Goed nieuws voor mijn psychiater: eens ik hem naar ‘After the
Sunset’ gestuurd heb, zal hij niet meer denken dat mijn
identiteitscrisis de ergste is die hij ooit heeft gezien. Nee, dàn
deze film: Brett Ratner, regisseur van de ‘Rush Hour’-films en
‘Red Dragon’, combineert hier
elementen uit een klassieke heist movie, een buddy
film, een rechttoe-rechtaan komedie, een thriller en God weet
wat nog allemaal tot een volstrekt vormeloze prent waarvan het
moeilijk te bepalen valt wat er nu precies de bedoeling van was.
Proberen om genres te overstijgen, om buiten de vakjes te treden
waarin mensen films graag wegstoppen is natuurlijk zeer mooi, maar
wanneer je de genres zodanig door elkaar gaat haspelen dat je
uiteindelijk niks meer overhoudt, dan heb je dus iets verkeerds
gedaan. ‘After the Sunset’ is af en toe vaagweg vermakelijk en hij
vliegt voorbij, daar niet van, maar het is een prent met niet de
minste bestaansreden. Je ruikt gewoon de lichtjes verhitte rubber
van de lopende band waar dit ding afgerold is.
Max Burdett (Pierce Brosnan) en Lola Cirillo (Salma Hayek), zijn
een stel briljante juwelendieven, die na een laatste geslaagde
overval besluiten om te rentenieren op een exotisch eiland (hoe zou
u zelf zijn?). Daar aangekomen spenderen ze hun dagen door
onuitstaanbaar mooi te liggen wezen onder de Pacifische zon:
Brosnan cultiveert z’n borsthaar tot het op simpel bevel rechtop
kan zitten en pootjes geven, La Hayek draagt het soort van bikini’s
waarvan elke man zegt: “Was ik maar als bikini geboren”. Hun rust
is echter van korte duur wanneer er op een nabijgelegen schip een
tentoonstelling wordt gehouden van een onbetaalbare diamant uit de
Napoleontische tijd. FBI-agent Stanley Lloyd (Woody Harrelson), die
zijn hele carrière lang al achter Max aanzit, is er zeker van dat
zijn oude kwelgeest de verleiding niet zal kunnen weerstaan om de
diamant te pikken, en ditmaal wil hij hem op heterdaad
betrappen.
Dat verhaaltje is zozeer een standaardgegeven geworden voor de
Amerikaanse filmindustrie (“De laatste klus, er kan niets foutgaan,
ik beloof het je, en dan daarna ga ik een rustig leventje leiden
met jou en onze achtentwintig kinderen!”) dat iemand dringend een
wet zou moeten uitvaardigen die hevige elektroshocks toeschrijft
aan eender wie die deze clichés nog durft te gebruiken. Er zit geen
enkele originele gedachte in ‘After the Sunset’, dit is een van de
meest derivatieve films in jaren. Zou u erg hard schrikken als ik
zei dat Max Wiens Borsthaar Een Beschermd Natuurgebied Vormt en
Stan De Klunzige FBI-agent over de loop van het verhaal een
schoorvoetend respect voor elkaar gaan voelen? Nee toch? Valt u
plat achterover van verbazing wanneer ik zeg dat er bij wijze van
liefdeinteresse voor Stan een aantrekkelijke plaatselijke
politieagente wordt geïntroduceerd, met een Jamaicaans accent dat
zó uit een reclamefilmpje voor Bounty komt weggelopen? Begint u
oncontroleerbaar te schuimbekken van mentale verwarring wanneer
blijkt dat Salma Hayek eigenlijk alleen maar wil trouwen met Max,
maar steeds tegen zijn kleptomane neigingen moet opboksen? Wel dan.
Voor zover er al ideeën zitten in ‘After the Sunset’, zijn die uit
andere films afkomstig en dan nog met weinig finesse overgenomen.
Eén scène, waarin Harrelson zijn Jamaicaans getongde vlam voor het
eerst kust, is zelfs letterlijk overgenomen uit ‘Raiders of the
Lost Ark’. Een homage, natuurlijk, helemaal geen diefstal.
Maar het grootste probleem zit ‘m erin dat Brett Ratner nergens de
juiste toon vindt voor dit gegeven. Er zit zoveel humor in de film,
dat het onmogelijk wordt om het scenario nog serieus te nemen als
misdaadprent, laat staan thriller. Er is nergens enig gevoel van
dreiging te bespeuren – probeer dat maar eens aan de gang te houden
wanneer je de twee voornaamste tegenstanders in je verhaal ergens
halverwege samen in bed laat belanden, enkel om ’s ochtends betrapt
te worden door Stans collega’s. Maar als komedie valt ‘After the
Sunset’ ook al niet erg serieus te nemen, aangezien de humor op z’n
best van sitcomniveau is en te zeer doorbroken wordt door de
misdaadplot die zich langzaam maar zeker naar z’n voor de hand
liggende conclusie sleept. Ratner loopt zichzelf de hele tijd voor
de voeten – als regisseur heeft hij nauwelijks iets gedaan dat de
moeite van het onthouden waard was – zijn meest memorabele
wapenfeit was ‘Red Dragon’ – en hier
wordt het pijnlijk duidelijk dat hij lang niet genoeg talent heeft
om met verschillende genres te kunnen jongleren. Voor een oneindig
veel beter voorbeeld van hetzelfde soort film, kan ik u ‘Sneakers’
aanraden, een film met Robert Redford, uit 1991. Ook daar werden
humor, suspense en zelfs – in die prent – een spionageverhaaltje
met elkaar verweven, maar in die film klikten al die elementen
moeiteloos in elkaar, àlles aan dat ding wérkte, de verschillende
elementen versterkten elkaar, in plaats van elkaar in de weg te
lopen. ‘After the Sunset’, daarentegen, is een film die op geen
enkel niveau echt goed scoort. Af en toe krijg je wel eens een
leuke grap, ja, maar voor de rest…
Toch nog leuk nieuws: Brett Ratner heeft – en wie kan hem dat
kwalijk nemen – blijkbaar een ongelooflijke fetisj voor het niet
onappetijtelijke lichaam van Salma Hayek. Dat wil dus zeggen,
heren, dat we de Mexicaanse schone vrijwel continu gekleed zien
gaan in het 21ste eeuwse equivalent van een stel vijgebladen. De
schone freule mag niet in beeld komen, of ze biedt ons wel een
gulle blik in haar décolleté, die ruwweg tot aan haar navel reikt.
Veel verder dan dat gaat het niet, eilaas (de prent moest ook in de
VS kinderen toegelaten zijn), maar zo hebt u tenminste nog iets om
naar te kijken terwijl de lamlendige plot zichzelf, krakend onder
de overbelaste mechanismen van meer dan honderd jaar filmclichés,
naar een einde sjouwt. De dames in het publiek kan ik alleen maar
aanraden om de borstharen van Pierce Brosnan te tellen – iemand
moet dat tenslotte doen en dan valt u er een ander niet mee
lastig.
http://www.afterthesunset.com/
