We kijken met zijn allen graag naar modellen, zeker als ze een hoog buurmeisjesgehalte hebben. Carla Bruni schreef tussen de défilés door enkele liedjes waar onze zuiderburen nogal wild van zijn. Luisteren naar een model: het is eens iets anders.
Franse muziek heeft nogal eens de reputatie aardig fout te wezen en in eerste instantie was er geen haar op ons hoofd dat eraan dacht dat dit plaatje een beluistering waard was. Tot iemand het gewoon opzette en ons hart wat sneller ging slaan toen Carla begon te zingen. Zeker het titelnummer klinkt zo schattig, zwoel en eerlijk dat je al behoorlijk zuur moet zijn om aan deze sirene te weerstaan.
Het kunnen de auditieve vlinders zijn, maar we moesten zelfs even aan Brel denken. U weet wel: de prachtige melancholie uit bijvoorbeeld "Marieke" en "Ce plat pays" die een glimlach op het gelaat tovert. Iets verder covert ze met "La Noyée" op uiterst sensuele wijze Serge Gainsbourg. Het gaat allemaal over de Liefde en zelfs een schoon madam als Carla Bruni gaat het daarin niet voor de wind, zo blijkt uit haar teksten.
Muzikaal is het vrij simpel, doch effectief. Bruni zelf speelt akoestische gitaar, gesteund door wat spaarzame strijkers en hier daar percussie. "Chanson Triste" is zo’n minimalistisch pareltje, dat grotendeels gedragen wordt door de zang, met enkele bluesy gitaartjes erdoor. Quelqu’n m’a dit gaat zo haast ongemerkt van track naar track terwijl de luisteraar wat schaapachtig mee wiegt.
Na 37 minuten is het gedaan, maar de prachtige hese stem van Carla Bruni zweeft nog even rond in je hoofd: "Quelqu’un m’a dit que tu m’aimais encore. Serait-ce possible alors?" zingt ze opnieuw. (Wie heeft er nu weer op play geduwd?). Het moet een behoorlijke beunhaas zijn die zo’n prachtvrouw laat zitten, maar hij heeft dan toch onrechtstreeks voor dit fijne plaatje gezorgd. Het was onze ontdekking van de maand.
