Die ochtend in de platenwinkel. Waarom viel ons oog op The Present en niet op de nieuwe van Fall Out Boy? Omdat het onze meest dierbare overtuiging is dat de beste platen je doen wérken om hun schoonheid te ontdekken. Het is met het zweet in de schoenen dat we u presenteren: The Present.
Rusty Santos heeft een naam waarop menig koffiemerk jaloers mag zijn, een vriendenkring hipper dan de contactenlijst in Tom Barmans gsm en een cv waarbij een beetje muziekkenner spontaan gaat blozen. Producer spelen op Person Pitch van Panda Bear, Sung Tongs van Animal Collective en Red, Yellow & Blue van Born Ruffians ging hem méér dan goed af, helaas waagt zijn nieuwgeboren project zich op het gladde ijs van de improvisatie. Op The Presents eersteling World I See duikelt Santos kopje onder en kan hij maar net zijn hachje redden. Het is zwoegen om de schaarse vlagen genialiteit te ontwaren. Een selectie:
Track 1, “Heavens on Ice” (00’00-05’01): Een dreigend aanzwellende intro opent de plaat. Een tribale drumloop overstemt geleidelijk een intriest gitaartje en elektrostatisch geruis zet je hoofdhaar nietsvermoedend overeind.
Track 2, “World I See” (01’36-02’26): Een woordenloze stemmenbrij en een feedbackende synthesizer hitsen de drummer op. Als de storm eenmaal geluwd is, blijkt het nooit onschuldige woord “sex” al die tijd gesist te hebben.
Track 3, “Love Melody” (00’00-02’32): Een sferische piano noopt tot transcendentale meditatie. Althans, tot die elektrostatische ruis weer komt opzetten. Beter beide voeten op de grond houden met die elektriciteit in de lucht.
Track 4, “Symbols on High” (06’54-10’59): Uit een zacht opruiende chaos ontstaat een teringherrie schoppende drone die van nergens en overal lijkt te komen. Drums gaan aan de haal met synthesizers, gitaar verkracht piano. Omgekeerd kan natuurlijk ook.
Track 5, “Africanized Beatniks” (02’30- 04’20): Opwindend stukje postrock. Goed opgebouwd, instrumentatie tot in de puntjes verzorgd: stoelen en banken doen dienst als drumstel. Alleen blijft de climax uit en suddert het nummer nog ruim zeven minuten onbevredigend verder.
En dat is net het pijnpunt van de improvisatie die Santos pleegt en ongetwijfeld de valkuil van het genre in zijn geheel. The Present waant zich in een oerwoud van sferen en geluiden, en puurt uit de wanorde van overhangende takken en bladeren slechts occasioneel een noemenswaardig idee. Dat laten ze vervolgens veel te gauw varen om terug in de wirwar van het bos te verdwijnen en de luisteraar in de kou en de stortregen achter te laten. Niet alleen zijn de songs onsamenhangend, de productie gaat ook nog eens gebukt onder het ergste kwaad dat zich in een effectenbak schuilhoudt. Door Santos’ voorliefde voor delay en reverb lijkt het feestgedruis zich ergens mijlenver van je stereo-installatie af te spelen, en mijlenver van de goede smaak ook.
Nochtans beschikt The Present over een volstrekt unieke klankkleur. De stemmen lijken te spoken, de piano’s glinsteren, de gitaren zijn nu eens geslepen diamanten, dan weer venijnige slangen en vooral de drums lijken in contact te staan met een of andere oerkracht. Die gave levert The Present uiteindelijk toch een positief eindrapport op. Geen straight-A student, vaak boeiend en op de juiste momenten geniaal.
The Present wordt ongetwijfeld de geschikte opwarming voor Madensuyu op het podium van de immer perfect programmerende 4AD in Diksmuide.
