Het regent de laatste tijd beloftevolle indiegroepjes. Vorig jaar
kregen we de Futureheads en natuurlijk Franz Ferdinand en nog niet zo lang
geleden mochten we het heerlijke debuut van Bloc Party in onze cd-speler ploffen. Nu
staan de Kaiser Chiefs klaar om de wereld te veroveren met hun
eerste boreling. Natuurlijk hebben wij met deze indie-overkill geen
problemen, want de kwaliteit blijft nog steeds op een zeer degelijk
niveau. Toch beginnen de eerste tekenen van slijtage op te duiken,
vooral op het debuut van Kasabian eind vorig jaar, een groep die
zichzelf profileerde als waren het de redders van de rock ’n roll.
Toen de bevestiging moest volgen, bleek hun ego groter dan het
aantal goede songs. Op ‘Employment’ van de Kaiser Chiefs merken we
gelukkig niets van die bloedarmoede. Dit Brits vijftal (jawel hoor,
alwéér uit Groot-Brittannië) maakt muziek met een behoorlijk hoge
entertainmentwaarde, wat voor een leuke afwisseling zorgt. Meer dan
eens krijgen we flashbacks naar het vroege geluid van Blur, deels
doordat ‘Parklife’-producer Stephen Street ook hier van de partij
is.
De indruk die ‘Employment’ het meeste geeft, is dat Kaiser Chiefs
vooral een singlesgroep is. Het beste voorbeeld daarvan is
natuurlijk ‘Oh My God’, een liedje dat wat mij betreft nu reeds mag
meedingen naar de titel van ‘single van het jaar’. Een song die
bovenal een toonbeeld is van less is more, met een refrein
dat nog een hele tijd door je hoofd blijft spoken. Er moeten nogal
wat onderlinge discussies aan de keuze van de singles vooraf gegaan
zijn, want naast ‘Oh My God’ bevat deze cd nog enkele – even sterke
– nummers die schreeuwen om aandacht. ‘I Predict A Riot’ was, nog
voor ‘Oh My God’, een bijzonder catchy visitekaartje. Opener
‘Everyday I Love You Less And Less’ is even scherp als de titel
doet vermoeden, ‘Na Na Na Na Naa’ is plezier in een song gegoten,
ondanks dat het over een gebroken relatie gaat. Samen met ‘Modern
Day’ zijn deze nummers al reden genoeg om de plaat op z’n minst
eenmaal te beluisteren. Het is misschien wel onvermijdelijk dat al
dat enthousiasme naar het einde van de plaat toe vermoeiend wordt,
ondanks de rustigere nummers. De sterke start wordt dan ook een
heel klein beetje overschaduwd door de iets mindere tweede
helft.
Veel diepgang moet er op ‘Emploment’ niet gezocht worden, maar wij
geven daar in ieder geval geen bal om: de nadruk op deze plaat ligt
vooral op het entertainment. Ook het feit dat de Chiefs de
Britpopgeschiedenis plunderen, mag met de mantel der liefde bedekt
worden, want dat doen ze toch allemaal? Focus liever op de
kwaliteiten, want die zijn talrijk: Kaiser Chiefs is vooral een
groep waar iedereen even belangrijk is, wat een organisch geluid
oplevert. Het plezier spat van de nummers af, zélfs wanneer de toon
wat grimmiger is, iets wat van veel andere groepen niet gezegd kan
worden. Maar het belangrijkste: deze groep heeft de gave nummers te
schrijven die steengoed in elkaar zitten.
De houdbaarheidsdatum van deze plaat ligt nog niet helemaal vast,
dus het kan nog alle kanten uit. Iets voor op Pukkelpop?
