De ijskappen smelten steeds sneller en komend bulderend naar beneden gedonderd. Tegen het gebrul van deze inconvenient truth weven de heren van Preoccupations wederom een innemend ruisgordijn op hun vijfde plaat Arrangements. Nu eens driftig pompend, dan weer traag martelend, de groep houdt vast aan zijn vertrouwde succesformule. Al zouden we hierover niet durven te klagen. Hoe zou je zelf zijn als je recht in de opengesperde bek van het roofdier kijkt.
Zonet kwamen we tijdens onze dagelijks swipe-wandeling doorheen het land der sociale media een prachtig gestileerd fotootje tegen van een vrouw in hagelwitte jurk die blootsvoets door het gras liep met het opschrift ‘Life is … walking barefoot in the grass’. We kunnen ons inbeelden dat een gelijkaardige afbeelding in het repetitiekot van het Canadese Preoccupations hangt – zij het dan een ietsje bloederige versie met het opschrift ‘Life is … walking barefoot on a stack of needles’. Want zo klinkt het postpunkcollectief, ze prikken in zenuwbanen waarvan we het bestaan niet eens afwisten. Een erg onaangename ervaring, denkt u? Goh, eigenlijk niet, we zouden hun performance eerder omschrijven als ‘innemend’.
En zo maakt het viertal reeds sinds 2014 mokers van platen. Oorspronkelijk nog onder nom de plume Viet Cong – veel succes met jullie doorbraak in de States, jongens – verschenen ze op de radar van menig muziekliefhebber met platen Cassettes en Viet Cong. De wereld werd rondgetrokken en ook ons landje ontbrak daarbij niet: zo werd de Belgische luisteraar al eens gevriesdroogd op Pukkelpop en in de Brusselse Botanique. Ervaringen die je oren en ledematen niet licht vergeten. Na het vervellen tot Preoccupations – persoonlijk vinden we dit een wat makke naam, maar goed, we begrijpen dat deze de platenbazen iets minder hartkloppingen bezorgt – bleef de muzikale output gestaag met albums om de twee jaar. En zo zitten we nu dus aan nummer vijf: Arrangements. Vinden we eveneens een wat lauwe titel, maar we kennen de heren: eerst luisteren, en dan zien of we nog kritiek durven spuien.
En jawel hoor, de muziek spreekt ook op deze plaat weer voor zichzelf. Het succesrecept waarmee het viertal moeiteloos elke ‘de beste hobbykok’-competitie zou winnen, wordt weer bovengehaald: strakke postpunkritmes denderen uit de bas van frontman Matt Flegel en drummer Matt Wallace, en worden overgoten met kokende pek van nijdige gitaren – signed Scott Munro en Daniel Christiansen. Al van bij de eerste maat op de opener “Fix Bayonets!”, een nummer dat ons wat doet denken aan meer balorige postrock als And So I Watch You From Afar, trekt onze ruggengraat zich stokstijf. Een adempauze wordt ons amper gegund bij nummer twee, het radiovriendelijke “Ricochet” en later met het traag, maar meesterlijk opgebouwde “Advisor”. Al moeten we wel even kaderen: “radiovriendelijk” betekent niet dat we deze zouden insturen voor de zomerhit van het jaar.
Toch doet Arrangements meer dan razen tot er geen pees meer aan onze botten hangt. Zo roept de tekst van “Ricochet” de wereldbevolking op het matje: the days are getting longer and hotter. Een noodkreet vanuit het poolijs. Muzikaal houdt het kwartet ook al eens van traag inspijpelend terpentijn op het slepende “Death Of Melody” of het noisegordijn “Recalibrate”. Wat geldt voor het betere hobbykoken geldt eveneens voor martelen: afwisseling werkt!
Uiteindelijk worden we na een dik halfuur vrijgelaten uit deze Arctische houdgreep. Wederom een memorabele plaat, wat toch wel een serieuze verdienste genoemd kan worden gezien de veelheid aan bands die vandaag meesurfen op de postpunkrevival. Een mastodont in het troosteloze landschap van harde, venijnige klanken. En het dient gezegd te worden: na de eerste paar luisterbeurten is er geen haar op ons hoofd dat nog overweegt te klagen over de banale albumtitel. Begrijpelijk, aangezien het er allemaal afgeblazen werd.
