Met al de genreverruimende projecten waarop Ty Segall het publiek tijdens het voorbije jaar trakteerde, is het verleidelijk om te denken dat hij alleen maar op een serieuze manier met muziek bezig is. Dat Segall echter eveneens een zelfrelativerend kantje heeft, bewijst hij met The Traditional Fools, een trashy surfpunkgroep waarmee hij er zelfs niet verlegen om zit Billy Childish te coveren.
Toch hoeft Segalls trashy surfpunkbandje niet volledig weggerelativeerd te worden. In het licht van het recente Reverse Shark Attack, een plaat waarop hij surf in een experimentele mix gooide, is het zelfs duidelijk dat The Traditional Fools niets minder dan een soort kladblok is waarmee Segall oefende, alvorens er met Mikal Cronin in een gedeeld project een heel stuk ambitieuzer tegenaan te gaan. Niettemin blijft het grappig om Segall Billy Childish’“Davey Crockett” te horen coveren, temeer omdat Childish zowat Segalls complete tegenpool moet zijn, namelijk een garagerocker met een allergie voor alles wat verruimend is, en een museumstuk dat er zelfs niet om verlegen zit eenzelfde nummer tien keer opnieuw in tien verschillende garagegroepjes te recycleren.
Een goede zet vinden wij het bijgevolg niet dat The Traditional Fools aftrapt met een Billy Childish-cover, want het plaatje heeft meer te vertellen dan dat. Met weinig verhullende titels als “Snot Rag” en “Kill Someone You Hate” volgen er namelijk stevige uptempo punknummers van eigen hand waarvan de lelijkheid afdruipt en waarin Segalls korrelige stem het mooie weer mag maken. Het recept voor een plaatje dat als een dolle tornado voorbijraast.
Toch is The Traditional Fools meer dan een plaat om zomaar even op te zetten bij het cruisen. Voor wie de lawaaierige lofiproductie geen belemmering vindt, valt er in een nummer als “Get Off My Back” namelijk een Shangri La-achtige melodie te ontdekken, terwijl de geest van Dick Dale in “Layback!!!” wel erg duidelijk naar voren komt. Niet dat The Traditional Fools nog maar in de buurt komt van Segalls andere projecten, maar het maakt in ieder geval wel duidelijk dat er in het hele Segall-verhaal een zekere logica zit. Van bepaalde Segall-topplaten hoor je hier namelijk echo’s.
Garageliefhebbers hoeven in ieder geval niet te vrezen dat ze met The Traditional Fools hun hartje niet kunnen ophalen. Ondanks het verschil in niveau met andere Segall-projecten is zelfs The Traditional Fools namelijk nog altijd een veel betere garagegroep dan een hoop andere kapers op de kust. Het plaatje laat zich bijvoorbeeld even vlot beluisteren als de betere punkplaten van pakweg Hot Snakes, Mystery Girls of Billy Childish.
Dat maakt dat The Traditional Fools ondanks het ongepolijste en minder serieuze karakter toch weer een plaatje is dat door heel wat mensen gesmaakt kan worden. Door punkliefhebbers om hun dorst naar vuile muziek te lessen, door Segall-fans met de nobele bedoeling alle uithoeken van het creatieve brein van hun oppergod te begrijpen. Een win-winsituatie dus en zeg nu zelf: kan het wel toeval zijn dat Segall dat zelfs van minder serieuze projecten kan zeggen?
