God, wat houden we toch van die debuutplaatjes. Elk jaar worden we
er bijna mee overspoeld en telkens is het weer de vraag wie de
beste debuut-cd heeft gemaakt. Met de eerste langspeler van Voxtrot
komt er nog een exemplaar op de toch al vrij hoge stapel te liggen.
We hebben er dan ook lang genoeg op moeten wachten: de band rond
zanger Ramesh Srivastava uit Austin, Texas bestaat dan wel al sinds
2003 en heeft al drie goed ontvangen ep’s op haar conto staan, pas
nu ligt hun eerste échte album in de winkels. Dat de studies
literatuur van Ramesh in Schotland hier wat mee te maken hebben, is
uiteraard evident, maar het lange wachten heeft de lat ook nog eens
hoger gelegd.
Met ‘Introduction’ hebben ze misschien een goeie openingssong te
pakken – de titel is toch juist gekozen, echt overtuigen doet dit
nummer niet. Het nummer mag dan wel aanstalten maken om de fans van
Bloc Party
over de streep te trekken, hierin slagen is toch andere koek, en
als de violen de song nog wat gladder strijken, dringt zich toch
eerder een andere Engelse band als vergelijkingspunt op, met name
Belle and
Sebastian, een band waarmee ze al vaker werden vergeleken. Je
zou trouwens zweren dat Voxtrot uit Engelse klei is vervaardigd,
maar neem het van mij aan: ze komen echt uit de Verenigde
Staten.
Gelukkig is het met de volgende track wél meteen prijs: ‘Kid
Gloves’ zorgt er niet alleen voor dat we onze oren spitsen, de song
klinkt ook nog eens zo fris als de Fa-reclame uit onze jeugd en
meteen dringt zich een vergelijking op met het beste van pakweg
Maxïmo Park.
In de slotakkoorden grijpt Ramesh ons zelfs stevig bij ons nekvel,
en worden we zeer benieuwd of hij deze greep kan volhouden?
‘Ghost’ en vooral de meest recente single ‘Stephen’ zijn uiterst
poppy songs die uiteraard schatplichtig zijn aan de Beatles, maar
ze doen gewoon wat ze moeten doen: ons entertainen op een luchtige
manier, zonder de teksten uit het oog te verliezen. Ideaal
radiovoer, met andere woorden, en beslist bij de betere songs op
dit album maar dan heb je het summum van deze plaat nog niet
gehoord: ‘Firecracker’ is namelijk zo onweerstaanbaar als de jonge
Oasis – en voor wie na 90 geboren is: dit is een compliment! – en
combineert dit nog eens met de klasse van een groep als The Shins.
En alsof ze in een overwinningsroes verkeren, wordt er ook nog
stevig verdergerockt in ‘Brother in Conflict’, dat aftrapt met een
Ramones-riffje en eindigt met de onsterfelijke woorden: “Lose my
idols to find my voice!”. Ondanks de vele vergelijkingen met
allerlei bands, geloven we Ramesh toch op zijn woord! Voxtrot zou
wel eens een band kunnen zijn waar we in de toekomst nog ernstig
rekening mee zullen moeten houden.
Maar dan zal men wel iets betere songs moeten maken dan op het
laatste deel van dit album. Samen met het tempo gaat ook onze
aandacht wat achteruit en voelen we dat Voxtrot zijn greep langzaam
maar zeker moet lossen. Alhoewel ‘Easy’ nog een mooi huwelijk van
Franz Ferdinand met Suede laat horen, blijkt de fut er echt uit te
gaan met ”The Future Pt. 1′. Het poppy ‘Every day’ klinkt dan weer
– what’s in a name? – wat té alledaags en ‘Real Live Version’
probeert net ietsje te gevoelig over te komen met behulp van piano
en strijkers, waardoor het iets te melig wordt. Slotnummer en
digitale single ‘Blood Red Blood’ kan ons dan weer wél bekoren en
zo sluit Voxtrot zijn debuutalbum dan toch nog af met een positieve
noot.
Ook de redacteurs sluiten hun recensie graag positief af en
we onthouden dus dat deze Amerikaanse maar uiterst Engels klinkende
band een sterk debuut heeft gemaakt, waarop weliswaar enkele
schoonheidsfoutjes staan. Wie een voorliefde heeft voor poppy
melodieën in de beste Britse traditie, kan niet meer om deze band
heen. Nummers als ‘Firecracker’ en ‘Brother in Conflict,’ waar ze
hun spieren wat meer tonen, behoren tot het beste wat we dit jaar
al gehoord hebben en horen bijgevolg thuis op uw radio, in uw
cd-speler of iPod maar vooral in uw muzikaal geheugen. Ik heb
alvast wat plaats vrijgemaakt… En u?
