Na jaren in de naar geitenwollen sokken en geurkaarsen riekende schaduw van bevriend folkvolk als Devendra Banhart en Joanna Newsom, lijkt het Californische Vetiver klaar voor zijn Grote Sprong Voorwaarts. Op zijn vierde full album Tight Knit trekt Vetiver zijn typische, ingetogen geluid met een ruk open richting groter publiek. Wij spraken Andy Cabic, de grote bezieler achter Vetiver, vlak voor zijn optreden in de Vooruit.
enola: To Find Me Gone, je vorige album, met uitsluitend origineel materiaal, dateert al weer van 2006. In tussentijd nam je twee coverplaten op, maar wanneer heb je de nummers voor Tight Knit geschreven?
Cabic: "Tussen 2006 en nu. Na To Find Me Gone ging ik op zoek naar nieuwe muzikanten, die me konden assisteren bij de opnames van de nieuwe songs. Ik had tot dan geen echte band, zeker geen elektrische band. Voor die nieuwe nummers had ik een elektrische gitarist, een basgitarist en een andere drummer nodig. Dus in dat opzicht zijn die nummers wel al flink geëvolueerd sinds hun ontstaan."
enola: Kunnen we Vetiver vanaf nu een echte groep noemen of blijft het nog steeds jouw soloproject?
Cabic: "Voor de keyboardspeelster en de bassist is dit vanavond pas hun vijfde show met ons, het is hun eerste tournee als lid van Vetiver. En aangezien we thuis in de USA allemaal erg ver van elkaar wonen (Cabic woont tegenwoordig in San Francisco, de rest is verspreid over de USA, ld), hebben we ook maar een paar keer kunnen repeteren voor we richting Europa trokken. Een echte band kan je ons dus nog steeds niet noemen. Ik schrijf alle muziek, alle teksten en stuur mijn opnames dan naar hen door. Maar het zijn stuk voor stuk erg bekwame muzikanten, dus die aanpak werkt wel. En zo werk ik al jaren, ik ben dat al gewoon. Of ik ook voordelen zie aan deze manier van werken? Nee, niet echt (lacht). Ik speel met de mensen met wie ik wil spelen, en ik kan in San Francisco blijven wonen. Dat moet zowat het enige voordeel zijn."
enola: Het nieuwe album, Tight Knit, is opvallend uptempo, het is een veel gevarieerdere en minder ingetogen plaat dan je vorige albums. Een bewuste stijlbreuk?
Cabic: "Jazeker. Ik wou niet nog eens een melancholische, dromerige plaat maken. Ik ben nog steeds tevreden over mijn vorige albums, maar ik wou met deze plaat iets anders doen. Sommige nummers op de vorige platen konden al soortgelijke arrangementen als de nieuwe songs krijgen, maar om een of andere reden eindigden ze altijd als atmosferische liedjes. Op de nieuwe plaat staan er zo nog een paar, maar het merendeel is toch anders gearrangeerd, meer uptempo."
enola: Geef ik je een compliment als ik zeg dat jouw muziek ideaal luistervoer is voor achter het stuur?
Cabic: "Zeer zeker, dank je. Sommige van mijn vrienden hadden mij dat al gezegd, over mijn eerste platen. Ik ben tevreden dat ik ook over Tight Knit deze opmerking krijg. Het zal wel iets met het tempo van de songs te maken hebben, en met de atmosferische arrangementen."
enola: Tight Knit is je eerste album op het legendarische Sub Poplabel. Brengt dit hogere verwachtingen met zich mee?
Cabic: "Eigenlijk niet, nee. Ik heb die platendeal getekend toen ik midden in het opnameproces zat, dus veel invloed heeft dat niet meer gehad. Maar bij een nummer als "More Of This" bijvoorbeeld, voelde ik wel dat het wat popgerichter dan de rest was, en dat het label er misschien iets mee kon aanvangen, als ik het ik in die poprichting duwde. Niettemin worden mijn songs nog steeds niet gedraaid op de radio, maar goed…"
enola: Je kan geen recensie of interview met jou lezen zonder dat de naam Devendra Banhart valt. Hoe beu ben je dat?
Cabic: "Ik vind het alvast erg frappant dat dat nog steeds aangehaald wordt. Iedereen weet inmiddels wel al dat ik uit dezelfde kringen als Devandra en Joanna Newsom kom, maar in de loop der jaren zijn we toch uit elkaar gegroeid. Iedereen is bezig met zijn eigen muziek en zijn eigen band, we leven allemaal op verschillende plekken in de USA,…Wat mij nog het meest stoort, is dat ze mij nooit vermelden in interviews met Devendra (lacht)."
enola: Vorig jaar werd een van jouw songs, "Belles", gecoverd door — warempel — The Gutter Twins. Een eer?
Cabic: "Zeker. Al heb ik er geen idee van hoe Mark en Greg bij dat nummer zijn terechtgekomen. Zij zitten ook op Sub Pop, dus dat kan er misschien iets mee te maken hebben. En ik weet dat Greg fan van mijn werk is, dus… Ik was alvast tevreden over het resultaat, ja. We hebben trouwens gemeenschappelijke vrienden, maar ik heb geen van beide ooit ontmoet. En voorlopig heb ik ook nog geen verdwaalde Gutter Twinsfans in ons publiek zien staan, nee (lacht). Ik merk wel dat deze tour meer aandacht krijgt dan mijn vorige, met dank aan Sub Pop."
enola: Je concertagenda voor de komende maanden is overvol. Hou je eigenlijk van touren?
Cabic: "Ja. Zeker in Europa: de concertzalen zijn hier stuk voor stuk knap, het eten is lekker, de mensen zijn vriendelijk. Je moet er gewoon op toezien dat je niet te lang aan één stuk blijft touren, zodat je niet te veel hooi op je vork neemt. Als ik me verveel, ga ik gewoonlijk een tijd wandelen in de stad waar ik me op dat moment bevind. Schrijven lukt me toch bijna nooit op tournee. Daarvoor heb ik een zekere routine nodig, en die vind je alleen thuis."
enola: In een recent interview zei Alela Diane: "ze verzinnen de vreemdste namen voor mijn muziek. Van weird folk over new folk tot freak folk. Freak vind ik weinig flatterend, maar met weird kan ik leven. Ik vind mezelf nu eenmaal een weirdo." En jij?
Cabic: (lacht) "Ten eerste beschouw ik mijn muziek meer als popmuziek, met af en toe een folkgetinte instrumentatie. Zeker op de nieuwe plaat, is die folkinslag redelijk ver te zoeken. Maar eigenlijk denk ik daar zelden over na, alleen als er naar gevraagd wordt in interviews. En verder is Alela Diane natuurlijk een grote weirdo, dat klopt (lacht). Ik vind mezelf absoluut niet weird, ik ben een vrij gewone, rustige man. Ik begrijp wel dat sommige journalisten, vooral voor hun eigen gemak, gelijkgestemde artiesten in hetzelfde hokje willen stoppen. Maar als het van mij zou afhangen, zou ik de geografische plek waar de muziek gemaakt wordt, in mijn geval Californië, als uitgangspunt nemen. Dat zegt vaak meer over het soort muziek dan omschrijvingen als "Andy Cabic is de niet-weirde freak folker". Echt gelezen, maar wat betekent het in godsnaam?"
enola: Op de Sub Popsite wordt Tight Knit aangekondigd als hun eerste "post-Bushalbum". Hoe denk jij over de euforisch onthaalde machtsovername van Obama?
Cabic: "Ik ben alvast opgelucht dat Bush geen president meer is. Tight Knit straalt ook dat optimisme uit. Tot zover heeft Obama een goede start genomen, vind ik, met zijn maatregelen om de crisis te bestrijden en enkele uitwassen uit het Bushtijdperk weg te werken. En het is een heuse verademing om onze president op een dergelijke intelligente en begeesterende manier te horen spreken. Zoals zovele landgenoten ben ik opnieuw trots om Amerikaan te zijn. De voorbije acht jaar waren dan ook vreselijk."
enola: Deze zomer zal het veertig jaar geleden zijn dat het legendarische Woodstockfestival plaats vond. Als lid van welke band had je toen op het podium willen staan?
Cabic: "Geen idee eigenlijk wie er toen allemaal op de affiche stond. Ik weet dat The Grateful Dead uiteindelijk bijna niet speelde (hun optreden werd geplaagd door technische problemen, ld), dus die vallen al af. Misschien wel als eenmalig lid van Sha-Na-Na (lacht)."
enola: Ik vraag het omdat in jouw muziek altijd een zweem van melancholie naar voorbije tijden vervat zit. Voel jij je eigenlijk wel thuis in deze hectische internettijden?
Cabic: "Dat verlangen naar vroeger heeft bij mij vooral betrekking op het niveau van opnamekwaliteit en het schrijven van songs die langer meegaan dan pakweg een week. Zelfs na al die jaren kan je vandaag een Neil Youngalbum opleggen en het zal nog steeds fris en meeslepend klinken. Dat kwaliteitsniveau mis ik tegenwoordig wel."
enola: Dat brengt ons naadloos bij een vraag die ik tegenwoordig aan iedereen stel: wat is jouw favoriete Neil Youngalbum?
Cabic: (denkt lang na) "Ik vind ze bijna allemaal steengoed. Doe mij dan toch maar Harvest Moon, een erg ondergewaardeerde plaat."
