Vier jaar na het wel erg middelmatige Driving Rain gooit Polleke Beatle nog eens een stevige brok pop in de poel. Niets wereldschokkends: ook muzikanten van zijn status doen dat nog steeds in de vorm van een stevig dozijn songs. Om te vermijden dat namen in een verkeerde volgorde terecht kwamen op het cd-hoesje schreef McCartney alle nummers zelf en hanteerde de voormalige Beatle nagenoeg alle instrumenten. Zuinig, of toch zoiets als een uitdaging?
Na de eerste rist beluisteringen van deze Chaos And Creation In The Backyard – de teller voor McCartney’s soloplaten sinds The Beatles pendelt ondertussen al lustig voorbij de twintig – leken echter sluimerwoorden als ’kabbelend’ en ’slaapverwekkend’ zich vlot een weg te harken naar de volgende paragrafen. Maar toen herinnerden we ons plots de opgezwollen lippen en het dito ego van Jagger en waren we plots wide awake.
Niet dat langharig tuig nu nog op speelpleintjes een hardhandige keuze tussen The Beatles of de Stones moet maken. Meestal zijn de hangjongeren dezer dagen kortgeschoren en laten ze keuzes afhangen van een sms-poll. Een nieuwe plaat van een 63-jarige levende legende – hij zou door de mand vallen bij X-factor en dat is een goed teken – zal daar weinig aan veranderen. En bovendien lijken de Stones ook al jaren nergens meer op. Of toch: een gierige zondagse kaartclub met heimwee.
Niet dat er iets mis is met melancholie. Op Chaos wordt er zelfs meer dan eens in de bestofte achteruitkijkspiegel getuurd. Er wordt dan ook amper van jetje gegeven, maar eerder introspectief gemijmerd richting back, way back. Gelukkig gebeurt dat niet al te vaak met begeleidende liftmuziek, al komt het flauwe muzakachtige "A Certain Softness" aardig in de buurt. En er moet ergens op de long and winding road alweer wat verhelderend kruid in Pol zijn thee zijn beland. Zo horen we bijvoorbeeld naar onze smaak iets teveel fluitwerk op "English Tea", een onbegrijpelijke ode aan zondagvoormiddagen. En ook de outro van deze Chaos lijkt ons zo overbodig als een waterbed in New Orleans.
Voor deze Chaos werkte McCartney voor het eerst samen met Nigel Godrich, die ook al wonderlijke dingen met knoppen deed voor Beck, Travis en Radiohead. Er ontstonden naar verluidt al eens frivole fricties tussen producer en muzikant. Het zit waarlijk en oprecht diep, dat voor altijd ontbreken van een geniale tegenpool als John Lennon. Alsof er ooit een wisselspeler voor Lennon op de bank zal zitten.
Er valt echter bitter weinig hoogspanning te noteren. Ook niet op het weliswaar uitstekende "Riding To Vanity Fair", een ingetogen en ietwat verbitterde visie op vriendschappen en hoe ze vervagen. De immer optimistische McCartney lijkt hier sinds lang weer wat harder te bijten en het levert een absoluut hoogtepunt op, passend en dreigend begeleid door repetitief getik op het Toy Glockenspiel.
De overheersende temperatuur van deze Chaos is echter ingehouden zonnig, onderbroken door af en toe een verfrissende plensbui. De single "Fine Line" bruist alvast lekker weg: McCartney – die wonderlijk simpele dingen doet met een Grand Piano, een tamboerijn en natuurlijk een Hofner Bass – gaat rustig, maar gedecideerd rockend op zoek naar duidelijkheid: "There is a long way/between chaos and creation/if you don’t say/which one of these you’re going to choose." Na het bruisen blijkt de pijn nog eens verdwenen ook. In het al even huppelende "Promise To You Girl" worden gevallen bladeren weggeveegd, zoeken donkere wolken een vluchtroute en is ter plaatse trappelen verboden. Maar, de mooiste stralen worden toch bewaard voor het weidse "Too Much Rain": een heerlijk kabbelende (we hadden u gewaarschuwd) oproep voor optimisme.
Spannend is het allemaal niet, maar wat is er nu mis met een oerdegelijke popsong op gezette tijden? Gele briefkaarten ontvangen doen we niet meer, maar u verzint ongetwijfeld een gevat antwoord in uw vrije tijd.
