De eigen naam googlen, we doen het allemaal wel eens. Ene Vashti Bunyan, een bijna-pensioengerechtigd Schots boerinnetje, kwam op hetzelfde idee en ontdekte tot haar eigen grote verbazing dat haar in 1970 hopeloos genegeerde folkplaat Just Another Diamond Day zowaar een cultklassieker was geworden.
Ontmoedigd door een totaal gebrek aan erkenning, zei Bunyan in 1970 na welgeteld één plaat het Amerikaanse folkwereldje vaarwel om met paard en kar naar het Schotse Isle of Skye te trekken, alwaar opperhippie Donovan een paradijselijke hippiecommune zou stichten. Tot het einde hunner dagen zou dit selecte groepje gelukkigen, zwevend op een wolk van sterkgeurende kruiden, vrije liefde en kampvuurliederen, in perfecte harmonie met zichzelf en de natuur leven. Helaas, toen de familie Bunyan een jaartje later uiteindelijk op hun bestemming aankwam, had Donovan in een zeldzaam helder moment zijn droom alweer opgeborgen en bleek het paradijs niets meer te zijn dan een troosteloze, verlaten, dorre grasvlakte.
En dus trokken Vashti en de haren noodgedwongen verder het mistige Schotse land in. Genesteld in een klein knus boerderijtje leidden ze de volgende dertig jaar een vredig bestaan. De muziek in al haar vormen lieten ze achter zich. Tot de dag dat het wereldwijde web zijn intrede maakte op het Schotse platteland en Vashti tot de ontdekking kwam dat haar muziek wel degelijk bij velen een gevoelige snaar had geraakt en zelfs een grote inspiratiebron was geweest voor een nieuwe generatie folkmuzikanten. Vraag Devendra Banhart wie zijn all time hero is en hij zal u doorverwijzen naar zijn linker- dan wel rechterarm waar niet zelden de woorden ’Vashti’ en ’Banyan’ op staan geschreven.
Aangemoedigd door deze onverwachte appreciatie liet Bunyan het pluimvee voor wat het was, stretchte nog vlug even de stembanden en nam voor het eerst in dertig jaar terug de gitaar ter hand. Dat resulteerde in geslaagde bijdragen aan werk van onder andere Devendra en Animal Collective, maar de vingers kriebelden en het werd tijd voor nieuwe eigen nummers. Of ze het nog zou kunnen, na meer dan drie decennia…? Ja hoor, Lookaftering is een bloedstollend schone plaat geworden die doodeenvoudig aanvangt waar Diamond Day ooit had halt gehouden. Alsof de voorbije 35 jaar niet meer zijn geweest dan een astmatische zucht in de wind.
Opmerkelijk is dat de tand des tijds schijnbaar geen vat heeft gehad op Banyans vocale capaciteiten. Ondanks haar gevorderde leeftijd klinkt de stem van oma Vashti nog steeds even kinderlijk naïef en engelachtig als begin jaren ’70. "Alsof mijn stem dertig jaar in coma heeft gelegen", zegt ze zelf. Maar de hoopvolle, dromerige teksten van weleer zijn ingeruild voor een nostalgische terugblik op haar voorbije levensgang. Of zoals het gaat in "Here Before": "Once I had a child / she was smiling like sunshine / she could see it all / like she’d been here before."
Lookaftering doet vaak denken aan Bryter Layter van Banyans indertijd al even onsuccesvolle collega Nick Drake, mede dankzij de arrangementen van Robert Kirby die ook al aan Drakes platen meewerkte. Ook Joanna Newsom komt nog eens haar wonderbaarlijke harpspel demonstreren en producer van dienst is de Duitse componist Max Richter, die met zijn Blue Notebooks al bewees dat hij een van ’s werelds beste klankenspinners is. Zijn breekbare pianoriedeltjes en subtiele geluidseffecten bepalen een groot deel van het geluid, al blijft Vashti Bunyans stem de hoofdrolspeelster in het hele verhaal.
Met Lookaftering herontdekt de wereld een getalenteerde muzikante die ten onrechte in de vergetelheid was beland. Ook binnen 35 jaar zal Lookaftering nog niks van zijn glans verloren hebben. Google zij gedankt.
