Boom Bip is het pseudoniem van Bryan Hollon, een getalenteerd
producer uit Cincinatti die niet vies is van een klankexperimentje.
Zijn avontuurlijke debuutplaat ‘Circle’ vol warrige soundscapes,
luie hiphopbeats en hypnotische rhymes van anticonrapper Doseone
leverde hem prompt internationale erkenning op. En ook met zijn
eerste soloplaat voor het ‘Seed To Sun’ maakte hij internationaal
brokken. Getuige daarvan ‘Corymb’, een heus remix-album waarop
schoon volk als Boards Of Canada, Mogwai, cLOUDDEAD, Four Tet, Lali
Puna en Venetian Snares zijn nummers onder handen nemen. Met zijn
tweede soloplaat op Lex – de hiphoptak van het prestigieuze
Warp-label – lijkt Hollon zich los te maken van zijn hiphoproots.
Want op ‘Blue Eyed in the Red Room’ vallen bitter weinig
hiphopbeats te bespeuren.
Geen samples en loops dus op de nieuwe Boom Bip, wel losjes
ingespeelde drums, gitaren en zelfs orgels. Hollons experimentele
aanpak zorgt voor een verassend organisch geluid en een ongedwongen
sfeer. Om het live-gevoel zoveel mogelijk te benaderen, speelde hij
bijna elke noot op dit album zelf in. En dat live-effect is er.
Waar hij op ‘Circle’ en ‘Seed to Sun’ nog met een soms erg duister
en claustrofobisch geluid uit de hoek kwam, klinkt hij nu als een
gezellig en ontspannen onderonsje tussen Jim O’Rourke, Mogwai en
Boards of Canada. Verwacht je aan rustige melodietjes die
voortkabbelen tegen een achtergrond van flinterdunne
geprogrammeerde ritmes en spaarzame geluidseffecten. Zoals in
openingsnummer ‘Cimple’, dat van start gaat met een hypnotiserend
keyboardmotiefje en wat spaarzame gitaarakkoorden en uitmondt in
broeierige, gelaagde triphop. Een gelijkaardige aanpak maar met een
totaal verschillend resultaat vinden we terug in ‘The Move’. Ook
hier verschillende lagen synthesizers en gitaren, maar een
prominente hoekige beat (zowat de enige op het album) met spacy
echo-effecten ontlokt ons zowaar enkele voorzichtige danspasjes.
Ook erg knap is het filmische ‘Girl Toy’, dat zorgvuldig weet te
balanceren tussen klassiek, elektronica, hiphop en lichtvoetige
drum n’ bass. Maar het meest in het oor springend zijn ongetwijfeld
de twee gezongen nummers op de plaat. Het wat Oosters aandoende
‘Do’s and Dont’s’ met veel percussie en heerlijke lagen gastvocalen
van Gruff Rhys, frontman van Super Furry Animals, en intrigerende
afsluiter ‘The Matter (of Our Discussion)’ opgebouwd rond de warme
zanglijnen van Nina Nastasia.
Het enige minpunt aan ‘Blue Eyed in The Red Room’ is het vrij
homogene basisgeluid. Daardoor gaat het album bij een oppervlakkige
luisterbeurt naar het einde toe steeds minder boeien. Misschien
zijn ‘One Eye Round the Warm Corner’ en ‘Aplomb’ ook wel gewoon
zwakkere nummers. In elk geval hadden we het aanvankelijk moeilijk
om de plaat aandachtig uit te luisteren, maar nu we ze wat beter
kennen, hebben we daar veel minder last van.
Op het elektronisch en akoestisch instrumentale ‘Blue Eyed in The
Red Room’ krijgen we dus een heel andere Boom Bip te horen. Een
Boom Bip die zijn hiphopharen lijkt te zijn kwijtgespeeld en op een
verfijnde manier een aantal andere genres weet bijeen te rapen.
Daardoor valt dit album niet gemakkelijk in een hokje te plaatsen,
maar toch vermoeden we dat ‘Blue Eyed in The Red Room’ vooral bij
de liefhebbers van organische elektronica ferm in de smaak zal
vallen. Echt wereldschokkend kan je de plaat niet noemen, maar als
verrassend experiment van een hiphopproducer is hij wel bijzonder
geslaagd. Benieuwd hoe Boom Bip en 4-mans formatie dit live zullen
brengen op de Warp Vs Lex-Night van het Domino-festival.
