Het kan soms snel gaan in de muziekwereld, zéér snel. Neem nu
Electro Côco, vóór oktober 2003 nog niet als groep op een podium
gestaan, dit jaar is het multinationale gezelschap te gast op onder
andere North Sea Jazz, Pole Pole, de Antilliaanse Feesten en
Lowlands. En om alvast aan klantenbinding te doen, ligt nu ook een
eerste cd in de winkel, ‘Côco do Mundo’ getiteld.
De spil van de groep is een trio: de Braziliaanse zangeres Viviani
Godoy, die in de jaren ’90 neerstreek in Amsterdam en al deel
uitmaakte van diverse Braziliaanse orkesten en jazz dance bands; de
Britse DJ Graham B., die zich een decennium eerder al vestigde in
de Nederlandse stad en naam maakte als één van de gangmakers van de
jazz dance scene; Alain Eskinasi ten slotte is, ook al zou je het
niet meteen denken, een echte Hollander, die zich in het verleden
ledig hield met jazz-artiesten, Afrikaanse muzikanten en met house-
en remix-projecten.
Ondanks het feit dat de band nog maar pas bestaat, heeft ze in die
korte tijd dus al een hele weg afgelegd. Met hun stomende live act
wisten ze het afgelopen halfjaar heel wat danstenten en clubs in
vuur en vlam te zetten. Op het podium worden ze dan ook bijgestaan
door double bass player Mischa Kool, de Bulgaarse percussionist
Kalin Veliov en achtergrondzangeres Suzanne Pijpers. Men kan zich
dan de vraag stellen of het wel opportuun is om op dit moment, in
volle expansie, uit te pakken met een studio-album. Was het niet
beter geweest even te wachten tot de groep nog wat meer bekendheid
heeft verworven, nog meer mensen heeft weten te overtuigen tijdens
optredens, en dan, na een druk, heet festivalseizoen, de fans de
winter in te sturen met dit plaatje als souvenir aan die mooie
zomer van 2004? Ik weet het eerlijk gezegd zelf niet. Enerzijds
gruw ik zo’n beetje van zogenaamde wereldmuziekplaten, omdat zij in
de studio nooit de vibes kunnen vatten van een liveshow.
Anderzijds, in het geval van Electro Côco moet dan weer gezegd dat
de mix van latin, drum ‘n’ bass, house, Zuid-Oost-Europese
percussie en hiphop op plaat wél werkt. De Brazil touch is
natuurlijk overheersend, maar zonder de beats en grooves van
Eskanasi en Graham B. zou het geheel als een kaartenhuisje in
elkaar storten. Niettemin geeft ‘Côco do Mundo’ de luisteraar een
goed idee van waaraan hij zich mag verwachten tijdens de optredens
van deze band.
