Bij elke nieuwe release van Mike Patton zitten wij op het puntje
van onze stoel. Dat heeft alles te maken met het indrukwekkende
muzikale parcours dat de Amerikaan de afgelopen twintig jaar
afgelegd heeft. Met bands als Faith No More, het onlangs opgedoekte
Mr. Bungle en Fantômas bouwde hij een ijzersterke reputatie op. Een
reputatie die hij verwierf met twee opvallende kenmerken: een
excentrieke maar uitstekende muzieksmaak en een gouden
strottenhoofd. Wat Jimmy Hendrickx op gitaar deed, doet Mike Patton
met zijn stem. Toegegeven, het klinkt als een boutade, maar de
vocale capriolen van Patton zijn nauwelijks of niet te evenaren.
Zijn muzikale visie is al even tot de verbeelding sprekend. Als een
muzikale zigeuner slaagt Patton erin schijnbaar onverzoenbare
genres als pop, jazz, metal tot zelfs cartoonmuziek of tropicala in
geloofwaardige songs te gieten. Niet netjes na mekaar op plaat,
maar binnen de krijtlijnen van één song. Diezelfde breeddenkendheid
is ook de vlag waaronder zijn eigen label Ipecac vaart. Een
rariteitenkabinet voor grillige, eigenzinnige acts die alles van
teringherrie tot wondermooie klanken voortbrengen. Leuke anekdote:
met Flat Earth Society bivakkeerde ook een Belgisch gezelschap
(tijdelijk) in het tentenkamp van generaal Patton. De labelbaas
stelde uit het repertoire van het prettig gestoorde FES-collectief
een album samen dat enkele maanden geleden in de rekken belandde
van de betere platenzaak.
Een van de nieuwe krachten die Patton onder de arm nam, is de Noor
John Kadaa. Samen schreven ze met ‘Romances’ een muzikale score
bijeen die de geest ademt van een soundtrack voor een oude film
noir. En ook nu kun je weer het onverwachte verwachten. Negen
composities lang stoeit het duo met klassieke orkestraties,
percussie, toefjes elektronica tot een zingende zaag toe. In een
sierlijk ballet zweeft de stem van Patton door de onorthodoxe
klanktapijten. Af en toe zingt hij tekst, maar vaak gebruikt hij
woordeloze zangpartijen. Met een perfect gevoel voor dosering
schakelt his master’s voice over van croonen op gillen of
tovert hij groteske operette uit zijn keel. De composities zijn een
mooi spel van harmonieën, maar verwacht u vooral niet aan
meezingbare refreinen. Als luisteraar verdwaal je met kloppend hart
in een mysterieus oud huis waar de treden kraken en de gordijnen
zachtjes bewegen hoewel geen enkel raam openstaat. De Franse titels
die de stukken meekregen, prikkelen de verbeelding. Of blijf je
onbewogen bij titels als ‘Pitié Pour Mes Larmes’, ‘Viens, les
Gazons Sonts Verts’ of ‘Pensée des Morts’? Wij alvast niet.
‘Romances’ is een schitterende romantische opera voor duistere
zielen en nachtraven met een bezwaard geweten.