“Coldplay voor gevorderden”. “David Gray zonder de electronica”.
“De nieuwe Nick Drake”. Het zijn slechts enkele voorbeelden van de
vele omschrijvingen die de ronde deden om de wondermooie muziek van
singer-songwriter Tom McRae te verwoorden. Graag voegen we daar
onze eigen omschrijving aan toe: ons doet McRae’s muziek en
krop-in-de-keel stemtimbre namelijk nog het meest denken aan de fel
ondergewaardeerde Vic Chesnutt. Al deze positieve reacties heeft
McRae natuurlijk te danken aan zijn magistrale, neerslachtige
debuut van twee jaar geleden. Een debuut dat overigens ook
genomineerd werd voor de prestigieuze Britse Mercury Prize. Een
mens zou van minder beginnen zweven. We hielden dan ook ons hart
vast wanneer we deze opvolger in de cd-speler stopten. Onterecht
echter, want vanaf de eerste beluistering, blijkt uit McRae’s met
metaforen overladen teksten dat zijn getormenteerde ziel nog steeds
te kampen heeft met intense verlangens, het verwerken en aanvaarden
van stukgelopen relaties en verlies in het algemeen. Gelukkig maar
voor ons, want zijn mistroostige zielenroerselen leveren opnieuw
tien emotioneel geladen, meestal ingetogen klassesongs op die
niemand onberoerd kunnen laten. Toch is dit geen herhalingsoefening
van het debuut. De songs zijn immers beter uitgewerkt en kregen
stuk voor stuk een fraai arrangement aangemeten. Zo is er de
dromerige percussie in openingsnummer ‘A day like today’, het
weemoedige pianomotiefje en de gelaten, zwaarmoedige cello in ‘You
only disappear’ en het met felle strijkers opgesmukte ‘Karaoke
soul’. Het is precies door deze verschillende minutieuze nuances
dat de nummers alle ruimte krijgen om open te bloeien en te ademen.
Tegelijkertijd vormen ze wonderwel één vloeiend geheel. Dat maakt
van ‘Just Like blood’ dan ook – toepasselijk – een bloedmooie
plaat.
Tom McRae :: Just Like Blood
Release:
2003
DB