Het bruist al enkele jaren in de Londonse onderbuik en nu heeft iemand er ook nog eens een Menthos-muntje in geworpen. De rijkdom aan bands die ondertussen al tot hier is gespoten, is langzamerhand onmeetbaar en ook Opus Kink is er opnieuw een lekkere zweterige druppel bij. Met My Eyes, Brother! laat de band horen zo langzamerhand klaar te zijn voor het grotere werk.
‘What a time to be alive!’ schreven we enkele maanden terug nog bij het verschijnen van single “Dust” en daar nemen we geen woord van terug. Live liet Opus Kink zich al opmerken als een sensatie, de EP My Eyes, Brother! bewijst dat al die rouwdouwerige energie zich ook naar plaat laat vertalen.
Het recept? Tel een dichter-slash-singersongwriter op bij een strakke postpunkband en voeg een blazerssectie van twee toe. Giet er een fles Tequila over en zet in de fik. Klaar. Opus Kink is een band die zindert alsof dat niet meer moeite kost dan ademen, die elke avond speelt alsof zijn leven er vanaf hangt. En zo gaat het ook hier, al trekt “Chains” deze EP nog roestig op gang.
Het is spieren opwarmen, knoken losgooien. Een bas wandelt een gemoedelijk ommetje, piano sjokt een beetje mee, Angus Rogers leidt zijn maten in een laidback call-and-respons. Tot trompet en trombone zich daar als een warme windstoot doorheen jagen en we tegen het einde belanden waar we moeten zijn: bij de broeierige chaos waarin “Dust” ontspoort.
“Dust” en “Children” daarna, is Opus Kink op zijn meest Opus Kink; een frontale aanval, nét-beteugelde chaos, een band die alle kanonnen tegelijk laat bulderen. Van schotje jazzhagel gaat het naar een kogel punk, de mariachitrompetjes zijn de saus die het allemaal prettig maakt. En dat Rogers’ stem al eens aan die van Joe Strummer zaliger van The Clash doet denken is ook niet onaangenaam.
Toch gaat het minder over energie, dan over al die andere kwaliteiten die Opus Kink heeft. My Eyes, Brother! kiest bewust ook voor een breder muzikaal spectrum. Na die brute openingszet is “Tin Of Piss” immers het pauzemuziekje dat de toon zet voor “Malarkey”. Plots zakt het tempo, gaat de band in een slepende modus die in al zijn toonloosheid dreiging uitstraalt.
Je ziet de dichtgeknepen ogen vol onheil voor je, maar al te lang moet dat allemaal niet duren. Met “Piping Angels” schiet de vlam alweer in de pijp. Fin Abo roffelt een complex ritme, de band gooit er een collectieve “whoo!” achteraan. En weg zijn ze voor een jam die hen spelenderwijs langs het beste aforisme van het jaar doet passeren: “Death is simply the best garnish for life”. En van de weeromstuit gaat het de laatste bocht in.
Nog één keer knallen, nog één keer de wervelwind van hun concerten: “1.18” is alles wat we hiervoor hebben geleerd nog één keer samengevat en dan is het gedaan. Eindelijk rust, maar de vinger reikt alweer naar de playknop. My Eyes, Brother! is een prettig pak slaag.
