Het zijn twee hectische jaren geweest voor Death Cab For Cutie. In de herfst van 2003 brachten ze met Transatlanticism hun vierde en beste album uit, een slopende tour volgde in de maanden daarna. Straks komt hun eerste album voor een majorlabel uit, maar eerst is er de dvd Drive Well, Sleep Carefully, een portret van een band in volle overgang.
"Dit is niet het verhaal van Death Cab For Cutie, gewoon het verhaal van een band on the road", zo begint Drive Well, Sleep Carefully – On The Road With Death Cab For Cutie. In de lente van 2004 vertrok de groep na een maand Europa immers voor een wekenlange tocht van de Oostkust naar de Westkust van de Verenigde Staten. Regisseur Justin Mitchell volgde hun spoor en weefde concert- en interviewfragmenten samen tot een tourdvd die wat inkijk geeft in deze rockband op een kruispunt in zijn carrière.
"De langste tour die we tot nu deden, duurde zeven weken en dat leek al eindeloos", klinkt het aan het begin: "Die begon in februari met een maand Europa, waarna we vijf dagen naar Japan gingen en nu hebben we tot eind april zeven weken door de V.S. te gaan. Dat zijn drie continenten op drie maand."
En toch is Drive Well, Sleep Carefully niet het soort film dat een band in eindeloos verval schetst door het vele toeren. Wat je wel krijgt: veel live-footage van een representatieve selectie van hun songcatalogus, doorsneden met rake interviews die af en toe het wezen van toeren raken: "Dit is geen normaal leven", aldus Ben Gibbard, "maar opeens wordt het dat wel."
Er is de specifieke situatie van Death Cab For Cutie: de band maakte naam in het erg bekrompen indiecircuit in de V.S., maar de songs bleken te sterk zodat een groter publiek interesse voor de band kreeg. Dat zorgde ervoor dat oude steunpilaren als de website pitchforkmedia.com scherper werden (Gibbard bij het interview dat we van hem afnamen in februari 2004: "Ze hebben blijkbaar besloten dat ze ons niet meer tof vinden") terwijl de groep nu op de rand staat van een overstap naar majorlabel Atlantic/Warner. Er heerst onrust over wat de fans daarvan gaan vinden: "Dit is onze eerste tour die we niet in een bestelwagentje maar met een tourbus afwerken en we weten niet hoe de fans daarop gaan reageren", klinkt het zelfs overbezorgd, maar net zo goed geven ze mee dat ze nooit hadden durven dromen dat het zover zou komen.
De groep leert ook routine, en moet daar nog mee leren omgaan. Gitarist Chris Walla: "Omdat we zoveel shows speelden, voelden sommige optredens nogal robotachtig aan. En soms valt het op zijn plaats, maar net zo goed voel je geen persoonlijke voldoening na een concert. En dat is een nieuw gevoel." Het moet een nachtmerrie zijn voor een groep waarvan ooit werd gezegd dat ze "punk terug in punctual staken". Laat er geen twijfel over bestaan dat dit controlefreaks zijn die halverwege de tour concertopnames beluisteren om te horen waar het beter kan.
Extras zijn er ook: een akoestische set, een repetitie, een demo, en wat bijkomende interviews over de helende invloed van de serie The Office en over hun studio "The Hall Of Justice" in Seattle, waar Nirvana vele jaren eerder Bleach opnam.
"Er is iets aan het veranderen, indiemuziek sluipt de mainstream binnen", vertelden de heren bij dat al geciteerde interview. Ze komen daar op terug aan het begin van Drive Well, Sleep Carefully. Straks is er dat majordebuut Plans. Niet zo geweldig als Transatlanticism, maar het houdt de standaard hoog, en je voelt dat de groep zeker nog niet aan het eind van haar Latijn is. Wat overblijft van de dvd, is deze belofte vol zelfkennis: "We staan niet aan het einde van iets, maar beginnen nu pas ergens te geraken. Dit is pas het begin."
