Een debuut om aan verslingerd te raken is Vessels van Wolf & Cub.
Uit het niets levert dit Australische viertal een mokerslag van een plaat af die de vergelijking kan doorstaan met het beste van The Stooges, BRMC en The Jesus And Mary Chain.
Gitaargeweld met ballen, muziek die je, net zoals het titelloze debuut van Black Rebel Motorcycle Club, meeneemt op een hallucinante trip waarvan je na afloop versuft moet rechtkrabbelen, niet goed wetend waar je bent of hoe je daar in godsnaam gekomen mag zijn. Dat effect is zeldzaam, en al helemaal bij debuutplaten, maar het Australische Wolf & Cub speelt het klaar. Als opener en titelnummer “Vessels” losbreekt, word je opgezogen in een caleidoscopische wervelwind waaruit zonder kleerscheuren niet te ontkomen is.
Die eerste indruk alleen al maakt duidelijk dat Josh Homme de band niet zomaar meevroeg op tournee met Queens Of The Stone Age. Wolf & Cub mochten eerder ook al het publiek warm maken voor Death From Above 1979 en TV On The Radio.
Het geluid van de band mag dan enigszins primaal zijn, zoals de prima single “This Mess” duidelijk maakt, getuigt het tevens van een gezonde dosis vakmanschap. Dat wil zeggen: het viertal weet hoe het songs moet schrijven die overeind blijven in het brakke landschap der luide rockmuziek. Waar anderen in verwoede pogingen overdonderend te zijn onderuit gaan door een gebrek aan impact en vaak simpelweg door het ontbreken van songs, weet Wolf & Cub beide valkuilen handig te omzeilen.
Neem bijvoorbeeld “Rozalia Bizarre”. Qua structuur had het nummer veertig jaar geleden geschreven kunnen zijn, en muzikaal heeft het hetzelfde pletwalseffect als de waanzinnigste woestijnrock van goed tien jaar geleden. Voeg die twee elementen samen en je krijgt een resultaat dat net niet de term ‘massavernietigingswapen’ verdient. De baslijn die “Rozalia Bizarre” een opwindend, pulserend tempo geeft, vormt de leidraad doorheen het nummer en zorgt voor tegenwicht voor de gitaren die krankzinnige acrobatieën uitvoeren.
Op dat punt, slechts drie nummers ver in de plaat, moet de psychedelische trip eigenlijk nog een aanvang nemen. Wolf & Cub heeft namelijk meerdere verrassingen in petto. Zo dweept de groep, bijvoorbeeld in “Hammond” en “Conundrum”, met de aandoening gekend als progrock, en ze komen er wonderwel mee weg ook. Niet alleen omdat “Hammond” een stabiliserend rustpunt vormt tussen de waanzin van “Rozalia Bizarre” en de verslavende rechttoe rechtaan teringherrie van “March Of Clouds”, maar simpelweg omdat het, net als “Conundrum”, zo’n indrukwekkend nummer is dat we bijna zouden besluiten progrock tot onze platenkast toe te laten. Bijna.
Enig twijfelgeval op het album is “Kingdom”, een nummer dat beduidend meer tijd nodig heeft om tot volle bloei te komen dan de rest van de plaat. Eenmaal het zich openbaart, blijkt het een cruciale track te zijn die de plaat in zijn geheel naar een hoger niveau tilt. En dat niveau ligt zo duizelingwekkend hoog dat je de eerste luisterbeurten koortsachtig op zoek gaat naar aanwijzingen van plagiaat, maar wanneer die met de beste wil van de wereld niet gevonden worden, ligt de conclusie voor de hand: Wolf & Cub is een band om aan de borst te drukken en Vessels moet verplichte kost worden voor al wie zijn trommelvlies graag duchtig op de proef stelt.
