Friesland is meer dan de Elfstedentocht (die al meer dan 20 jaar niet meer plaatsvindt) en dat vreemde taaltje. Een van de boeiendste Nederlandse bands van het moment komt uit die noordelijke provincie. Met The Big Exercise zet The Homesick zich definitief op de kaart.
Weer hebben we te maken met een hoogst interessant exportproduct van de Nederlandse muziekscene, net als Altin Gün, Eefje De Visser, Pip Blom en Iguana Death Cult. Even kort introduceren: het trio is afkomstig uit de stad Dokkum, werd al de hemel in geprezen door The Guardian na hun debuut The Youth Hunt (2017) en is nu getekend bij het legendarische Sub Pop, dat ooit Nirvana en andere grootheden lanceerde. Nu volgt hopelijk de definitieve doorbraak, ook in België.
Want de band gooide ook al hoge ogen op Eurosonic in januari, waar ze een heleboel nieuwe nummers voorstelden. “Soms klinken de nummers dreigend, soms mysterieus, soms zeer toegankelijk, en vervolgens nemen ze weer een andere wending”, schreven we over dat optreden.
Dat is ook het gevoel dat overheerst bij het beluisteren van deze plaat. Na het luchtige “What’s in Store” zet de plaat je meteen op het verkeerde been. Het weergaloze “Children’s Day” is dromerig, catchy én krachtig tegelijk; een combinatie die we nog niet veel hoorden bij recentere rockbands. Het is meteen een eerste hoogtepunt. ”Pawing” is dan weer complex en heerlijk harmonieus. Opnieuw zijn de dartele drums om duimen en vingers bij af te likken.
Maar er komt nog meer lekkers aan. “I Celebrate My Fantasy” is een van de meest aanstekelijke nummers van de plaat, dankzij de harmonieuze samenzang, vingervlugge gitaarriedeltjes -ze zijn bijna meefluitbaar- en ingenieuze drumpatronen. Ook “Leap Year” en “The Big Exercise” laten horen wat voor talenten drummer Erik Woudwijk, gitarist Elias Elgersma en bassist Jaap van der Velde zijn. Vooral “The Big Exercise” is een complexe en verschroeiende song. Terwijl veel bands zich soms dreigen te verliezen in hun eigen doolhof, ontsnapt The Homesick telkens aan die valkuil.
Onze favorieten worden tot het laatste gehouden. “Kaïn” is heerlijk psychedelisch en een beetje chaotisch ook, maar toch sober in vergelijking met de andere negen nummers. “Male Bonding” is nog totaal andere koek: het is schreeuwerig en ligt nog het dichtst bij de vorige plaat. De afsluiter doet denken aan het beste van Preoccupations, en tegelijk ook niet. De muziek van het trio kan je niet zomaar postpunk noemen, er zit zo veel meer in.
The Homesick klinkt speels, soms een beetje excentriek, maar vooral heerlijk eigenzinnig. Het is een groot experiment dat toch poppy aanvoelt. Het is een plaat die wat luisterbeurten vergt, maar dat zijn meestal de beste, nietwaar? The Big Exercise is een grote stap voorwaarts van een band waarvan we het laatste nog niet gehoord hebben. De Nederlanders staan alvast op Little Waves in Genk en – uiteraard – Best Kept Secret. Hallo, Pukkelpop?
