Biffy Clyro, een van Schotlands best bewaarde geheimen, begint aan een nieuwe veroveringstocht op het vasteland. Met de dubbellaar Opposites lijkt Europa eindelijk overstag te gaan. Een passage op Werchter mocht dus niet ontbreken, laat ook zanger-bassist James Johnston verstaan.
enola: James, had je verwacht dat Opposites het zo goed zou doen?
Johnston: “Nee, we hadden wel gehoopt dat de plaat zou aanslaan, maar tijdens het opnemen waren we daar niet mee bezig. Je vergeet snel dat andere mensen ook naar je nummers gaan luisteren, dus we hebben de neiging om niet echt rekening te houden met het publiek. Ik bedoel, deed de plaat het een pak slechter, dan waren we er nog trots op. In de eerste plaats hebben we vooral iets gemaakt waar we zelf van kunnen genieten. Al de rest is bijzaak.”
enola: Wordt het nu ook niet moeilijk om jezelf nog als underdog te beschouwen?
Johnston: “We blijven het doen, hoor. Je gaat ons niet horen ontkennen dat we erop vooruit zijn gegaan als groep, maar… het feit dat we ongeveer tien jaar hebben doorgebracht in een busje terwijl niemand ook maar een zier gaf om wie we waren of wat we deden, heeft dat gevoel aangewakkerd en het drijft ons nog steeds voort. Er werd niet erg veel van ons verwacht, weet je. Geloof me, dat blijft hangen. Volgens mij is dat ook gezond. We willen er nog steeds voor blijven gaan en ervoor blijven vechten. Misschien dat onze afkomst er ook voor iets tussenzit. Schotten blijven vechters. Er is altijd wel die constante nood om jezelf te bewijzen.”
enola: Maar hoe geloofwaardig is die underdogpositie nog wanneer je vergeleken wordt met stadionacts zoals Coldplay of Foo Fighters?
Johnston: “Die vergelijking wordt gemaakt, maar we kiezen er bewust voor dat te negeren. Ik bedoel, super dat mensen ons de Schotse Foo Fighters vinden, maar dat is het dan ook. We stellen het op prijs, maar het is niet iets waar we van wakker liggen. Dat is nooit het doel geweest. Ieder z’n ding, weet je.”
enola: Toch zijn jullie op het Europese vasteland nog niet erg bekend.
Johnston: “Daar heb je gelijk in, maar geloof me; zelfs thuis ging het niet zonder slag of stoot. We zijn érg klein begonnen. Eerst speelden we voor een tiental mensen, later voor een kleine twintig, vijftig, honderd,…Vergelijk ons gerust met een organisch product in die zin dat het allemaal wat langer heeft geduurd voor die eerste erkenning er was. Maar we hebben ons daar nooit druk om gemaakt. Het is absoluut niet te bedoeling om deze Europese rit af te sluiten in arena’s, hoewel dat natuurlijk mooi zou zijn…”
enola: Maar je staat ook niet afkerig tegen een grote schare nieuwe fans aan de hand van deze tour?
Johnston: “Nee, zeker niet. Als muzikant wil je ook dat je muziek een publiek vindt en dat mensen naar je komen kijken. Ik bedoel maar; we beschouwen dit niet als enkel een fase uit onze muzikale carrière.”
enola: Mag ik dan ook aannemen dat er voor Opposites, jullie nieuwe cd, geen absolute verkoopsrecords worden verwacht?
Johnston: “Ik weet het niet; eerlijk waar… Je zou alles natuurlijk vanuit dat standpunt kunnen bekijken en de dingen gaan analyseren, maar dat lijkt me wat gevaarlijk. Wat als die verkoopscijfers tegenvallen? Je hebt daar geen controle over en het lijkt me beter je tijd en energie te steken in dingen waar je wel vat op hebt; goede muziek maken. We zitten ondertussen wel aan onze zesde plaat, maar voor mij gaan de dingen nog altijd stap voor stap. Ik wil kunnen genieten van iedere stap die we zetten, en niet constant moeten denken aan wat volgt.”
enola: Als je leeft van moment tot moment, is dit dan gewoon een leuk extraatje voor je?
Johnston: “Als je een album maakt, wil je natuurlijk gaan touren. Ergens gaan die twee hand in hand. Het mag ook niet de bedoeling zijn dat je zomaar rondreist om je album wat te promoten. Ik bedoel, als muzikant geniet ik van de druk die komt kijken bij iedere tour. Ik blijf nerveus bij ieder eerste optreden, maar het doet me ook voelen dat ik leef. Je creëert ook heel snel een routine. Sommige dagen lijkt het wel alsof je niets anders doet dan aftellen tot je weer op het podium mag, en na het optreden lijkt alles dan weer stil te vallen. Als je dat jaren doet, wordt het een deel van je leven.”
enola: Als je spreekt over routine; is het dan niet moeilijk om de shows afzonderlijk van elkaar te zien?
Johnston: “Nee, niet echt… Ik wil ook trots kunnen zijn op wat we doen. Daarmee bedoel ik dat ieder optreden een goed optreden moet zijn. We hebben wel eens een mindere avond, hier en daar kan altijd iets mislopen, en dat gevoel neem je zeker mee naar de volgende show. Hetzelfde geldt voor de nieuwe nummers die we spelen. Je hoopt dat die aanslaan en dat je ze stevig kan overbrengen. Snap je dat we zo altijd met een bang hart een setlist samenstellen? We willen die nieuwe nummers spelen, maar daar komt het publiek niet noodzakelijk voor. Meestal kiezen we voor nummers uit alle vorige cd’s gecombineerd met een aantal nieuwe tracks. Zoals “Spanish radio”; trouwens ook mijn lievelingsnummer uit Opposites. Die mariachiband! Schitterend!”
enola: Laatste vraagje: hebben jullie iets met België?
Johnston: “Het is in elk geval aangenaam om weer terug te zijn.. Ik herinner me nog een optreden bij jullie uit onze begindagen. We speelden toen in een erg kleine club in de buurt van de Stella Artoisbrouwerij (de Sojo, ek); volgens mij is dat in Leuven, kan dat? In ieder geval, het was ergens in de buurt van Brussel. Ik weet nog goed dat we eigenlijk geen al te hoge verwachtingen hadden, maar het werd een geweldige avond. Het is maar een klein voorbeeld, maar ik heb erg aangename herinneringen overgehouden aan onze bezoeken aan België. We hebben hier ooit zelf uren in panne gestaan met onze tourbus.“
enola: Je denkt er duidelijk met plezier aan terug.
Johnston: “Ja, natuurlijk! Als je van moment tot moment leeft, dan sta je ook meer stil bij wat er nu precies aan de hand is. We hebben niet altijd de tijd om stil te staan bij het verleden, maar die herinneringen dragen wel bij tot waar we ons vandaag bevinden. Ik vind het erg belangrijk om een aantal dingen toch niet te vergeten.”
