"Everything you know is wrong." Het was maar een van de slogans die tijdens U2’s Zooropa-tournee op de vele schermen werd geprojecteerd. Voor veel U2-fans was het dan ook even slikken toen de Ierse groep begin jaren negentig met Achtung Baby van bloedserieuze monochromie was overgeschakeld naar sarcastisch multicolor. En dan hadden ze de liveshow nog niet gezien.
Wat Bono en de zijnen van stad naar stad meesleurden, was de grootste rock-’n-rollshow die de wereld ooit gezien had: oude Trabantjes als spotlichten en een echte overdaad aan videoschermen. Toen de show met de Zoomerang-tour in november 2003 de andere kant van de aardbol had bereikt, was het geheel langzamerhand uitgegroeid tot de moeder van alle tours met gargantueske proporties.
Begin jaren negentig stond U2 op zijn creatieve hoogtepunt: de ernst en de rootsrock van The Joshua Tree was overboord gegooid, in de jaren negentig zou U2 kleurrijk en ironisch zijn. De bijhorende soundtrack speelde leentjebuur bij dansmuziek en industrial. Sleutel: de veranderde tijdsgeest en meer in het bijzonder de val van de Berlijnse muur.
Dit was de tijd van Fukuyama’s The End Of History: het communisme was in elkaar gezakt, het kapitalisme leek de overwinning binnengehaald te hebben. Dat was vooral te merken in het medialandschap, waar zelfs de grootste kwaliteitskranten moesten geloven aan de wetten van de markt. Voor televisiezenders gold dat in het kwadraat. En toen kwam Zoo TV op de proppen.
Zoo TV was een weerspiegeling van het dagelijkse beeldenbombardement dat de gemiddelde welgestelde burger dagelijks via de treurbuis te verstouwen kreeg: holle slogan op historisch beeld op flashy beeldmanipulatie op… "I have a vision!", riep Bono als een manische predikant uit: "TELEVISION!". Het was allemaal schandalig postmodern, maar het was de juiste show op het juiste moment. Dit was nu, 1993. Het vatte de tijdsgeest en werd er zelf een icoon van. Zoo-regisseur Ned O’Hanlon zegt hierover: "Onderweg hebben we proberen uit te vissen wat ZOO TV nu eigenlijk w´s, en heel eerlijk: ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Maar ik denk dat dat net de bedoeling was."
In 1993 was U2 simpelweg ongenaakbaar. Deze band stond aan de top van zijn kunnen en dat blijkt nog maar eens uit de verbluffende captatie van de show in Sidney. Van bij het begin is het een visueel bombardement (Die openingssequentie met het Europese Volkslied! Die brandende hakenkruisen tijdens "Bullet The Blue Sky"!) en wist het publiek niet waar eerst gekeken.
Dit was ook Bono’s show. Of hij nu The Fly speelde, zichzelf in het wat meer traditionele tweede deel, of de tragische McPhisto tijdens de bisnummers: hij en hij alleen steelt de show, verleidt de vele camera’s en fotografen, versiert een dolgelukkig grietje tijdens "Love Is Blindness". In schril contrast daarmee staat de werkmanshouding van de drie anderen. Al is de blik van The Edge richting problemenkind Adam Clayton (de avond voor deze show moest U2 voor de eerste en enige keer met een vervanger spelen: Clayton had zichzelf klemgezopen) hartverwarmend.
In de extra’s worden we meegenomen achter de schermen van Zoo TV, ingewijd in de geschiedenis van de Trabant (75% karton, zo blijkt) en wordt nog wat bijkomend livemateriaal gepresenteerd, waaronder het hilarische "I have a vision"-moment. Wie echt wil kan ook nog de volledige Video-confessional uitzitten, U2’s equivalent van Big Brothers dagboekkamer waar iedereen die wilde een geheim kon komen opbiechten.
"It’s very simple", blokletteren de schermen aan het begin van het optreden. En dat was het. Onder al de visuele decadentie kwam dit nog altijd neer op de essentie: rock-’n-roll, vier mannen met bas, drum en gitaar. Wie goed kijkt zal opmerken dat na het indrukwekkende begin ook deze show zich uiteindelijk terugplooit op die basis. In 1993 was U2 echter even foutloos en vormde het de perfecte rockgroep met de perfecte rockshow. De groep zou dat nog proberen te verbeteren met de Pop-Mart-tournee maar vertilde zich grandioos. Deze Live From Sidney vat U2 op zijn absolute hoogtepunt. Een souvenir voor sommigen, voor tandenknarsende anderen het surrogaat dat slechte How To Dismantle An Atomic Bomb-herinneringen moet toedekken met de mantel der liefde.
