Henry Binns en Sam Hardaker vormen ondertussen al zeven jaar Zero 7
en dit niet zonder succes. ‘Simple Things’ (2001) en When It Falls (2004) waren bescheiden
successen. Gesterkt door radiohits als ‘Destiny’, ‘Home’ en
‘Summersault’ en gastrollen op verschillende soundtracks verwierf
het duo naam als lichtvoetige electro-act. De succesformule is heel
eenvoudig: Binns en Hardakker creëren laidback soundscapes
waartegen meestal een gaststem geplaatst wordt. Een vaak voorkomend
probleem hierbij was echter dat sommige nummers maar matig konden
boeien en dat het werk weinig origineel klonk. De vraag was dan ook
of deze knelpunten op het derde album ‘The Garden’ verholpen
zijn.
Het aantal vocalisten op ‘The Garden’ werd teruggeschroefd tot
twee: Jose Gonzales en Sia Furler. Deze laatste is misschien wel de
meest getalenteerde stem in de Zero 7-stal en leverde onder meer
met ‘Colour The Small One’ ook aangenaam solowerk af. Voor het
eerst is Binns zelf ook actief als zanger, hoewel deze rol
grotendeels beperkt blijft tot backing vocals. Op het eerste,
oppervlakkige gehoor laat het album het beste vermoeden: ‘The
Garden’ klinkt meer samenhangend dan het vorige werk en vormt fijne
achtergrondmuziek. Een aandachtiger luisterbeurt verraadt echter
dat de plaat ook niet veel meer dan dat te bieden heeft en maakt
enkele minpunten duidelijk. Nummers als ‘Futures’ en ‘Left Behind’
zijn op zich best genietbaar, maar alweer vind je beter
gelijkaardig materiaal bij Air. Het probleem met de stem van
Gonzales is dat ze vaak al te vlak gaat klinken, waardoor het
materiaal geen extra lift krijgt. Vooral tegenover de tribal
beat van ‘Crosses’ wordt dit duidelijk, een nummer dat trouwens
vervalt in een complete kakofonie wanneer Binns en Hardaker
beslissen om de hele elektronische trukendoos open te trekken. De
stem van Sia weet gelukkigwat meer teweeg te brengen en staat borg
voor het eerste (en tevens laatste) hoogtepunt: het heerlijk
zomerse ‘Throw It All Away’, niet toevallig de nieuwe single. Toch
staat ook niet elke samenwerking met Sia garant voor kwaliteit,
verre van. Het satirische vingergewijs op ‘This Fine Social Scene’
past niet binnen het concept van de groep. Ook poging tot ironie
‘Waiting to Die’, waarop Furlers stem bij momenten sterk aan Bianca
Casady van CocoRosie doet denken, klinkt belachelijk opgewekt.
‘You’re My Flame’ gaat al te opgejaagd klinken door de nerveuze
electro-beat, die soms wel heel goedkoop aandoet. Dit probleem
duikt enkele keren op doorheen de plaat en enerveert vooral op de
instrumental ‘Seeing Things’, die me spontaan aan een computerspel
uit het begin van de jaren negentig doet denken. Natuurlijk valt
niet elk nummer ten prooi aan een knelpunt: ‘Pageant of the
Bizarre’, ‘Your Place’ en ‘If I Can’t Have You’ klinken
onderhoudend, maar zijn te weinig memorabel om echte aanraders te
vormen.
Met ‘The Garden’ weet Zero 7 nog steeds niet te overtuigen: de
plaat kan aangenaam klinken als geluidsbehang, maar valt bij een
iets nadere beluistering hopeloos door de mand. De hoop dat Zero 7
ooit nog met echt spectaculair materiaal op de proppen zal komen,
is bij deze niet alleen vervlogen, maar zelfs ongepast geworden.
