Zwijg ons over vroeger. Waarom zouden we terugkijken op een verleden vol vergelende foto’s die ons steeds minder zeggen? "Here is nostalgia. Here is sentimentality. Kill them before they get you." Blijf sterk, kijk niet terug op alle junk. Kijk vooruit.
Verwacht vooral ook niets van de toekomst: er zijn al geen letters genoeg meer om alle orkanen te benoemen, het volk kiest steeds foutere leiders die almaar minder om datzelfde volk bekommerd zijn. Maar binnenkort hebben we wel de eerste foto van een zwart gat en erectiestoornissen zijn ook al te genezen. We zoeken wel een goedkoop middel tegen Aids als we die zweetvoeten eindelijk de wereld hebben uitgeholpen.
"The millions of the world are hungry and they are far from and because of this rich land. We are responsible." Het is een verre echo van Wallace Shawns’ "Standing naked beside the beggar — there’s no difference between her and me except a difference in luck."
Daarover heeft 65DaysOfStatic een plaat gemaakt. Ze heet One Time For All Time. Nog één keer, om het nooit meer te vergeten, balt ze alle emoties in negen brokken kruisbestuiving van instrumentale rock en alle kanten uit knetterende beats. Dit is een plaat die alles tegelijk wil zeggen en die slag thuishaalt. Een die smeekt om pure eerlijkheid ook: "Never look me in the eyes unless you mean it" en "Here are idiots dying for their art in your stereo."
Zo klinkt de plaat: dwingend als de fragmenten die we hier uit de tekst in het cd-boekje lichtten. Pissig. Doodvermoeid. Overgevoelig en veel te emotioneel. Maar ook als een aanval, geen capitulatie. In vergelijking met debuut The Fall Of Math komt 65DaysOfStatic op haar tweede een stuk subtieler voor de dag. Weg zijn de betonnen muren die de groep uit het niets voor je optrekt, hier is het aandeel elektronica groter geworden. Maar ach: twee streepjes minder bij een groep die ongetwijfeld versterkers heeft die tot elf gaan, is nog altijd een krachtige negen. Dit is opnieuw een stevige lap in het gezicht.
Het blijft verbazen hoe dit soort instrumentale rock de enige resterende muziek is die nog terecht het label "punk" kan dragen. "This Is Our Punkrock", zoals een van de incarnaties van A Silver Mt. Zion stelde: niet meer roepen in holle slogans, maar gewoon laten voelen wat deze fucked-up wereld met een mens doet, alle haat, alle verdriet, alle vreugde en schoonheid ballen in één emotionele uitbarsting. In een pianolijn als die van afsluiter "Radio Protector" die overwoekerd wordt door beats die meppen en blijven meppen. Niet uit stoerheid, maar doorheen een waas van tranen.
Vanuit de achtergrond is het die af en toe opduikende piano die One Time For All Time boven haar voorganger doet uitstijgen. Samen met een occasionele strijkerssample voegt het een emotionele onderlaag toe. Het monster van Frankenstein dat beseft dat zijn kracht ook zijn zwakte is: hij is een monster en gedoemd om alleen te blijven. Terwijl de gitaren scheuren en beats zowel analoog als digitaal geproduceerd worden, voel je de pijn in de melodie die bijna — maar niet helemaal — overstemd wordt. Er zit schoonheid onder de monsterlijkheid.
Luister naar dat spervuur van beats in "Climbing On Roofs (desperate edit)". Dat is 65DaysOfStatic: rellen in het hoofd, leegte in de straat. Het uitslaand vuur in de ogen in een kille wereld. Een steen door een trommelvlies geworpen. Trieste woede om wat is en nooit had mogen zijn.
"Spend my inheritance! They’ve drained the swimming pools of our youth and shortend the summers anyway. We don’t want to inherit something failed." Weg met het verleden, fuck de toekomst. Er is alleen een dwingend en acuut nù. Het heet 65DaysOfStatic.
