In een wolk van blazers, a capella vingergeknip en soft gecroon kwam Jens Lekman eind vorig jaar met een swing in de heupen onze wereld binnengegleden. Voorlopig tourt hij niet in deze contreien maar we hadden nu eenmaal nog een interview met de man liggen. En hey: zijn When I Said I Wanted To Be Your Dog vinden we ook zes maanden na datum nog altijd een puike plaat. Hierrrr met dat cassettje dus!
Er was een tijd dat Lekman zich schaamde voor zijn eigen naam. Of het toch nodig vond een pseudoniem te gebruiken. Maar lang duurde dat niet, want al op de Rocky Dennis-ep droeg hij dat alter ego ten grave om vol zelfvertrouwen de wereld als zichzelf tegemoet te treden.
Jens Lekman: “”Rocky Dennis” had ik lang geleden geschreven over een jongen die misvormd is en er als een leeuw uitziet, een personage uit de jaren tachtig-film Mask met Cher. Toen mensen die song oppikten dachten ze dat het mijn echte naam was. Ik zou niet weten waarom, maar toen ook de radio de song begon te spelen en me Rocky Dennis begon te noemen zat het spel op de wagen. Aanvankelijk wist ik niet dat die film gebaseerd was op een waar gebeurd verhaal, maar toen ik dat eenmaal wist moést ik de naam veranderen, vond ik. Ik realiseerde me dat ik maar één ding kon doen, dus plande ik zijn begrafenis en schreef de Rocky Dennis-ep.”
enola: Je zei ooit dat je schrijft over relaties die hun beslag nog moeten kennen. In het geval van “Julie” zorgde je er post-factum echter wel voor dat alles wat je zong uit kwam.
Lekman: “Ja, in dat geval heb ik het doen uitkomen, dingen als ’Eating French fries by the dock of the bay’. Toen ik de song schreef had ik haar nog nooit ontmoet of met haar gesproken, maar ik moest al die dingen doen om het nummer uit te kunnen brengen of zelfs maar live te spelen. Anders zouden mensen me een leugenaar noemen.”
enola: Eén keer schreef je wel over een aflopende relatie en je kreeg meteen een brief: “Psychogirl” was niet blij met haar song.
Lekman: “Dat was ze inderdaad niet. Ik voel me nog altijd slecht als mensen beginnen te lachen als ik het nummer live speel want het is een behoorlijk ernstige song: het gaat over een meisje dat mentaal niet helemaal stabiel was. Vreemd genoeg trek ik altijd dat soort meisjes aan. Ik begin ze te herkennen: het is een slecht teken als een meisje te veel naar The Cure luistert, dan kan ik er maar beter niet te dicht bij komen. Maar het overkomt me nu eens altijd. Daarom schrijf ik vooral over dingen die nog moeten gebeuren omdat ik weet dat ze dan meestal zo niet uitdraaien. Op die manier kan niemand zich kwaad maken, want het gebeurt toch niet, wat ik beschrijf.”
enola: Je songs lijken dan wel triest, tegelijk lijk je er van op een ironische afstand ook mee te lachen. Ik mag hopen dat al die Morrissey-referenties je niet té hard verbazen dus?
Lekman: “Ik snap het wel: mijn stem lijkt soms op die van Morrissey. Maar weet je, in Zweden is alles omgekeerd: toen ik een tijd geleden in de Verenigde Staten was hoorde ik dat je als Morrissey-luisteraar nog steeds de outsider bent die bijeengeslagen wordt. Toen ik vijftien was, in Zweden, kreeg ik net van de Morrisseyfans regelmatig een pak rammel. Ik ben er eigenlijk nooit toe gekomen om naar zijn muziek te luisteren en meer dan een nummer of twee ken ik dus niet. We zijn waarschijnlijk allebei door dezelfde muziek uit de jaren vijftig en zestig beïnvloed. En ja: ons stemtimbre is vergelijkbaar in een song als “Maple Leaves”.”
“Die humor is overigens gewoon de beste manier om met moeilijke dingen om te gaan: als het moeilijk er over praten is kun je er maar beter het absurde van gaan benadrukken. Vroeger schreef ik verschrikkelijk duistere en miserabele songs, tot ik me realiseerde dat ze me enkel maar ongelukkiger maakten. Het is beter om songs te schrijven over de goede dingen in het leven of die nog moeten gebeuren. Ik ben humor gaan gebruiken om zelf vrolijker te worden.”
enola: Afgezien van die fifties- en sixtiesinvloeden zweer je ook bij archaïsche bandrecorders bij het opnameproces. Schuilt er een nostalgicus in Jens Lekman?
Lekman: “Eigenlijk praat ik niet graag over hoe ik opneem: het haalt de magie van de muziek weg en zoveel heb ik er nu ook niet over te vertellen. Het is niet goed te ontsluieren wat achter mijn muziek schuilgaat: ik heb liever dat mensen denken dat ik gewoon in een park met een paar elfjes muziek zit te maken die ik automatisch opneem dan dat ze weten hoe hard het werken is. Maar als je het echt wilt weten: het heeft te maken met de goeie compressor in mijn bandopnemer. Daarom gebruik ik die.”
enola: Je zingt vaak a capella. Waarom?
Lekman: “Ik ben daarmee begonnen omdat ik het gevoel kreeg dat ik me aan het verstoppen was achter al die samples die ik in het begin gebruikte. Ik wilde mijn muziek zo natuurlijk mogelijk maken en dan is solozang een goede manier om contact te leggen met het publiek: ze krijgen meer respect en luisteren beter. Het is een vorm van openheid die ik erg belangrijk vind. Ik wil niets verbergen, vandaar dat ik Rocky Dennis ook heb laten vallen. Dit ben ìk gewoon. En ik hou bijgevolg ook niet van metaforen: laat het maar eerlijk en zonder omwegen zijn.”
“”Do You Remember The Riots” had ik eerst in een zware orkestratie gearrangeerd, maar ik kreeg het niet helemaal juist. En daarbij: het zou ons honderdduizend dollars gekost hebben om al de samples van die versie te clearen. Dat gingen we dus nooit uitgebracht krijgen, vandaar dat ik het uitkleedde tot enkel stem. En daarna plaatste ik op de plaat meteen “You Are The Light”, het meest georkestreerde nummer. Dat contrast zocht ik wel.”
enola: Je bent nooit tevreden over je songs en sommige songs die al op je EP’s stonden nam je terug op voor When I Said I Wanted To Be Your Dog. Zijn die versies nu definitief of kan er nog aan geschaafd?
Lekman: “Ik probeer er van te blijven, maar soms denk ik er wel over wat ik aan deze of gene song nog zou kunnen verbeteren. Ik schrijf toch liever nieuwe nummers en daarvan heb ik er al zoveel, dat ik me daar beter op kan concentreren. Ik was nog vruchtbaar de laatste tijd: tot voor kort schreef ik een song per dag.”
enola: In de Zweedse Elle werd je afgelopen jaar uitgeroepen tot vijftiende sexy man van Zweden. Hoera?
Lekman: “Een vriend belde me met dat nieuws. Vreemd, maar ik was wel geflatteerd. En dat vijftiende zijn is ook best grappig: er zijn dus veertien mensen meer sexy dan mij in Zweden en dat bleek ongeveer heel het nationale voetbalelftal te zijn. Blijkbaar zie ik er nu ook weer niet zó goed uit.”
“Het was goed voor mijn ego; ik begon heel wat sexy songs te downloaden op mijn iPod en dan liep ik met mijn hoofd in de lucht door Stockholm. Het deed me wel deugd op een niet al te serieuze manier.”
