We mogen in alle bescheidenheid stellen dat 2005 een erg sterk jaar
was voor de Belgische pop en rock. Dit jaar is de output (wat de
hoeveelheid betreft toch) een pak minder, maar dat wordt nu in één
klap goed gemaakt met ‘Wow & Flutter’, de langverwachte
(dubbele) soloplaat van Wouter Van Belle. Deze duivel-doet-al is in
de eerste plaats natuurlijk bekend van zijn werk als producer.
Sinds eind jaren ’80 zette hij niet alleen een schier eindeloze
lijst goden en (nog meer) kleine pierkes op weg naar het succes
(check zelf even uw platencollectie), hij is ook de drijvende
kracht achter de Motormusic en Powertone studio’s en – samen met
enkele gelijkgestemde zielen – het Petrol-label. Daarnaast was hij
als toetsenman actief bij ondermeer Milk the Bishop en vooral Dead
Man Ray.
Een mens vraagt zich af waar hij nog de tijd heeft gevonden om zelf
– voor eigen gebruik – op klankenjacht te gaan, songs te componeren
en teksten te schrijven. Van kindsbeen af heeft Van Belle immers
geëxperimenteerd met allerlei soorten muziek en opnametechnieken.
Sinds 1972 zong en speelde hij zo een gigantische hoeveelheid
materiaal bij elkaar, samen goed voor tweeëntwintig cd’tjes.
Hieruit mocht Peter Obbels, collega-producer en Van Belles
rechterhand, de bouwstoffen selecteren die uiteindelijk moesten
dienen voor deze plaat. Na dit titanenwerk (of moeten we zeggen
monnikenwerk?) werden Dead Man Ray-veteranen Elko Blijweert en
Karel De Backer erbij gehaald om de overgebleven goudklompjes
verder uit te zuiveren en samen te smelten tot songs, die hierna
dan weer met de hulp van Peter Obbels, drummer Marc Bonne, Yannic
Fonderie en Arthur De Kegel in hun (voorlopig) definitieve vorm
werden gegoten. Voorlopig, want het beste en het mooiste moest nog
komen: voor de finishing touch werd een beroep gedaan op
niemand minder dan het London Chamber Orchestra en Andrew Powell,
de man die in de jaren ’70 menig oeuvre opsmukte met gladgestreken
geluidsdraperieën.
Kosten noch moeite werden gespaard voor ‘Wow & Flutter’, een
dubbel-cd met twee keer elf tracks, maar het resultaat is dan ook
verbluffend. Van Belle haalt altijd het onderste uit de kan bij de
artiesten met wie hij samenwerkt, maar ook voor zichzelf heeft hij
de lat erg hoog gelegd. En hoeveel schrijf-, schrap, schaaf-, knip-
en plakwerk hier ook aan vooraf zijn gegaan, aan het resultaat valt
daar niks van te merken. ‘Wow & Flutter’ is een organisch,
warm, sfeervol maar vooral erg suggestief album geworden, dat ons
voortdurend met weemoed doet terugdenken aan onze onbezorgde
kindertijd, die intussen allang diep begraven ligt in de jaren ’70.
De jaren van ‘De Kat’ (de serie waarvan we elke aflevering
naspeelden in het bos achter onze woonwijk), van de
gezinsuitstapjes naar de kust en de Ardennen, van onze eerste
kalverliefde, van onze eerste kennismaking met het fenomeen ‘dood’
(toen onze Molly, na een aanvaring met een tientonner, plots
overging van drie- in tweedimensionaal wezen), de jaren ook waarin
onze huiskamer dagelijks werd gevuld met de platen van Al Stewart,
The Beatles, Johan Verminnen, Boudewijn De Groot en (als opa
zaliger langskwam) Bert Kaempfert. Wie dit allemaal weet op te
roepen (in technicolor, natuurlijk), mag rekenen op onze eeuwige
sympathie.
Toch verzandt Van Belle nergens in meligheid. Dat komt ook doordat
er voor voldoende afwisseling is gezorgd: er zijn nogal wat
prachtige instrumentals bij, die zo op een soundtrack van een
filmklassieker hadden gekund, en aan de psychedelische jaren van
Boudewijn De Groot verwante songs (de tweelingzusjes ‘Koningin
Waltz’ en ‘SM Koningin’). Maar er is ook de, eh, funky radiohit
‘Funky Funky Part 1’ , de stijlvolle pop van ‘1 keer’, ‘Alles wat
je wil!’ en het Daanesque ‘Rock ‘n’ Roll’, het melancholische
‘Maan’, het extreem aanstekelijke ‘Zon-zon’ en het naar Gainsbourg
neigende ‘Myriam’. Van Belle zingt de nummers zelf, in het Engels,
het Frans maar vooral in het Nederlands, en doet dat met een
opvallend aangename stem, die vaak doet denken aan die van Cohen,
Daan en De Groot. Daarbij moeten we ook vermelden dat hij niet
alleen een klankenman is, maar eveneens een sterke tekst bij elkaar
kan schrijven.
In onze collectie neemt ‘Wow & Flutter’ een plaats in tussen
andere droomplaten als ‘Moon Safari’ van Air, Smile en ‘Pet Sounds’ van Brian Wilson,
de eerste van Spinvis en de soundtrack van ‘Midnight Cowboy’. Niet
dat er over de hele lijn zoveel stijlovereenkomsten zijn, evenmin
gaan we nu al deze cd dezelfde eeuwigheidswaarde toedichten. Maar
het zijn wel allemaal platen die ons keer op keer hetzelfde goede
gevoel geven.
‘Wow & Flutter’ is, om kort te gaan, een warme lappendeken, die
de luisteraar warmte en geborgenheid biedt en vooral heel veel stof
om lekker bij weg te dromen.
