Wie hun "City Trippin" hoorde, zal het niet gemakkelijk uit zijn hoofd gekregen hebben. En hé, dat "Get Ya Groove On" dat daar vorige zomer rondspookte, blijkt ook van hen te zijn. Het Gentse Bolchi is ijzersterk in catchy dansnummers en de nieuwe single "Electronic Spaceboy" is opnieuw een schot in de roos.
"Hé, jullie moeten nog betalen", komt de serveuse in paniek het Gentse café waar we Bolchi ontmoetten uitgelopen. In hun enthousiasme om te poseren voor de goddeau-camera zijn Lien, Tom en Jeroen immers op de trappen buiten aanbeland. De foto’s worden onmiddellijk druk becommentarieerd en er wordt ter plekke gediscussieerd welke we mogen gebruiken en welke niet. Het typeert de jonge Gentse groep: de touwtjes stevig in handen, alles moet onder controle zijn. Het septet heeft net zijn tweede officiële single "Electronic Spaceboy" uit, en de verwachtingen zijn hooggespannen.
Het lijkt dan ook alsof het tot nog toe vanzelf is gegaan: na een interview over haar opleiding aan het Gentse conservatorium stuurde zangeres Lien de Greef een demo naar Studio Brussel-DJ Tom Conincx, die "Get Ya Groove On" prompt in zijn late night programma begon te draaien. Het duurde niet lang voor het aanstekelijke nummer ook de rest van het zendschema veroverde en daar de hele zomer lang in de playlist bleef resideren.
" Als het zo gemakkelijk is", dacht Lien en ze zond de jongerenzender wat later ook hun eerste in eigen beheer opgenomen single. Het succes was zo mogelijk nog groter: het aanstekelijke "City Trippin’" schopte het tot in De Afrekening. Wie rond de jaarwisseling oren aan zijn hoofd had, kan het nummer niet gemist hebben.
En hier staan we dan: na een optreden op de einddag van kunstencentrum Stuk was ook goddeau verkocht en met de nieuwe single op zak spreken we af in Gent. Naast Lien ontmoeten we ook saxofonist Tom Callens en Jeroen De Pessemier, alias DR Woof, het brein achter de Bolchi-sound.
"Hopelijk loopt "Electronic Spaceboy" evengoed als de vorige single", zegt Jeroen. "Op dit moment zit het nummer nog in de incubatieperiode: het wordt al eens gedraaid, maar de playlist heeft het nog niet gehaald. Afwachten wat het wordt dus. Voor "City Trippin’" deden we onze promo zelf: we gingen eens langs bij Studio Brussel en dat soort zaken. Nu zitten we bij N.E.W.S.(het label van onder andere Green Velvet, Bob Sinclair en Arsenal, mvs). Dat is wat afstandelijker, want die hebben verschillende singles te promoten."
Hij moet zich echter niet te veel zorgen maken: wanneer dit artikel online komt, staat "Electronic Spaceboy" voor de derde week in De Afrekening.
Jeroen heeft dan ook een goed oog in de samenwerking met N.E.W.S.: "Het is echt een heel wijze platenfirma. Die weten meer van muziek dan mij, en dat was wel eens anders: na "Get Ya Groove On" hadden we contacten met grote platenfirma’s, maar dat draaide op niets uit. Het is niet te geloven hoe glad die mensen zijn. En nog: je zegt iets over de muziek en dan blijken ze onze muziek niet gehoord te hebben. Je voelt je zo’n uil dan. Die grote firma’s verwachten eigenlijk tien "Get Ya Groove On"’s, en ze konden al niet meer volgens als het iets meer groovy werd."
Dé blik- en oorvanger van Bolchi is natuurlijk zangeres Lien de Greef. In de remix die DJ 4T4 als Ultrasonic van "Electronic Spaceboy" maakte, zit een stukje waar hij enkel haar stem overhoudt. Het moet genoeg zijn om de grootste twijfelaars over de streep te trekken: dit is une grande dame.
"Ik heb haar gevonden via een advertentie in de krant", lacht Jeroen. "Ma neen, gij", reageert Lien: "Jeroen was al veel langer muziek aan het maken. Hij had zelfs een andere zangeres. Tot hij mij eens hoorde zingen." Jeroen: "Ik vroeg meteen haar telefoonnummer, al was het niet gemakkelijk om haar te overtuigen om met mij samen te werken."
"Hij maakte in die periode dan ook heel andere muziek dan nu", vult Lien aan, "en eigenlijk was ik ook met andere dingen bezig, ik had geen tijd. Gaandeweg vond ik de muziek echt goed worden. Blijkbaar is ook mijn smaak wat geëvolueerd."
Net als bij Sioen, DJ 4T4 en andere jonge honden is Gent de thuisbasis van de groep. Na Soulwax en Arid eind jaren negentig, lijkt er wel een Tweede Gentse Golf in de maak. Jeroen ziet wel iets in de suggestie: "Er zijn hier heel wat jonge muzikanten die nu bijna professioneel bezig zijn: Sioen en andere mensen van het Conservatorium die bijna afgestudeerd zijn. Bruno de Bruxelles is bijvoorbeeld ook aan het opnemen."
"Zwijg ons van de Rock Rally", zegt Lien als we daarnaar vragen. "Hoezo? Ooit hebben we meegedaan en namen we deel aan een preselectie. Het was een goed optreden, het publiek was erg goed mee, maar blijkbaar dacht die jury daar anders over. We waren totaal anders dan de anderen, maar ze hadden ons toch geselecteerd op basis van de demo’s, dus dachten we dat we wel een kans hadden."
"Het was te soft wat we brachten. Totaal geen rock.", legt Jeroen de vroege uitschakeling uit. "Nu, blijkbaar hebben ze toen toch niet al te goed gekozen, want van de lichting groepen die toen de finale haalde is er nog geen één die een single in De Afrekening kreeg. "City Trippin’" is kort daarna opgenomen en naar Studio Brussel gebracht." "Eigenlijk moeten we nog altijd eens wraak nemen op Humo", grinnikt Lien.
Veel rockmuzikanten besluiten een groepje te beginnen na het horen van één bepaalde plaat, die het heilig vuur ontsteekt. Heeft Jeroen een gelijkaardige ervaring gehad? "Neen", zegt hij: "Ik speel al muziek van toen ik zes jaar was. Ik kan me geen moment herinneren dat ik niet met muziek bezig was. Met Bolchi wilde ik iets maken dat niet oubollig was. Het moest iets anders zijn dan de klassieke muziek of de jazz waar ik tot dan mee bezig was. Iets eigentijds. Maar wat is dat? Is hiphop eigentijds? Zijn beats dat? Ik heb me gewoon een computer gekocht en ben er aan begonnen. Mijn idee was vooral dat ik voor de eerste keer met stem wilde werken en dan zijn het onmiddellijk toch liedjes. Je kunt dan alternatief gaan of niet, het blijven liedjes."
"En als je dan een bepaald soort muziek maakt, popmuziek", gaat hij verder, "dan heb je een groep nodig. Je moet je muziek toch live kunnen spelen, want muziek die niet uitgevoerd wordt is bullshit. Dus zoek je mensen bijeen, en zo is de groep bijeengeraakt: allemaal mensen uit het Gentse die via via bij ons terecht zijn gekomen."
De kern van de muziek ligt dus bij Jeroen. Is de rest van de groep er dan enkel voor de optredens? Jeroen ontkent: "Alles start met mijn beats, maar de typische Bolchi-klank wordt gecreëerd door de groep. Zij maken de arrangementen."
L.ien vult aan: "Vaak doet Jeroen ook de zang en de teksten. Ik werk de zang af, verander een stukje hier of daar. Aangezien ik nog in een ander groep zing, en ook nog studeer, heb ik de tijd niet om veel zelf te creëren. Dat deed ik wel toen ik vijftien was: liedjes schrijven. Zanglijnen zoeken doe ik ook graag, maar zelf teksten schrijven gaat mij niet zo goed af." "Dat komt wel terug, dat je zelf liedjes gaat schrijven", vertrouwt Jeroen.
"Het stoort me absoluut niet dat ik enkel uitvoer", zegt Lien, "ook dat is belangrijk. En als er teksten zijn die ik niet zou willen zingen, zal ik het wel zeggen. Ik zing niets waar ik niet achter sta. Dat hebben we ooit aan de hand gehad. Neen, ik ga die tekst hier niet citeren."
"Haar invloed is groot", vertelt Jeroen: "als ik een nummer schrijf, schrijf ik dat voor haar. In het begin was dat niet zo, maar nu weet ik wat ze aankan en wat haar ligt. Als ik een nummer schrijf dat totaal niet voor Bolchi geschikt is, geef ik het aan iemand anders. Of ik spaar het op voor later. Niet alle songs die ik maak zijn goed voor de groep."
"Ik heb nog een paar nummers liggen waar ik nog niet van weet of het voor Bolchi is of niet. Als niet, dan geef ik ze misschien aan Sioen of zo. Dat lijkt me wel iets: met anderen samenwerken."
De zo gevreesde "soloprojecten met verschillende zangers"? "Waarom niet?", verdedigt Lien: "uiteindelijk zijn we allemaal met verschillende projecten bezig. Maar als de keus zich opdringt zetten we wel even alles op Bolchi natuurlijk. Maar ik kan met niet voorstellen dat ik dat volhoud. Ik weet dat ik ook andere muziek nodig heb om gelukkig te zijn. Het zou erg jammer zijn als er maar één ding meer kon zijn in mijn leven."
Jeroen: "Het is bullshit om maar met één soort muziek bezig te zijn".
Hoe ziet de groep de middellange termijn? Wordt er met N.E.W.S al gedacht aan een full-cd? "Dat moeten we nog bekijken", zegt Lien. "Eerst zien hoe de nieuwe single het doet." Jeroen corrigeert. "We willen zéker een plaat maken om mee op de festivals te staan. Maar of dat met N.E.W.S. zal zijn, valt natuurlijk af te wachten, tenzij deze single de boel doet ontploffen, en de volgende ook, en die daarop opnieuw… Na "Electronic Spaceboy" beginnen we sowieso te werken aan een plaat. Volgens mij kan de volgende single best uitgebracht worden als aankondiging van de release van het album."
"Voorlopig gaat het voetje voor voetje: ze hebben enkel de "Electronic Spaceboy"-track van ons gekocht. Dat is de beste optie: zij kopen de track, betalen de persing en voorzien nog wat geld voor de clip. Anders was het opnieuw in eigen beheer, maar dan kost het je een duit. De mensen van N.E.W.S. hebben ons pas voor het eerst live gezien bij ons optreden in de AB-Club na Moloko."
"De mannen van Daft Punk, die mogen onze plaat wel producen", droomt Jeroen. "Of iemand als Armand Van Helden of Fatboy Slim. Die laatste maakt wel andere muziek, maar wat een goede producer. Of Mark van Moloko. Dat zou wel goed gaan. Je voelt dat zij ook erg muzikaal zijn. Dat is muziek met inhoud."
"Ik hou ook wel van dingen die erg simpel en rechtlijnig zijn, maar niet om zelf te maken. Er mag wel wat muzikale bagage in zitten. We kennen wel iets van muziek en harmonie, en dat hoor je. Je kunt dat niet negeren."
Komt puntje bij paaltje, kan je niet ontkennen dat het Bolchi van een leien dakje is gegaan tot nu toe. Welke groep immers durft er meer dan te dromen dat ze met een demo meteen de playlist van een nationale zender zouden halen? Jeroen weigert het een successtory te noemen: "Zo voelt het niet. Misschien lijkt het wel zo als je de feiten optelt, maar er is heel hard gewerkt. Gewroet. We hebben genoeg periodes gehad dat het niet ging: geen boekingen, geen platenfirma,… En dan sloeg de twijfel wel toe. Ons soort muziek ligt in België toch iets moeilijker blijkbaar.. En zelfs nu staan we nog nergens."
"Het gaat snel", geeft Lien toe, "en er is hard gewerkt. Al geldt dat niet zo voor mij: als zangeres moet ik niet zoveel repeteren als de rest: ik kom pas op het einde, als de muzikanten klaar zijn. Anders zit ik dan met mijn vingers te draaien."
