En het begon met een vraag. Drie jaar geleden kreeg Yves De Mey het verzoek om iets te doen voor het Summer Bummer festival van 2019. Het werd een nieuw trioproject dat stand hield tijdens de coronaperiode en drie jaar later zowaar uitpakt met een album. Een uitstekend album.
Op papier was het van meet af aan een combinatie die de oren deed spitsen, want met Gino Coomans (cello) en Louis Evrard (drums) had De Mey een paar muzikanten gecontacteerd die moeilijk vast te pinnen waren op een of andere stijl en waarvan niemand wist tot wat het leiden zou. Coomans zit met Sheldon Siegel immers in het uithoekje van de vrij improviserende vrijbuiters, terwijl Evrard multi-inzetbaarheid (Robbing Millions, Ottla, Echo Beatty,…) koppelt aan een hoogst persoonlijke drumtaal waarvan vooral zijn voorliefde voor hypnotiserende patronen opvalt. Dat in combinatie met de gestaag abstracter wordende hedendaagse elektronica van De Mey, het zou wat kunnen worden.
Het afsluitende Summer Bummer-concert in 2019 was er alleszins eentje om in te lijsten. We schreven: “De combinatie van akoestische en elektronische ritmes kreeg een hypnotiserende impact die aanleunde bij kraut, Steve Reid en een iets minder opgefokte Nisennenmondai.” De band nam een album op aan het einde van 2020 en mocht nog eens afsluiten op Summer Bummer (2021), weliswaar zonder album, want de release daarvan had, verrassing, aardig wat vertraging opgelopen. Maar nu is het zover: Grid Ravage is klaar en wordt voorgesteld tijdens BRDCT 2022. En daar staat het helemaal op z’n plaats, want deze instrumentale sound is door en door hedendaags en laat een ingenieus samengaan horen van akoestische en elektronische elementen die naadloos in elkaar passen.
Het helpt ook dat de structuren (want die zijn er wel degelijk) open gehanteerd worden. De drie werken hier net als tijdens de concerten met patronen, maar beschouwen ze eigenlijk vooral als uitnodigingen om die in te vullen volgens de inspiratie van het moment. Doorheen acht stukken – “GR” tot “GRRRRRRRR” getiteld – valt niet alleen op hoe behendig ze slalommen tussen de genre-labels, maar tegelijk ook hoe coherent alles wel blijft. Ondanks Coomans’ vrije rol en De Meys spreidstand tussen het verkennen van textuur en het toedienen van vorm zit hier een samenhang, al wordt die misschien het dikst in de verf gezet door de drumpatronen van Evrard, ook al speelt die subtieler dan je zou kunnen verwachten.
Evrard heeft immers geen heftig gehak of Neu-motorik nodig om de trance op gang te brengen. Vaak doet hij het met brushes en een snare drum. En herhaling natuurlijk, veel herhaling, waarmee hij nekken laat knikken als een knipmes en zo’n beetje de fakkel in de lucht houdt waar zijn kompanen en de luisteraars zich op kunnen oriënteren. Intussen worden sferen en temperamenten verkend die soms vertrouwd aanvoelen en je dan weer het donker insturen. Soms hangen ze rond in koele oorden, met iele echo’s misschien als metafoor voor een grote afstand, maar dat kan gaandeweg omslaan naar een noir-achtige vibe of zelfs een dromerige trance, zoals in het tweede stuk. Het derde, dat opgesmukt wordt met opvallende sireneklanken, is het trio in uiterst minimale modus.
Coomans’ cello suggereert meteen een duistere onderwereld in het vierde, terwijl het samengaan van elektronica en drums misschien wat herinnert aan de massieve klankgolven van GAS met die stompende 4/4-beats, al zit het ritme hier aan het oppervlak. Verderop vertraagt het ritme zo sterk dat de band meer gemeen heeft met de slepende nachtraven van Bohren & Der Club Of Gore dan met eendere welke elektronica-act, of wordt even geflirt met industrieel-getinte bricolage. De brute inval van het zevende stuk breekt door z’n start/stop-dynamiek even met de hypnotiserende flow van het album, al is er maar even voor nodig om die weer op te rakelen. Coomans’ ruwe strijkwerk in “GRRRRRRRR” krijgt snel gezelschap van Evrards vlugge geroffel, dat samen met De Meys al even assertieve insteek zorgt voor een climax-gevoel.
Grid Ravage maakt bij uitstek muziek die je live moet meemaken, wanneer de pulsen je lijf door elkaar rammelen, de ritmes het overnemen en de klankexploraties door je kop gieren, maar als alternatief kan dit tellen. Grid Ravage is een ijzersterk visitekaartje.
Grid Ravage stelt zijn debuut voor op 10 april, tijdens de derde dag van BRDCST 2022. Info & tickets hier. Bestellen kan via Dropa Disc, het label van Sound In Motion.
