Met de titel van zijn tweede plaat geeft Yuko al meteen de korte samenvatting weer: ’t lijkt niet op dansmuziek, maar toch weer wel. En dus doen we alsof: een onrustig, wrikkelend bewegen. En dat past dan wel weer bij dit heerlijke fluisterpopplaatje.
Nu is Yuko altijd al het meest woelige broertje van de grote Belgische Duysterfamilie geweest. Ja, ’t was allemaal beleefd en voorzichtig, maar het kon toch niet stilzitten. Al op debuut For Times When Ears Are Sore schuifelden de songs voortdurend op hun stoel , en zochten wanhopige moeders naar de Rilatine. Het was de ongedurigheid van Morr Music, gebracht zonder de elektronisch maniërismen.
Veel heeft natuurlijk te maken met de speelstijl van drumster Karen Willems, die steeds een jazzy fundament legt onder de stille songs van Kristof Deneijs. Op As If We Were Dancing krijgt ze nog meer een hoofdrol toebedeeld. Waar de songs voorheen al eens teveel wegzonken in een bedje van vreemde geluiden — koffiemolens, piepschuim, karton… — eisen ze nu zonder blikken of blozen alle aandacht op. Met heldere drums die de groep voor het verdwalen behoeden.
De beginselverklaring? “Mooie dromerige melodieën paren aan dansbare ritmes.” Van bij opener “The View Was Bad That’s Why” zijn de twee elementen nadrukkelijk aanwezig . De heerlijk loopende gitaartjes verraden meteen dat de groep er met Rolf Verresen (Winterslag) een extra snarenman bij kreeg . Nog meer gebeurt dat in single “Dolly Parton” dat naar Yukotermen bijna aan het hollen slaat, en inderdaad op de benen werkt. Puik nummer.
Dat Deneijs ook meer zanger is geworden, mag blijken uit “When You Go Blind”, waar hij bijna huilend loos gaat, en de band rond zich ook van de leiband mag. De uitbarsting is van korte duur; het is een pulserend keyboardje — ook dat is nieuw en mag waarschijnlijk aan dat ander nieuw groepslid Tomas Verheyen (Hear Hear A Cheer) worden toegeschreven — dat het laatste woord krijgt. Een beetje dicht tegen Isbells leunt het riffje van “When I’m Awake I’ll Handle It” (geweldige titel), maar ook daar ontpopt Deneijs zich vocaal meer dan we van hem ooit hadden verwacht. Muzikaal rolt Yuko hier met de spierballen; dit is van het stevigste dat we al van de groep kregen.
Gaandeweg glijdt As If We Were Dancing opnieuw in meer vertrouwde Yukotempo’s “The Day I Met Laura Palmer” — niet toevallig zo getiteld, maar geschreven met nieuwe afleveringen van Twin Peaks in gedachten — meandert heerlijk aan, al zijn de computergeluidjes uit een tot instrument omgebouwde spelconsole wel een nieuwsoortige toevoeging, en ook “You’re Better Off” is het soort materiaal dat het goed doet in Duyster: repetitief gitaartje, spaarzame begeleiding, fluisterzang. Een banjo, natuurlijk; dat doet het daar altijd goed. En ook na 2’30” een openingszin die het citeren waard is: “Do you ever read Elmore Leonard. Not highbrow, but it’s a star.t”
Leuk plaatje, dus? Verdomd leuk plaatje. Hoog tijd dat Yuko ook buiten het kennersmilieu wat potten gaat breken. Als u dan toch per sé producten van eigen bodem De Afrekening wil instemmen, laat het dan dit zijn, u zal het zich niet beklagen.
