Aan het begin van het nieuwe millennium lag I Am Kloot — samen met de Kings Of Convenience en Turin Brakes — aan de basis van de nieuwe akoestische beweging. Een aanvankelijk zéér beloftevolle beweging die vandaag, vijf jaar later, echter nog niet veel groter is geworden. Niettemin is het een beweging waarvan de groepen zijn uitgegroeid tot heuse gevestigde waarden, en waarvan I Am Kloot en Turin Brakes deze zomer al de derde langspeler vieren.
I Am Kloot zit al vijf jaar stevig in het zadel, en toch zijn er nog altijd muziekjournalisten die al eens het lef hebben om de groep met Oasis te vergelijken. Onterecht. I Am Kloot zou immers nooit tot haar recht komen in een groot stadion, met haar verfijnde, akoestische rock die dag en nacht verschilt van die van de grote rock ’n roll bands.
Niettemin beschikt I Am Kloot over een geluid dat staat als een huis. Dat geluid valt tegelijkertijd als zeer luchtig en toch zeer vol te omschrijven. I Am Kloots beperkte bezetting biedt enerzijds een zee aan ruimte voor andere instrumenten, terwijl die ruimte anderzijds toch net zo bepalend is voor hun luchtige sound. Als de groep er met de beperkte, akoestische bezetting toch in slaagt vol te klinken, dan valt dat volledig op de conto van de songkwaliteit te schrijven.
Tot nog toe kwam I Am Kloot daarmee het meeste tot haar recht op de debuutplaat Natural History, waarop groot songmateriaal als "To You", "Morning Rain", "86 TV’s", "Bigger Wheels", "Dark Star" en "No Fear Of Falling" op heel wat internationale belangstelling kon rekenen. Die plaat was meteen de aanleiding voor grote verwachtingen. Zo groot zelfs dat de vervolgplaat I Am Kloot — die het met heel wat minder moest doen — wel een beetje moest tegenvallen. Die plaat werd een lastige tweede, maar wel een die I Am Kloot genoeg kracht zou geven om met Gods And Monsters dubbel zo hard terug te slaan.
Wat moest gebeuren, gebeurde. Gods And Monsters werd zelfs nog een tikkeltje beter dan Natural History. Dit omwille van de simpele reden dat — als men de drie platen van I Am Kloot met schilderijen vergelijkt — Gods And Monsters wel dat schilderij is, dat I Am Kloot het beste in beeld brengt. De plaat bevat dertien sterke, typische I Am Kloot songs, waarin je écht alle scherpe kantjes van de groep terugvindt.
Voorbeelden liggen voor de hand. Terwijl "Over My Shoulder" als perfecte catchy single dienst doet, slaat "Hong Kong Lullaby" met de garagerockende gitaar — die door een accordeon (!) wordt bijgestaan — een brug naar de roots, en mikt het instrumentale "Astray" op het puur muzikale. In "Avenue Of Hope" horen we nog even hoe John Bramwell op de muziek van Nick Cave & The Bad Seeds zou klinken, al is Bramwells stem toch nog wel iets te speciaal om zomaar te vergeten dat je naar I Am Kloot aan het luisteren bent.
Een goede groep met een eigen sound die interessante pop maakt? Wat had u nog meer gewenst? Als alle bijdehandjes die ons denken te moeten opmerken dat I Am Kloot geen vooruitstrevende muziek maakt bij deze even de Klootzak naar ons willen richten, zodat wij er hen een flinke trap onder kunnen verkopen? Geen dank.
