periode werkte
hij samen met zijn elf jaar jongere broer Ehren – een
blaasinstrumentvirtuoos die vlotjes alt- en sopraansax, fluit en
klarinet combineert – aan dit album. ‘Lillian’ is dus in alle
opzichten een heuse familieaangelegenheid.
Wie ‘Muted’ kent, weet dat Alias al een tijdje instrumentale hiphop
maakt die meer doet dan zorgen voor achtergrondgezelligheid op
hippe cocktailparty’s. En ook op ‘Lillian’, de volgende etappe in
zijn geïnspireerde zoektocht langs instrumentale soundscapes,
brengt hij meer dan muzikaal behang. Met zorgvuldig gekozen breaks
zorgt hij voor subtiele ritmes, die worden ingekleurd door de
zweverige klanken van Ehrens eerder genoemde gamma aan
blaasinstrumenten. Het zorgt voor atmosferische nummers met een
stevig organische en jazzy randje. De ritmes zijn diep en langzaam,
de langgerekte blazermelodieën heerlijk melancholisch en hier en
daar wordt het geheel opgesmukt met een toefje vervormde samples en
een streep ver weg murmelende vocoders. De sfeer van ‘Lillian’ is
er één van verkleurde polaroids die nostalgische herinneringen en
voorzichtige mijmeringen over vergankelijkheid oproepen. Dat mag op
papier dan behoorlijk melig klinken, het muzikale resultaat is dat
allerminst.
Opener ‘Eman Ruosis Iht’ en opvolger ‘Back and Forth’, zetten nog
stevig de toon met kaalgeslagen elektronicasnippers, snerpende
saxuithalen en een heerlijk stel breaks, die pas volledig
losbarsten wanneer je al kniediep in de hiphopbeats staat. Maar
nadien wordt je zachtjes meegetrokken in de melancholische sfeer
waarin de rest van de plaat baadt, met als ingrediënten de weidse
elektronische soundscapes van ‘Blurry Edges’ en titelnummer
‘Lillian’, de ingenieuze broken beats van ‘Netting Applause’ en de
klagerige sax van het subliem openbloeiende ‘Ladder’. Zo baant
‘Lillian’ zich dertien nummers lang een dromerige weg naar onze
trommelvliezen. Met als toegift een krakend duet tussen saxofoon en
piano dat klinkt als een breekbare melodie uit een oud
muziekdoosje.
Met ‘Lillian’ leveren Alias & Ehren een zeer geslaagd album af
dat zich situeert op het kruispunt van hiphop, ambient en jazz.
Eclectisch op een uiterst verfijnde en aangename manier. Meteen
maakt Alias ook duidelijk dat zijn unieke instrumentale hiphopstijl
verschillend kan worden ingevuld zonder aan spankracht in te moeten
boeten. Daarnaast bevestigt de plaat opnieuw wat sommigen onder ons
al een tijdje weten: Anticon is een label om héél nauwlettend in de
gaten te houden, want na 13 &
God eerder dit jaar is dit opnieuw een ijzersterke release.
