Wat heeft België gemeen met een New Yorkse hiphopgroep? Meer dan men eerst zou denken. Net zoals België was het basisidee achter The Wu-Tang Clan dat eendracht macht maakt. Samen stonden de clanleden sterker dan alleen, maar groeiende ego’s joegen hen uit elkaar.
Het ontstaansverhaal van de Wu-Tang Clan is ondertussen hiphopgeschiedenis: RZA, GZA en Ol’ Dirty Bastard sloegen de handen in elkaar om samen met zes andere mc’s een collectief op te richten dat de industrie stormenderhand zou innemen. En zo geschiedde. In 1993 vaagde Enter The Wu Tang (36 Chambers) met enkele welgemikte kicks alle competitie van het schaakbord (de leden hebben een obsessie voor schaken en kungfufilms).
Niet veel later volgde het ene na het andere succesvolle soloalbum van de clanleden, zodat niets hun persoonlijke succes nog in de weg leek te staan. Alleen leek het sprookje rond de eeuwwisseling uit te zijn. Niet elke carrière vlotte even goed en Wu Tang Forever (1997), de opvolger van het magistrale debuut, was als dubbel-cd gewoon te lang om interessant te blijven. Ook de volgende clanalbums, The W (2000) en Iron Flag (2001), wisten geen plaat lang meer te boeien zodat het sprookje uit leek. De tragische dood van medeoprichter Ol’ Dirty Bastard in 2004 was symbolisch: The Wu bestond alle liveoptredens ten spijt alleen nog maar op papier.
Dat er nu toch een opvolger is, mag lichtjes verbazingwekkend genoemd worden. Maar 8 Diagrams was geen al te vlotte bevalling: Raekwon en Ghostface Killah konden zich niet langer vinden in de productie van hun abt RZA en lieten dat duidelijk blijken. Hoewel de plooien voor de release gladgestreken werden, valt in het bijzonder de spaarzame aanwezigheid van Ghostface Killah op. Een Wu-Tang-album waarop twee van zijn leden haast afwezig zijn, is geen Wu-album, of toch?
Om een lang verhaal, dat stilaan roddelperswaardig dreigt te worden, kort te maken, krijgt u meteen de ontknoping: 8 Diagrams is een van de beste Wu-albums die sinds 1993 verschenen zijn. In niet minder dan zestien nummers (Europa heeft twee bonustracks) bewijst de clan veertien jaar na zijn ontstaan waarom hij nog steeds een factor is waarmee rekening dient te worden gehouden. De harde, droge klanken van het debuut werden weliswaar ingeruild voor een zachter en complexer geluid, het is pas nu dat RZA en zijn discipels ook ten volle de impact van dat geluid weten te vatten.
"Take It Back" herneemt de sample die ook al op de track "Daytona 500" van Ghostface Killahs debuut te horen viel, maar de song wekt een veel duisterder sfeertje op. Die duisternis en dreiging — vintage Wu Tang — weerklinkt overigens in zo goed als alle nummers: de horrorsoul van "Campfire" en "For My Riches", het verstoorde kinderrijmpje "Get Them Out Ya Way Pa" en de met blazers gevulde "Rushing Elephants" en "Weak Spot" zijn maar enkele voorbeelden van waar een op het scherp van de snee balancerende Wu Tang Clan toe in staat is.
Het meest controversiële, en helaas ook zwakste, nummer is "While The Heart Gently Weeps", dat George Harrisons "While My Guitar Gently Weeps" incorporeert (met rollen voor Harrisons zoon Dhani, John Frusciante en Erykah Badu). Wie een experimentele Wu wil horen, beluistert beter het op electro steunende "Unpredictable". De andere nummers sluiten opnieuw dichter aan bij de Wu-klank. Officiële afsluiter "Life Changes" verdient tot slot nog een aparte vermelding. In het nummer nemen alle clanleden, minus Ghostface, op ontroerende wijze afscheid van hun gevallen strijdmakker. Een grootser, gepaster maar ook persoonlijker afscheid is haast ondenkbaar.
Doorheen de jaren bleef The Wu zweren bij eenzelfde aanpak, alleen leidde dat niet tot albums de clan waardig. Alle beloftevolle doorbraken en pogingen ten spijt, eindigden de albums in mineur. Maar net nu iedereen de hoop opgegeven had en een splitsing immanent leek, slaat Wu-Tang Clan met vereende krachten terug. Eendracht maakt nog steeds macht. Dat begrijpen ze in New York net zo goed als in Brussel.
