De Britse post-punk band The Rakes wilde naar eigen zeggen het rauwe, speelse, opwindende, complexe en schizofrene levensgevoel van Berlijn in zijn nieuwe album Klang injecteren en spoedde zich gepakt en gezakt naar het vroegere communistische deel van deze metropool.
Zijn ze in die opzet geslaagd? Mja.
Berlijn was tijdens de Roaring Twenties van de vorige eeuw de meest liberale stad ter wereld, vernieuwend op vlak van architectuur, film, literatuur, schilderkunst en mode. Een globale economische recessie en een man met eigenaardig snorretje, fout kapsel en een gestrekte rechterarm drukten deze stemming van koortsachtige levenslust spoedig de kop in. Niettemin bleef de Duitse metropool steeds een culturele aantrekkingskracht uitoefenen: Bowie waagde zich tijdens zijn Berlijnse jaren aan interessante muzikale experimenten met Low (1977), Heroes (1977) en Lodger (1979) en ook U2 schuwde de experimenteerdrang niet op Achtung Baby (1991).
Ook The Rakes kozen, na hun prima eersteling Capture/Release (2005) en hun tweede, tegenvallende Ten New Messages (2007), resoluut voor een herbronning in de Duitse hoofdstad. Zanger Alan Donohoe lichtte zijn keuze als volgt toe: "The London music scene is so dull – it’s like wading through a swamp of shit. We just wanted to be somewhere more inspiring".
De eerste drie songs schieten voortreffelijk uit de startblokken. Ze zijn zoals post-punknummers horen te zijn: snedig, aanstekelijk, energiek, gevaarlijk als clusterbommen. Ze hebben, om de machtige Duitse taal eens in de mond te mogen nemen, Hand und Fuß. Opener "You’re In It" is een heerlijk jachtig en gelaagd nummer: een jengelende gitaar, een gekmakende bas, ophitsende drums en de zeurderige stem van Donohoe gaan met verve de strijd met elkaar aan. "That’s The Reason" is een kleurrijke song met een heerlijk meezingbaar refrein en "The Loneliness Of The Outdoor Smoker" wordt naast een geniale titel door een magistraal snerpende gitaar opgefleurd. Ook nummers als single "1989", "Shackleton" of afsluiter "Final Hill" zijn catchy en springerig en nopen tot ritmisch meewiebelen van voet, hoofd of een ander lichaamsdeel naar keuze.
De popmelodieën en synths van het tweede Rakes-album werden vervangen door een droge, jankende gitaarsound, zoveel is duidelijk. Songs als "Bitchin’ In The Kitchen" of "Muller’s Ratchet" missen echter adrenaline, klinken veel te tam en halen zodoende de dynamiek uit de plaat. Het basloopje op "The Light Of Your Mac" (hoorden we daar niet het Seven-Nation-Army-riffje de kop opsteken?) is een prima idee maar de song rijdt zich jammerlijk vast. Ook het pianoriedeltje van "The Woes Of The Working Woman" is in hetzelfde bedje ziek en verzandt in ideeënloosheid. Schade.
Het euvel van The Rakes wordt helaas, na een aantal luisterbeurten, al snel duidelijk; ze blijven niet boeien. Het album Klang is zo voorbij (het kleinood klokt af op 29 minuten) en je bent het, als ware het een vakbondsspeech van Luc Cortebeeck, daarna ook meteen weer vergeten. Noem ons rotverwende broekjes, maar we willen shock and awe.
Wat de Rakes doen, werd, evidemment, al eerder maar vooral beter gedaan. The Rakes ontberen het avontuurlijke van Bloc Party en de inventiviteit en genialiteit van The Libertines, om maar twee van onze favoriete Engelse indierockbands van stal te halen. Het stemgeluid van Kele Okereke, Carl Barât of überjunk Pete(r) Doherty zullen we ook altijd verkiezen boven dat van Rakes-frontman Alan Donohoe.
Laat het ons zo stellen: wie af en toe eens behoefte heeft aan een handjob, hij neme The Rakes tot zich. Wie echter voor passionele all-the-way seks met (schrappen wat niet past) George Clooney, Scarlett Johansson, buurman of –vrouw of die ene spetterende collega kiest, schuift best nog eens de magistrale Libertines in de cd-lader.
P.S. : Doe ons maar de buurvrouw.
