Als er één ding is dat ons aan stripheld Guust Flater fascineert – naast zijn Flaterfoon — is het zijn keukentalent: als een ware Piet Huyzentruyt avant la lettre goochelt hij met combinaties als "Zalm met aardbeiconfituur" en "kaviaar met chocolade". Op een gelijkaardige manier mixt het Schotse Aereogramme uiteenlopende invloeden als metal, postrock, prog en industrial. In tegenstelling tot Flaters gekokkerel, is het resultaat echter een stuk appetijtelijker, maar evenmin te definiëren. Dit blijft één van de meest boeiende groepen van het moment.
Klonk hun magistrale Sleep And Release bij momenten nog alsof je ergens in een gang stond waar vier groepen om beurten de deur van hun repetitielokaal opengooiden, dan geeft de nieuwe mini Seclusion de indruk dat er deze keer voorafgaandelijk overleg geweest is wie wanneer aan de beurt is. We bedoelen: waar Aereogramme het vroeger moest hebben van het messcherpe contrast tussen een stil “lalalala” en een beangstigend “brweuuuuuuurgh”, zijn nu ook de schakeringen daartussen in het spectrum opgenomen.
“Inkwell” vat Seclusion dan wel aan op dezelfde manier waarop ook “Indiscretion #243” op Sleep And Release niet eerst beleefd vroeg of het mocht binnenkomen, toch heeft het héél wat popkwaliteiten in zich die we niet van the ‘gramme gewend zijn. Vanaf “Dreams And Bridges” zitten we op bekender terrein: hypnotiserend bouwen een drumriedel en een gitaarrifje op, een distortionpedaal wordt ingetrapt en Craig B. prevelt voor zich uit. En net als je denkt dat ze voor de verandering eens met een rustige fade-out zullen eindigen ontaardt het nummer in een ware orgie van logge riffs, snijdende gitaren en een schreeuw waar zelfs de betere exorcist bang van wordt. En onder dat alles gaat drummer Martin Scott compleet loos.
Dit recept kennen we van een klein honderdtal postrockbands, maar wat Aereogramme van hen onderscheidt is niet alleen dat zang hier essentieel is, maar ook dat hier niet enkel de finale uitbarsting belangrijk is, maar ook het crescendo zelf. Postrock voor ADHD’ers, quoi: hier verveel je je geen minuut. Voor een vogeltje nog maar op de vensterbank kan neerstrijken zit de groep al in een andere beweging. Bewijsstuk: het centrale, elf minuten durende “The Unraveling”, dat tien keer opnieuw lijkt te beginnen en nooit de richting opgaat die je verwacht.
“I Don’t Need Your Love” bewijst dan weer dat het ook ingetogen kan, en dat het ook dan prachtig blijft. Maar het moet vooral niet te lang duren: de Flaming Lips-cover “Lightning Strikes The Postman” krijgt in de versie van Aereogramme een motherfucker van een riff waarop spontaan headbangen geen optie meer is maar een instinctieve impuls. De rasechte gitaarsolo die we er bovenop krijgen is helemaal om van te smullen. Waarna “Alternate Score” afrondt zoals het belooft: nu eens zacht, dan weer hard. Precies zoals we het graag hebben.
Seclusion is weer instant-headbangbaar en toch associëren wij Aereogramme nog steeds met die late uurtjes van de nacht waarin wij het Duystere hoekje van onze platenkast meestal aansnijden. Komt het door de onverdunde melancholie die de gitaren vaak uitademen, de intensiteit waarin een mens zich kan verliezen?
De subtiliteit die Aereogramme op plaat zo rijk maakt verliest het op een podium, maar wat maakt dat uit als ze toch maar weer een plaat hebben afgeleverd die dicht in de buurt van het eindejaarslijstje dreigt te eindigen: als een Tool zonder dat eeuwige logge ritme en met sterke melodieën, maken deze Schotten muziek die rond je gaat kolken, hoog boven je uittorent en plots weer geruisloos neerkletst. Dit is intens en laat geen ruimte voor keuze: of je houdt van deze groep ofwel laat ze je koud. Maar dat laatste kunnen we ons na Seclusion zelfs niet eens meer voorstellen.
