Op zijn derde langspeler bevestigt Troy Von Balthazar maar weer eens zijn veelzijdige talent. In een muzieklandschap dat krioelt van de nieuwe folk met een hoek af, weet hij zijn eigen plaatsje op te eisen.
Troy Von Balthazar begon zijn carrière als frontman van Chokebore, een band die schijnbaar zonder veel moeite meteen een uniek geluid wist neer te poten tijdens de hoogdagen van de grunge. Zijn bijzondere stemgeluid was daarin zeker een belangrijke factor. Ze kon ook op overtuigende wijze de strijd aanbinden met de muur van gitaren. In zijn eentje houdt Troy Von Balthazar er duidelijk een bescheidener manier van werken op na, want de opnames van zijn stem, en sommige gitaarpartijen, benaderen de kwaliteit van een dictafoon. Het zorgt wel voor een muzikale sfeerschepping die mooi aansluit bij de thematiek van zijn platen.
De rode draad doorheen de nummers is de observatie van iemand die een beetje buiten de wereld staat en hunkert naar dat ietsje meer: “From home to house from tree to tree / there is a cloud that covers me / That’s just the ceiling it’s not the sky” klinkt het in “Viva”. In opener “Tropical” bezingt hij dan weer de lokroep van zijn Hawaiiaanse roots. Troy Von Balthazar opereert al enkele jaren vanuit Europa, met Frankrijk als belangrijkste uitvalsbasis. Een wereld die dus ver verwijderd ligt van zijn geboortestad Honolulu.
Waar “Tropical” het met begeleiding van een laagje akoestische gitaren vrij sober houdt, komt opvolger “Coco” wat steviger uit de hoek. De song leunt dan ook iets dichter aan bij de muziek van Chokebore. Overstuurde gitaren dus, maar ze klinken alsof ze afgespeeld vanuit de luidspreker van een telefoon zijn opgenomen. De plaat slingert voortdurend heen en weer tussen die wat stevigere nummers, ondersteund door ingehouden drums, en akoestische miniatuurtjes die zorgen voor de dromerige sfeer. “Tiger Vs. Pigeon” verzoent die twee stijlen tot het meest complete en representatieve nummer van de plaat.
Voorganger “How To Live On Nothing” was al een toonbeeld van introspectie, op muzikaal gebied kleurt hij deze plaat nog persoonlijker in met kleine pareltjes als “About Being Hurt” en “White Sailboat”. Het zijn songs die drijven op liefelijk gezongen melodietjes, zachtjes begeleid op gitaar en (speelgoed)piano. Ze hebben soms wat weg van slaapliedjes waarin Von Balthazars fluisterende stem je verder meeneemt in zijn wereld vol dromen en demonen. Hier en daar zweven er op de achtergrond wat elektronische accenten mee. Het zijn weerhaakjes die de woorden kracht bij zetten. “We all live with so much stresses / The poor man strips while the rich man dresses” klinkt het in “Distress”, een nummer dat met die typisch klagerige zang en met dat slepende ritme refereert aan de slowcore van weleer.
De opnamesessies werden verdeeld tussen Frankrijk, Berlijn en Los Angeles, maar ook de keuken van Leonard Cohen diende als opnamestudio. Het leven als een troubadour zit hem dus in het bloed, al blijven de songs toch vooral een heel persoonlijke reis, met als voornaamste doel het bestrijden van de demonen in de zanger zijn hoofd. Als luisteraar dien je even vol te houden, want pas na enkele luisterbeurten toont er zich een pretentieloos plaatje met wondermooie songs over de getormenteerde ziel van een bevlogen artiest.
De welverdiende doorbraak is altijd uitgebleven voor Chokebore. De band is tot op heden dan ook nog altijd veroordeeld tot een bescheiden cultstatus. Solo slaagt Troy Von Balthazar er nog niet in deze ban te doorbreken. Of daar verandering in komt, valt te betwijfelen. Hij nestelt zich immers weer in een eenzame uithoek van het hedendaagse muzieklandschap, een positie die vergelijkbaar is met die van zielsverwanten Sparklehorse en Elliott Smith. Hopelijk is het lot hem beter gezind. Intussen blijft …Is With The Demon een plaat om te ontdekken en te koesteren.
