Hangedup is het Canadese duo Eric Craven (drumsticks) en Geneviève Heisteck (strijkstokken). Wie op basis van de line-up of het instrumentarium echter vermoedt dat Hangedup een postrockvariant van The Dirty Three meets Dresden Dolls is, is er aan voor de moeite. Want Hangedup heeft met Clatter For Control zonder meer zijn eigen stem gevonden en die is allesbehalve zoetgevooisd.
De verstoorde klanken in "Alarm" roepen onmiddellijk een onheilspellende sfeer op die onwillekeurig beelden oproepen aan Dresden slechts enkele seconden voor het bommentapijt zijn dodelijke vernietigingswerk in gang zet. De geschiedenis in gedachten houdend, bereiden we ons voor op de infernale Apocalyps. Die komt er nochtans niet. Althans niet in het al even dreigend sluipende "A Different Kind Of Function" waarin de dreiging niet van boven maar uit een heel andere hoek lijkt te komen. In de Japanse horrortraditie wordt meer gesuggereerd dan getoond en het is dan ook pas na een dikke twee minuten dat de drums hun gezwollen terreur laten horen. "It’s The Fullness Of His Coming" zong The Birthday Party ooit en nu pas begrijpen we hoe nietig Mozes zich gevoeld moet hebben tegenover een oudtestamentische wraakzuchtige God.
"Kick-Back-Hub" speelt niet alleen een dubbelzinnig spel met percussie om zo een klagende viool het nakijken te geven, maar vloeit ook naadloos over in "Eksplozije": een nummer waarin de oude Einstürzende Neubaten om de hoek komen piepen en de grenzen van de klank afgetast worden. De pijngrens wordt gelukkig (of helaas?) niet verlegd maar we zijn er weer een beetje dichter bij geschoven. "Go Let’s Go" heeft na dit alles een eerder klassieke structuur. Niet alleen worden viool en drum naar de voorgrond geplaatst maar ook de song an sich heeft een duidelijk doel voor ogen. Eenzelfde gevoel hebben we ook bij openingsnummer "Klang Klang" dat er onmiddellijk stevig de vaart inzet met haar opzwepend drumritme dat in een eindeloze worstelpartij verwikkeld lijkt met een agressieve stortvloed aan strijkers: Holyfield vs.Tyson eindigt hier echter onbeslist. Twee doelbewuste ankerpunten en / of rustpauzes? Het geeft ons alvast een ademruimte.
Een ademruimte die we kunnen gebruiken want met "Derailleur" wordt opnieuw een sprong in het diepe gewaagd. De pijngrens wordt deze maal wel heel zorgvuldig afgetast, hoezeer Craven ook vasthoudt aan een tastbaar ritme. Loodzwaar neemt "Fuck This Place" daarna een aanvang, dit is geen middenvinger meer maar een opgestoken vuist. Heistek nadert steeds dichter de grens van het toelaatbare terwijl Craven de drums tektonisch laat dreunen. Bij voorkeur te beluisteren op maximaal volume want de Apocalyps is zonder meer aangebroken. De stilte na de storm: "How We Keep Time" laat een bas het ritme bepalen waarrond voorzichtige viooluithalen en frenetieke jazzpatronen zweven. Heisteks vervormde stem is nauwelijks hoorbaar. Enerverend en intrigerend worden zenuwbanen bewandeld op zoek naar elke mogelijke oneffenheid die blootgelegd en bespeeld kan worden. Op het randje van een inzinking geeft "Junk The Clatter" dan toch nog rust. Het derde oriëntatiepunt neemt weliswaar een dreigende aanvang maar ontpopt zich al snel tot een klassieke song waarbij drum en viool in een diepe omhelzing verstrengeld zitten. U kan terug ademhalen.
Hangedup heeft met Clatter For Control zonder meer een intrigerend album uitgebracht waarbij klanktexturen belangrijker zijn dan melodie en song. De drie "klassieke" songs zijn doelbewust als ankerpunten op het album geplaatst. Ze tonen duidelijk aan dat Craven en Heistek in staat zijn om gewone songs te schrijven, maar het valt te betwijfelen dat een dergelijk album eenzelfde spanningskracht zou hebben als het hoogstandje dat ze nu hebben weten af te leveren. Een moedig album dat zeker niet voor iedereen weggelegd is.
