Met een achtste plaat onder de arm hebben de folkies van de Levellers weer een reden om uitgebreid op tournee te gaan. Deze uitbundige zooi komt dan ook het best tot zijn recht op de planken en de nieuwe plaat, Truth & Lies, draagt alweer elf fijne songs toe aan het bekende oeuvre. Tijd om die luchtviool nog eens van onder het stof te halen.
Toen begin jaren negentig "keeping it real" een issue was en platen kleine lettertjes kregen die trots "deze plaat is gegarandeerd vrij van samples, enkel echte instrumenten zijn gebruikt" stelden, was de tijd blijkbaar meteen ook rijp voor de folky punk van Levellers: The Pogues waren in vrije val sinds het vertrek van Shane McGowan, maar enig woest gefiedel kon er duidelijk nog steeds in.
Levelling The Land kwam er dus goed getimed aan: met zijn robuuste onderbouw van knarsende gitaren was het stevig genoeg voor het Doctor Martens dragende grungy volkje, terwijl het vrolijke gepingel het allemaal vlotjes verteerbaar maakte voor de folky die wel eens in een mens steekt. Ook de geëngageerde teksten raakten toen bij het jonge volk een snaar die ondertussen allang weer gesprongen is. Een jaar of twee lang waren de Levellers echter een groep die veel volk op de been kreeg.
Dat keerde allemaal sneller dan verwacht: toen de groep in 1995 Zeitgeist uitbracht bij major Warner was de populariteit al tanende en bij de eerste en enige doortocht in Vorst Nationaal raakte de concertbunker maar voor de helft gevuld. Teruggebracht tot gewone proporties werden de Levellers een niet aflatende livegroep die op haar fanbase blijft teren en op gezette tijden nog eens een plaat uitbrengt.
Tien jaar later is Truth & Lies weer een aanvulling van elf nummers die er lekker in happen. Koerswijzigingen noch experimenten waren aan de orde: de groep doet gewoon waar ze voor geapprecieerd wordt en dat is tot nader orde nog steeds "prettige folkrock brengen". Dat krijgen we al van bij opener "Last Man Alive" en zo gaat dat door tot afsluiter "Sleeping".
De buikjes staan wat meer gespannen dan vijftien jaar geleden, de dreads zijn al wat meer grijs dan ros, en het is allemaal toch ietsje rustiger dan toen er nog met gebalde vuist "libertyyy" werd gebruld. De gitaren scheuren iets minder, en het is dus al even iets meer pop dan rock geworden zoals de fijne single "Make You Happy" nog maar eens bewijst.
Gemoedelijk passeren songs als "Confess" (gesampled ritme, klaaglijk glijdende viool), "For Us All" (wiegend en vrolijk genre "The Road") en "Wheels" (niets meer over te vertellen dan "alweer een fijn nummer volgens gekend recept"). De banjo wordt nog eens bovengehaald op "Said And Done". De enige regelrechte afknapper is "Who’s The Daddy?".
Levellers hebben voor het tweede jaar op rij hun eigen festival in Engeland. Dat is geen slechte zet, zo zijn ze toch minstens één keer per jaar nog zeker van een plaats bovenaan een affiche. Met een eigen studiocomplex in Brighton en een goed draaiende merchandise-afdeling is de groep dan ook behoorlijk geprofessionaliseerd ondertussen. Blijkbaar deed ook de dienst kwaliteitscontrole zijn job goed, want Truth & Lies houdt niveau. Nieuwe fans gaan ze er dan wel niet mee winnen, wie de groep kan pruimen zal zich deze plaat niet beklagen.
