Waren de eerst wapenfeiten na de comeback van 2004 soms te weinig overtuigend om te kunnen spreken van een mooie vervolgcarrière voor The Wedding Present, dan liet El Rey (2008) een band horen die eindelijk z’n tweede adem gevonden had. Bijna vier jaar later krijgt die een prima opvolger met album #8 van the boy Gedge
Nu ja, de man kan intussen al beschouwd worden als een veteraan van de Britse indierock en heeft een staat van dienst die voor niet al te veel vaandeldragers moet onderdoen. Toegegeven, The Fall heeft er een langere en (vooral) veel productievere carrière op zitten en met Mark E. Smith een nog eigenzinniger frontman in huis, maar de Wedding Present-catalogus bevat dan ook minder stinkers. Gedge gaat zich bovendien nergens te buiten aan het gewauwel van Smith, die van elke Fallplaat wel een excentriek avontuur maakt, maar zelden zorgt voor een persoonlijke betrokkenheid bij de luisteraar. Met z’n droopy underdogsongs is dat bij Gedge wel even anders.
Vergelijkingspunt is wel dat de twee iconen er blijkbaar niet in slagen om mensen bij zich in de buurt te houden. Van de line-up die El Rey maakte, blijft enkel Terry De Castro over, en dat enkel om wat backing vocals voor haar rekening te nemen. De band bestaat op Valentina naast Gedge uit bassiste Pepe Le Moko (er bestaan ook minder geschikte Franse films om je artiestennaam bij te halen, we denken maar aan de verwarring waar 37°2 Le Matin of Une Liaison Pornographique voor zouden zorgen), drummer Charles Layton en gitarist Graeme Ramsay, die intussen ook alweer het schip verliet. Dat The Wedding Present ondanks die personeelswissels toch steeds z’n eigenheid blijft behouden, staaft het vermoeden dat Gedge wel degelijk de man is die het voor het zeggen heeft.
De plaat werd, in tegenstelling tot z’n voorganger, niet opgenomen met Steve Albini, maar heeft wel een vergelijkbare, droge sound, waarbij de drums lekker prominent bonken, de gitaren hier en daar lekker kunnen knallen en de zangpartijen van Gedge naar goede gewoonte soms naar murmelniveau geduwd worden. Een noiseband kan je het bezwaarlijk noemen, maar hier en daar wordt er toch vrij explosief uitgehaald en blijft er gerotzooid worden met de dissonantie die vooral sinds Seamonsters op het voorplan kwam. Vooral “Meet Cute” vindt zo een typisch evenwicht tussen dromerigheid en snedige uitbarstingen.
Daarvoor was de plaat echter al stijlvol geopend met de vintage Weddoes van “You’re Dead”, met z’n rollende drumpartijen, over elkaar gevlochten gitaren en natuurlijk weer fout aflopende affaires, iets dat ook verwerkt wordt in het geinige, met starts & stops volgestouwde “You Jane”, dat een link legt tussen Tarzan & Jane, Bogart & Bacall en Richard & Liz. Ander vurig werk valt te horen in het van punkenergie voorziene “Back A Bit… Stop” en de ruwere passages in “Deer Caught In The Headlights”, een song die wel wat compacter gemogen had.
Muzikaal blijft het doorgaans erg sober en recht voor de raap, zonder al te veel franjes en inkleuringen met andere instrumenten. Daardoor heeft “The Girl From The DDR”, met simultane vertaling naar het Duits (door Le Moko), best nog een grappig effect en kunnen ze in de weer met twee drummers (het tweede zitje wordt ingevuld door Ramsay) in “End Credits” zonder er een irritante gimmick van te maken. Afsluiter “Mystery Date” zoekt dan weer aansluiting bij het soundtrackverleden van Cinerama door een Japans stukje monoloog in te lassen.
Van koers veranderen doet Gedge al even niet meer en daar zal ook niemand van verschieten, maar een nieuwe Wedding Present blijft ook na tweeënhalf decennium iets om naar uit te kijken. De man lijkt zelf te beseffen dat hij de klassieke albums niet zal overtreffen — na tournees rond jubilea van George Best en Bizarro was hij onlangs ook de hort op met Seamonsters, een plaat die elk vervolg meteen doet verbleken — maar een slap afleggertje is Valentina allerminst. Benieuwd hoe de helden van nu het er na bijna dertig jaar muziek vanaf zullen brengen.
