Zoals de titel suggereert, is Songs From Home een lockdownplaat. Het begon met een reeks dagelijkse online performances, die op hun beurt leidden tot een soloalbum dat Hersch opnam in zijn huis in de bossen van Pennsylvania. De periode en omstandigheden hebben een effect op de teneur van de plaat, die doordrongen is van nostalgie, intimiteit en hunkering naar schoonheid.
“It’s kind of a comfort food album”, zei Hersch over het album, al is het zeker geen drastische afwijking van zijn aanpak van de voorbije jaren. Recente soloconcerten, zoals in de Handelsbeurs en Flagey in 2019, volgden een klassiek Hersch-parcours: starten met wat Jobim en eindigen met Monk, met een combinatie van klassiekers, nostalgische popcovers en eigen werk ertussen gestrooid. My Fair Lady’s “Wouldn’t It Be Lovely”, dat er vorig jaar bij was, opent nu Songs From Home met een delicate aanslag die er geen twijfel over laat bestaan wie voor de piano zit. De compositie wordt verder uitgetekend via Hersch’ gekende ingetogenheid en fragiele lyriek. De toon is zo gezet.
Hersch zoekt het naar goede gewoonte ook een paar keer in de eerste helft van de vorige eeuw. “After You’ve Gone”, een song van Turner Layton uit 1918, werd in de jaren twintig uitgevoerd door Louis Armstrong, al zit Hersch met deze ingetogen trippelende en stride-getinte uitvoering dichter tegen Fats Waller. Cole Porters “Get Out Of Town”, deels opgenomen om New Yorkse vrienden een hart onder de riem te steken, voert een dansje uit dat door wat versnellingen een plagerig speels effect heeft, maar het mooist van al is de delicate versie van Ellingtons onverwoestbare “Solitude” – dromerig gemijmer voor coronatijden zoals enkel Hersch dat kan spelen.
Uit de eigen catalogus passeren “West Virginia Rose”, dat gekoppeld wordt aan traditional “The Water Is Wide”, en een nieuwe versie van “Sarabande”, dat hij 34 jaar geleden voor het eerst opnam met Charlie Haden en Joey Baron, en dat intussen een vaste waarde is tijdens zijn optredens. Bill Evans is nooit veraf, al draagt deze romantiek duidelijk de Hersch-stempel. In een vergelijkbaar straatje te vinden: Kenny Wheelers “Consolation (A Folk Song)”, dat gaandeweg de introspectie opgeeft voor krachtiger uitvloeisels.
Hersch’ vorige soloalbum, Open Book (2017), smokkelde met “And So It Goes” van Billy Joel een popsong binnen. Hij werd helemaal op het einde geplakt – alsof de uitvoerder zich haast een beetje betrapt voelde. Nu staan die nostalgische popinvloeden wat meer op de voorgrond: “Wichita Lineman” (zie ook Glen Campbell, Tony Joe White en The Meters) is een zoetig brokje op maat van deze pianist. En pikte hij vorige jaar nog “My Old Man” uit Joni Mitchells klassieker Blue, dan kiest hij nu voor “All I Want”, doordrongen van een hunkering die in deze periode nog sterker geladen is. Ten slotte is er nog “When I’m Sixty-Four” (The Beatles): nu ook Hersch 65 geworden is, is dat een mooie afsluiter en opnieuw een bruggetje naar de stride-traditie.
Songs From Home verrast niet zoals Open Book, dat tegelijk dieper (zoals met het lang uitgesponnen “Through The Forest”) en breder ging, maar het doet wel wat het belooft: de luisteraar trakteren op een reeks ‘covers’ van songs die duidelijk iets betekenen voor de uitvoerder en er goed in slagen om dat gevoel over te brengen met de elegantie die zijn handelsmerk is. Hersch’ schoonheid doet altijd deugd.
