Af en toe doet Jason Stollsteimer ook eens wat anders dan in elkaar geslagen worden door Jack White. Liedjes maken met The Von Bondies bijvoorbeeld. De vete tussen de oppergod van de huidige Detroitse garagescène en zijn voormalige protégé, heeft er mee voor gezorgd dat The Von Bondies uitgegroeid zijn tot wat ze vandaag zijn: een band met een platencontract bij een major, op de rand van de grote doorbraak.
Vanuit de schimmige Detroit underground hebben The Von Bondies zich vanonder de vleugels van The White Stripes recht in de spotlights gewerkt. De ogen nog wat dichtgeknepen, wennend aan het felle licht, maar met de zelfverzekerdheid die jonge goden eigen is, laten ze Pawn Shoppe Heart op de wereld los. Van de eerste tot de laatste minuut davert de plaat er op los, niets of niemand ontziend. Na een eerste luisterbeurt bleven wij achter, de handen nog natrillend, een verweesde blik in de ogen, en de haren in de war van de stormwind die net gepasseerd was. Over onze lippen kwam nog net een moeizame ’wauw!’.
Natuurlijk rammelt er hier en daar nog wat aan de plaat. Bepaalde foutjes werden gewoon over het hoofd gezien, maar dat vergroot enkel de charme van The Von Bondies. Dat niet alle nummers even sterk in elkaar zitten, valt nauwelijks op door de rush waarin je doorheen de plaat gevoerd wordt. Producer Jerry Harrisson, bekend van Talking Heads, heeft zijn kwaliteit bewezen door Pawn Shoppe Heart vooral niet teveel te gaan producen. Wat overblijft is een sidderend geheel van grunge, punk, soul, glam en plain old rock ’n roll.
Van bij de eerste akkoorden van openingsnummer "No Regrets" is duidelijk waar het The Von Bondies om gaat: eerst amuseren en dan pas nadenken. "You really haven’t lived life, if you ain’t got no regrets", klinkt het overtuigd. Single "C’mon C’mon" is het soort nummer waarop wij in een onbewaakt moment wel eens luchtgitaar plegen te spelen. De toegankelijkheid van het nummer en het meezingbaar refrein zouden het grote publiek wel eens makkelijker naar de platenzaak kunnen leiden om Pawn Shoppe Heart aan te schaffen. Geen domme jongen, die Stollsteimer.
Wat de plaat voor ons definitief onweerstaanbaar maakt, zijn de backing vocals van Marcie Boler en Carrie Smith. Die laatste mag trouwens op "Not That Social" voor de gelegenheid zelf de leading vocals voor zich nemen. Het resultaat klinkt een beetje als een potje modderworstelen tussen The Distillers en The Donnas: uitdagend, bitchy en lekker smerig. Onze absolute favoriet is het zwoele "Mairead". Het nummer klinkt als een liefdesverklaring op een broeierige dag in een trailerpark deep south, met de fles whisky bij de hand. In een wanhopige mix van smeken en verwijten, richt Stollsteimer zich tot de onbereikbare schone. De westernachtige gitaarriedeltjes kleuren de sfeer helemaal in.
Ook "Right Of Way" is één van de uitschieters. Een simpele, vette baslijn waarrond Jason Stollsteimer zijn gitaar laat janken. Meer is er soms niet nodig om tot een goede song te komen. "Pawn Shoppe Heart" is een meer dan waardige afsluiter. Rauw, bitter en met het betere, snijdende gitaarwerk. Voor wie er maar niet genoeg van kan krijgen, is er ook nog een bonustrack met hetzelfde recept.
Met Pawn Shoppe Heart zou Jason Stollsteimer zich wel eens kunnen ontplooien tot de kroonprins van de garagerock. Het koninkrijk van The White Stripes komt wellicht nog niet meteen in gevaar, maar het zal voor Jack White alvast geen kwaad kunnen af en toe eens over zijn schouder te kijken. Het beloven spannende dagen te worden, daar in Detroit.
