Af en toe hoor je op de radio nog eens een song waarvan je denkt:
mmm, hier gebeurt iets… Dit is niet zomaar doorsnee troep, dit
klinkt enigszinsvertrouwd en tegelijk toch ook weer niet.
Eén van die nummers die me de laatste tijd bij elke draaibeurt op
de radio (meestal Radio 1) bleef verbazen, was ‘Sally’, van het
Antwerpse kwintet A Brand. De langspeler waarvan deze mooie song
werd geplukt, ligt intussen al een tijdje in de winkel en het is me
nog steeds een raadsel waarom ik er niet eerder op gevallen ben.
Want aan mediabelangstelling ontbreekt het de groep niet, ook al
doordat de bandleden zich “niet zomaar” met muziek bezighouden.
Naar verluidt is A Brand niet vies van wat wel eens (met een vies
woord) conceptuele kunst wordt genoemd.
Misschien heeft u wel eens gehoord van ‘Phonomatic’, het bekendste
project van de groep (vóór deze ’45 RPM’ uiteraard). Twaalf
kunstenaars voorzagen evenveel songs van de band van een grafisch
werk, de liedjes werden op cd’tjes (bankkaartformaat)
ge-euh-brand en verkocht in een sigarettenautomaat in
verschillende musea en galerijen.
“Zo hoog van de toren blazen, dan kan je alleen maar heel erg diep
vallen, recht op je smoel”, zou je kunnen denken. Niet dus. Twaalf
stevige songs met een helmpje op en een valscherm aan krijgen we
hier geserveerd. Nergens gaat A Brand op zijn smoel, nergens gaat
het vijftal uit de bocht; hoogstens raken ze af en toe de
nadarhekkens en houden ze er een paar schrammen aan over.
Er zijn artiesten die muziek maken in de hoop ooit de perfecte
popplaat voort te brengen, en er zijn er die muziek maken voor het
(eigen) plezier (en dat van het publiek). Na de eerste beluistering
is het duidelijk dat A Brand tot deze laatste categorie mag
gerekend worden. Geen spatje pretentie, dus, wel veel fun op ’45
RPM’. Dat het niet allemaal even origineel klinkt (in dat opzicht
was ik dus wel een beetje misleid door ‘Sally’, maar soit),
nemen we er dan ook graag bij.
‘Riding Your Ghost’, een stevige rocker, mag de dans openen en
roept herinneringen op aan de tijd dat ondergetekende nog graag
ongecontroleerde bewegingen placht te maken op dansvloeren. ‘Gender
Bender’ en ‘Power’ zijn schitterende glamrock, terwijl ik me bij
het beluisteren van ‘I Do As I Please’ en ‘Talk Shit’ weer even aan
het eind van de jaren ’80 waande, de periode dat Guns n’ Roses en
andere wandelende stripverhalen vanuit de Amerikaanse West
Coast de wereld trachtten te veroveren met hun bordkartonnen,
eendimensionale hardrock. Dat is echter geen belediging voor A
Brand, want ik was destijds een fan!
‘Talk Shit’ en ‘Maze’ zijn – en ik weet dat ik onderhand wel de
zevenhonderd vierentachtigste ben die dit zegt – respectievelijk
vierde generatie Joan Jett en zesde generatie ‘Daydream’, al
verraadt dit laatste dat ook de slows van de Stones en van
Aerosmith zich in de platencollectie van één van De Vijf bevinden
en ook dit is – het weze nogmaals benadrukt – geen schande!
‘Warrior Soul’ is een beknopte overzichtstentoonstelling van dertig
jaar perfecte potige rocksongs, en ‘You Ain’t Got a Hold on Me’ is
(ondanks de weinig bemoedigende titel) een tegelplakker pur
sang.
Get Used to It, staat er in koeien van letters op het
schijfje en voor één keer zou ik Antwerpenaren maar op hun woord
geloven!
