"Samples express what you like, but it’s someone else’s idea", aldus Bryan Hollon, alias Boom Bip. En dus zette hij sampler, laptop en drumcomputer aan de kant om plaats te maken voor piano en gitaar. Blue Eyed In The Red Room klinkt dan ook veel organischer dan zijn voorgangers. Een moedige zet waarmee Boom Bip echter wel in de overvolle indietronicastal terechtkomt.
Stilstand is achteruitgang en dus wordt er van een beetje artiest verwacht dat hij/zij zichzelf van tijd tot tijd opnieuw uitvindt. Bijgevolg treedt Boom Bip tegenwoordig dan ook op met een heuse liveband. Om ook op Blue Eyed In The Red Room dat livegevoel over te brengen, speelde hij bijna het volledige album zelf in. De geprogammeerde loops en beats werden vervangen door ’echte instrumenten’ en dat zorgt voor aan warmere klank. Zo is Hollon erin geslaagd een stapje voorwaarts te zetten. Een stapje, want een grote sprong voorwaarts kunnen we Blue Eyed In The Red Room nu ook weer niet noemen.
Opener "Cimple" maakt al meteen duidelijk dat Boom Bip nieuwe paden verkent. De song loopt bijna over van de gitaren en synths en wordt een erg gelaagd en broeierig nummer in de aard van M83 en Manitoba. "The Move" doet het wat kalmer aan met naïeve kindermelodietjes op een bedje van djembegeroffel. "Do’s & Don’ts" is misschien wel het opvallendste nummer van het hele album. Je waant jezelf ver hier vandaan, in een of ander vredig Oosters oord (misschien moeilijk te vinden in deze tijden, maar passons), de zon is al langzaam aan het verdwijnen, maar het is nog warm genoeg om buiten naar een stel jammende en zingende zigeuners te luisteren.
Halverwege het nummer wordt plots naar een enigszins hyperkinetisch ritme overgeschakeld; vreemd maar zeer goed te pruimen. "Girl Toy" blijft in dezelfde aangename sfeer hangen. Een desolate Boards of Canadamelodie laat ons brein echter nog wat verder wegdrijven. Ook hier worden we naar het einde toe weer wakker geschud door lichtjes stuiterende beats, zeg maar Squarepusher op valium.
Verder horen we nog twinkelend-tikkelende electronicapop en breekbare melodieën die niet zouden misstaan op het Morr label, dronken soundscapes en nerveus geknetter à la Aphex Twin ("Soft & Open") en zowaar een streepje country en folk ("One Eye Round The Warm Corner"). Het hectische en noisy "Aplomb" verstoort het album een beetje, maar afsluiter "The Matter (Of Our Discussion)" is dan weer een prachtig en intrigerend pareltje. De breekbare vocalen van Nina Nastasia trekken alle aandacht naar zich toe, maar dat is zeker geen kritiek. "I don’t believe in the power of love" zingt ze. En toch zijn we verliefd op haar stem.
U zult wel gemerkt hebben dat er meer dan één keer naar andere groepen wordt gerefereerd. Dit plaatje kan inderdaad met het betere werk uit de indie en electronica vergeleken worden. Maar — eerlijk is eerlijk — veel nieuws brengt Boom Bip ook niet onder die zon. Hij plukte ingrediënten uit verschillende genres en stelde zijn eigen recept mee samen. Het resultaat is een tamelijk braaf album. Hollon had de luisteraar wat vaker kunnen plagen, maar hij heeft bijna alle scherpe randjes eraf gevijld. Blue Eyed In The Red Room is als een zonnige dag met temperaturen tot 22°: ongevaarlijk doch bijzonder aangenaam.
