Met The Principle of Evil Made Flesh produceerde Cradle of Filth tien jaar geleden één van de meest giftige debuutalbums ooit. Met hun nieuwste studiowerk, Nymphetamine, voorzien meneer Dani Filth en zijn bende onze verderfelijke wereld nog steeds van een passende soundtrack, en keren ze terug naar de gitaarbeladen intensiteit van de begindagen.
In het afgelopen decennium van Vuiligheid heeft Cradle of Filth, samen met Dimmu Borgir leverancier van de grootste commerciële successen in het black metal-genre, hele legers metalfans aangetrokken maar ook afgestoten. Voor een groot aantal oudere liefhebbers was het laatste grote Cradle-album Cruelty And The Beast van 1998, en ook heel wat metalheads volgden ons niet in onze bewondering voor de verfijnde symfonische grandeur van hun laatste plaat in 2003, Damnation And A Day.
Voor de fans die op één van die momenten afhaakten, zou Nymphetamine wel eens als een comeback aangezien kunnen worden. Hoewel Dani Filth zijn wat zwaardere, maar ook meer gevarieerde, zang-/krijsstijl van de laatste albums verder zet, treden op het nieuwste Cradlegedrocht de gitaren meer dan ooit op het voorplan, zeker in vergelijking met Damnation And A Day (waar de tweede gitaar vervangen werd door een symfonisch orkest). Snedig, brutaal, en – vergis u niet – intelligent, Nymphetamine heeft de aloude Cradle of Filth-kwaliteitsstempel stevig doorgedrukt gekregen.
Wie daaraan mocht twijfelen verwijzen wij onmiddellijk voorbij de instrumentale introtrack naar de smakelijk getitelde nummer twee van het album: “Gilded Cunt”, een track die qua woest geweld bijna een death metal nummer genoemd kan worden. Strakker kan het volgens ons bijna niet, ook niet op het eerste hoogtepunt van Nymphetamine, “Gabrielle”, dat in verfijning uitblinkt in zowel de rustige passages als de rifflijnen. Zowel opvolger “Absinthe With Faust” als “English Fire” beginnen met een schaaponschuldig pianostukje dat tweemaal genietbaar uitgewerkt wordt in de traagste nummers van het album.
De absolute kroon op Nymphetamine is de titeltrack die uit elkaar getrokken is in twee delen: “Nymphetamine Overdose” halverwege het album, en “Nymphetamine Fix” als afsluiter. We kennen weinig nummers die even veel variatie, zich herhalende thema’s, versnellingen en vertragingen, meeslepende riffs, en alternerende vocalen voor de dag (of nacht) brengen als dit metalmeesterwerk. De gastvocalen zijn verfrissenderwijs niet van vaste Cradle-zangeres Sarah Jezebel Devah maar van Liv Christine (Leaves’ Eyes, ex-Theatre of Tragedy), en geven het geheel een passend zoet nymfomaan smaakje.
Voor de tweede helft van Nymphetamine herneemt Cradle of Filth enkele gekeurde formules uit het verleden. Zo zijn de instrumentale interlude “Painting Flowers White Never Suited My Palatte” en “Coffin Fodder” rotzakjes in de lijn van Damnation And A Day, en daar hoort u ons geen minuut over klagen. Vóór de afsluitende reprise van de titeltrack breidt Cradle of Filth twee vervolgnummers aan tracks van het Midian-album uit 2000. “Swansong For A Raven” is een waardig tweede deel van klassieker “Her Ghost In The Fog”, en “Mother of Abominations” kruipt als de meest extreme track van het album uit dezelfde grafkuil als “Cthulhu Dawn”.
Het was na Damnation And A Day bijna niet denkbaar dat Cradle of Filth zo snel en zo goed (!) opnieuw het daglicht zou komen bezoedelen met een verse duivelsschijf. Maar nu we Nymphetamine in handen hebben, forceren we graag onze stembanden nog een keer in een poging om met Dani Filth mee te krijsen. Kortom, wie van het genre houdt, haalt met Nymphetamine een prima en toegankelijke black metal-plaat in de grafkelder binnen, en meer moet dat allemaal niet zijn.
