Atlantic, 2009
Lang geleden waren we dolenthousiast over ‘Simple Things’, het
beloftevolle debuutalbum van de Britse groep Zero 7. Het album
stond propvol leuke creaties en werd bij elke gepaste gelegenheid
bovengehaald. Even leek het alsof het Franse duo Air een
Angelsaksische spin-off had gekregen. We keken bijgevolg
ook vol van verwachtingen uit naar opvolgers ‘When It Falls‘ en
‘The Garden‘.
Vanaf de eerste luisterbeurt drong het echter tot ons door dat de
creatieve input weggeëbd was.
De aardige nummers werden steeds schaarser in een geheel dat vooral
bestond uit opvulmateriaal. Het had allemaal net iets te weinig
diepgang, zelfs voor een genre dat nog steeds onder de noemer
“achtergrondmuziek” gebukt gaat. De albums verdwenen aldus snel in
de kast voor een niet onaanzienlijke tijd. Met het verschijnen van
‘Yeah Ghost’ haalden we alles – bij wijze van nostalgie – nog eens
naar boven. Op dit moment van spreken bevinden we ons in een
vagevuur waarbij de reputatie van Zero 7 op het spel staat. Een
nieuwe miskleun kunnen Henry Binns en Sam Hardaker zich niet
permitteren.
De muziek wordt ingeplugd en nogal atypisch voor Zero 7 gaat dat
gepaard in een feeëriek en Oosters aanvoelend sfeertje. Het bouwt
zich gestaag op toch een climax waarbij alles plots weer even
stilstaat. Een verrassende intro die overgaat op ‘Mr McGee’ en
diezelfde lijn doortrekt. We horen en voelen een fris ritme, een
zwoele soulstem gepaard met gepaste elektronica. Het refrein valt
misschien een klein beetje uit de toon, maar de zangeres van dienst
doet haar deel naar behoren. Die krachtige expressie – en dat op
een plaat van Zero 7(!) – doet denken aan de soulmuziek van Nneka.
De typerende kenmerken van de groep zijn echter nooit veraf met de
vele kleine sfeergeluiden op het einde van het nummer. Al bij al
een goed uitgewerkte opening op ‘Yeah Ghost’.
Spijtig om mee te delen, maar na ‘Mr McGee’ is het zowat over
and out voor Zero 7. ‘Swing’ klinkt nog zomers en fris maar
overstijgt de middenmoot niet. ‘Everything Up’ probeert origineel
uit de hoek te komen met een aparte intro – nooit een goede
combinatie op een popplaat – maar het vervolg klinkt flets en de
zang zet niet echt de tekst in de verf. Luisterend naar de vele
elementen op de achtergrond is het tevens duidelijk dat het
Air-complex nog steeds rondwaart bij Zero 7.
Misschien nog twee kleine lichtpuntjes: ‘Pop Art Blue’ is intiem en
sfeervol, vooral dankzij die geweldige hese zangstem. Tekstueel zit
het allemaal in diezelfde sfeer ingebed en hier kunnen we het
appreciëren dat Zero 7 niet voor al te veel franjes heeft gekozen.
Daarnaast is er ook nog ‘The Road’ dat met grote zekerheid een
plaatsje op ‘Simple Things’ kon krijgen. Een zeldzaam moment
waarbij de klankcombinatie goed uitpakt. Licht maar leuk om te
luisteren. “One more for the road” wordt er gezongen…
het is eerder het enige dat ons nog op de weg houdt!
Nummers als ‘Ghost Symbol’ en ‘Solastalgia’ kunt u gemakkelijk
overslaan. Geen idee hoe Zero 7 op eenzelfde album gevoelige en
oppervlakkige pop überhaupt kan combineren met koele en
afstandelijke downtempo of elektronisch mysticisme. Ongetwijfeld
geen spek voor de bek van de fans.
Binnen tien jaar heeft Zero 7 waarschijnlijk genoeg materiaal
verzameld om een spetterende “Greatest Hits” samen te stellen.
Zowat elk album dat ze in het verleden hebben uitgebracht, bevat
minstens één of twee aardige nummers. Spijtig genoeg blijft het
daarbij, want de andere nummers bezorgen ons altijd kopzorgen. Onze
raad: hou uw geld op zak en wacht misschien tot die best
of. U zult niks gemist hebben.
