Gaat nooit ofte nimmer voor het zingen de kerk uit: Hozier! De Ierse singer-songwriter laat met Unreal Unearth zijn derde langspeler op ons los, een vol uur aan popmuziek van de hoogste klasse. Want naaast rugby spelen en whisky zuipen is ook songs smeden iets wat we ze niet moeten leren, die groene opdondertjes.
Het hedendaagse antwoord op Jeff Buckley veroverde in 2013 radiozenders wereldwijd met de oorwurm “Take Me To Church”, maar bleek geen one hit wonder te zijn. Tien jaar verder zitten we aan album nummer drie. Een ferme portie van zestien songs laat de ex-koorknaap op ons los, nummers die het altaarmarmer ademen dat we van de man zo gewoon zijn, maar ook regelmatig ommetjes maken richting zwoele soul, vier-akkoordjes-popsongs en r&b. Wij nemen onze hoed af en drukken op play.
Opener “De Selby (Part 1)” klinkt nog wat als een geschuifel van instrumenten en vocalisten, een orkest dat nog even stemt vlak voor de aanhef van het concert. En die aanhef mist het hoegenaamd niet: het daaropvolgende “De Selby (Part 2)” zwaait de deuren van de popkathedraal wijd open. Een catchy breakbeat-achtige baslijn in de strofes gaat de strijd aan met een uiterst meezingbaar poprefreintje.
Het is niet de laatste keer op dit klein uur dat de oorwurmen zich moeiteloos ingraven tussen onze beide oorschelpen: vooruitgeschoven single “Eat Your Young” doet hetzelfde in een iets meer soulvol kleedje en “All Things End” trekt de kaart van r&b – de aanstekelijke gospeloutro niet meegerekend. Nummers die goed in het oor liggen, maar niet goedkoop aanvoelen. Het collectief aan begenadigde muzikanten weet een decor te scheppen waarin Hoziers prachtige stem het geheel weet te tillen naar memorabele hoogtes. Singer-songwriting op hogeschoolniveau, jawel.
Helaas springt de magie niet immer over op de luisteraar. Nummers als “Damage Gets Done” waarbij de hulp van Amerikaanse folkzangeres Brandi Carlile ingeroepen wordt, “Abstract (Psychopomp)”, of de met Sufjan Stevens’ vergezochte titels wedijverende “To Someone From A Warm Climate (Uiscefhuaraithe)” voelen wat aan als meteen vergeten popmuziek en verglijden de categorie van fillers.
Nu, we krijgen we op dit albumt geen zestien inwisselbare pogingen om de eerste plaats van de hitlijsten weg te kapen. Pure soul, bijgekruid met een funky ritmesectie zoals bijvoorbeeld Gabriels er ons dezer dagen mee weet te verwarmen, horen we op “First Time”. “Francesca” is dan weer van het vettigste wat we al uit Hoziers gitaar hebben weten komen, al blijft het wat te braaf en te proper om echt geloofwaardige garagerock te worden. “I, Carrion (Icarian)” is dan weer begenadigde folk, al had het nog wat kaler gemogen om echt als beklijvend binnen te komen. Dumpen, die strijkers! Op “Son Of Nyx” horen we wat chaotische echo’s die zo van Radiohead hadden kunnen zijn, gegoten in het keurslijf van een soort Bondnummer. En wat gezegd van ”Anything But”, waarin zowaar een Paul Simon’tje gedaan wordt? De highlife-meets-americana is stilistisch haast een kopie van de nummers op Graceland. Niet heel origineel, maar goed, er zijn ergere referenties om leentjebuur bij te spelen. Enkel hopen dat Simon niet over hetzelfde bataljon advocaten beschikt als de familie van Marvin Gaye ten tijde van Robin Thickes “Blurred Lines”.
Een stevige boterham dus, deze Unreal Unearth, waarin Hozier bevestigt wat eigenlijk niet meer bevestigd moet worden: de man weet verdomd goed – excuses voor het gevloek in de kerk – hoe een song te schrijven en is van veel markten thuis. Akkoord, er staan wat nummers tussen die aanvoelen als vulmiddel van een Ierse Guiness stew, maar voor de rest geen kwaad woord over deze plaat. We twijfelen er niet aan dat de hoogtepunten hierop in no time zullen worden meegebruld op weides en concertzalen naar keuze.
