Terwijl Shanghai op dit eigenste moment nog steeds overspoeld wordt door hordes toeristen en zakenlui die van het ene vreemde bouwsel naar de volgende futuristische constructie slenteren, onderwijl zo veel mogelijk plaatselijke specialiteiten meepikkend (topfavorieten: Belgische chocolade en diamanten), blikt het Canadese Wolf Parade met zijn nieuwe album terug op een heel andere expo: die van 1986 in Vancouver.
Het centrale thema van die expo was “Transport and Communication: World in Motion – World in Touch”. Niet zo ver verwijderd van onze eigen Expo 58 dus, die bol stond van het optimisme en het geloof in vooruitgang. En ook niet zo ver verwijderd van wat Wolf Parade op dit derde album doet: er loopt een positieve vibe door de plaat, die voornamelijk te danken is aan het hoge, rockende tempo waarmee de band zijn elf nieuwe songs erdoor jaagt.
Hier geen langgerekte, epische vertellingen zoals zanger-toetsenist Spencer Krug ze met zijproject Sunset Rubdown steevast uit zijn pen wrocht — al zou “In The Direction Of The Moon” niet alleen qua titel niet misstaan op Dragonslayer — maar vooral de invloed van Dan Boeckner (van dat andere zijproject Handsome Furs — de heren vormen zowat de “Antwerpse scene” van Canada) die blijft doorschemeren op het hele album. Hij zorgt ervoor dat Expo 86 ook muzikaal lijkt terug te verwijzen naar de jaren tachtig: “eighties cokerock”, noemt Boeckner het, en dat kan kloppen. De gitaarpartijen razen voort, terwijl “Oh You, Old Thing” gedragen wordt door synths die van Gary Numan konden zijn.
Wolf Parade blijft echter een groep van twéé ego’s: bij elk nummer staat (middels de afkortingen “SK” en “DB”) zeer duidelijk aangegeven van wiens hand het is, al is dat vrijwel altijd overbodige informatie. Neem “Palm Road”, dat met zijn lichtjes apocalyptische, gebalde tekst en gejaagde synths overduidelijk aan Boeckner mag worden toegeschreven. Hij tekent hiermee meteen voor een van de sterkste nummers van Expo 86. De song blinkt uit in eenvoud (wie Handsome Furs een beetje kent, weet dat Boeckner een aanhanger van het simplisme van de drumcomputer is), maar sorteert net daardoor zoveel effect. En ook Krug laat zich gelden: wie anders stopt zijn teksten vol lees- en hoorbare uitroeptekens en hoofdletters, nog het liefst met een titel als “Cave-O-Sapien” erboven?
Toch is ook in de Krugnummers duidelijk de hand van Boeckner merkbaar, waardoor ze meer dan vroeger aan kracht winnen. “What Did My Lover Say? (It Always Had To Go This Way)” mag zonder aarzelen toegevoegd worden aan de categorie “waanzinnige Wolf Parade nummers”, met zijn lekkere samensmelting van gitaren en synths, en vooral zijn verschroeiend refrein. De band stelde het zelf al vast: dit is muziek voor eindeloze autoritten, op verlaten wegen die trillen van de hitte. Het zijn geen beelden die ooit eerder bij Wolf Parade pasten, maar hier kan het: “fuck de moeilijkdoenerij, laten we gewoon een rockplaat maken”, dat lijkt het voornaamste uitgangspunt van Expo 86 te zijn.
En wie zijn wij om daar iets tegen in te brengen? Zolang het kleine bommetjes als “Pobody’s Nerfect” (geen tikfout) oplevert, hoort u ons niet morren. Drummer Arlen Thompson geeft zijn vellen een stevige ranseling, terwijl een vuile gitaarriff de bedrieglijk rustige strofes doormidden scheurt om te eindigen met een verzengde climax. Nooit gedacht dat deze indiejongens zich zo zouden kunnen verliezen in wat in se doodeenvoudig, rechttoe-rechtaan rocken is. Zelfs de anders in een waas van coolness en terughoudendheid gehulde Krug laat zich verleiden tot voortjakkerend rammenrammenrammen in “Cave-O-Sapien”, met zijn uitzinnig galmende “oh-oh-oh’s” en haast retro gitaarsolo’s. De band eindigt het nummer — en daarmee ook de plaat — met een onvervalste fade-out, daar waar je net het ultieme samengaan van gitaren, synths en bruut hamerende drums verwacht. Het is een slim trucje: de aandrang om van voren af aan te beginnen, is haast onweerstaanbaar na zo’n ietwat onbevredigend slot.
