Doorgaans gezien als het bolwerk van de Amerikaanse mainstreamcultuur, durft Hollywood nu en dan toch eens te flirten met het universum van de indiemuziek. Bewijs daarvan vormt bijvoorbeeld het gouden huwelijk van singer-songwriter Aimee Mann met de film Magnolia op de soundtrack van deze laatste. Met haar haarscherpe en toch boeiende teksten wist ze zelfs een oscarnominatie in de wacht te slepen.
Het is niet iedereen gegeven zoiets klaar te spelen zonder al te veel compromissen. Ondertussen zijn we weer een half decennium en twee platen verder, maar het geluid van deze getalenteerde dame is niet veel veranderd. Nog steeds worden haar songs gekarakteriseerd door pakkende teksten en een emotiezwangere stem, terwijl ze van tijd tot tijd ook wel eens ferm aan het rocken durft te slaan.
Het voornaamste verschil ten opzichte van haar vorige werk is dat het voor het eerst een conceptalbum betreft. The Forgotten Arm vertelt het verhaal van een tumultueuze relatie tussen een drugsverslaafde bokser en zijn geliefde, waarbij ze beiden geplaagd worden door hun eigen gebreken, twijfels en wisselende emoties. De bedoeling was waarschijnlijk om door een zelf opgelegde verhaallijn de onderwerpen van Aimee’s songcycli wat te verbreden en te veranderen.
Een opzet die echter zijn doel volledig mist. Dat de thematiek — conceptalbum of niet — uiteindelijk nog steeds dezelfde is als in haar vorige werk, daar kunnen we mee leven; erger wordt het wanneer ook tussen de individuele songs op dit album zelf al te weinig variatie te merken valt. Ondanks de groots opgezette thematiek is er van een overtuigende verhaalstructuur doorheen het album weinig sprake. Grote boosdoeners daarin zijn vooral de arrangementen van Aimee Manns nagelnieuwe producer Joe Henry, die er telkens opnieuw de band met het volle geweld laat invliegen. Zonder de broodnodige adempauzes worden de nuances en fijngevoeligheden van de plaat al snel overstemd door een overenthousiaste en al te energieke begeleiding. Zeer spijtig, want een iets bescheidener bezetting had de uitstekende songs veel beter tot hun recht laten komen. Wij wachten dan ook vol spanning op een "no strings attached"-versie.
Het onwaarschijnlijke talent van Aimee Mann als songschrijfster blijkt vooral uit de schijnbare moeiteloosheid waarmee ze in de rustigere songs als "Little Bombs" of "That’s How I Knew This Story Would Break My Heart" de mooiste melodieën op haarfijne wijze verweeft met originele tekstvondsten. Kleine pareltjes als "Life just kind of empties out /Less a deluge than a drought / Less a giant mushroom cloud / Than an unexploded shell", zijn nog steeds te vinden, maar zijn een stuk zeldzamer geworden dan op haar vorige albums.
Want na vijf albums is er een zekere middelmatigheid in haar werk geslopen. De beleefde emoties zijn afstandelijker geworden, het voortschrijden van de songs meer berekend – bijna routineus. Uitschieters van het niveau van een "Save Up" of "One" uit haar vroegere werk, zijn op deze cd spijtig genoeg niet te vinden. Het talent van deze dame is onbetwistbaar, maar zonder voldoende variatie begint ze langzamerhand wel enkele van haar pluimen te verliezen.
Dit album is er geen voor in de annalen der rockgeschiedenis, maar dat neemt niet weg dat het materiaal op The Forgotten Arm van zeer degelijke kwaliteit is voor iedereen die van het betere singer-songwriterwerk houdt.
