In de serie ‘ondergewaardeerd talent van de week’ hebben we het
vandaag over John Darnielle, singer/songwriter uit North Carolina
en kloppend hart van The Mountain Goats, waarmee hij al sinds 1991
muziek maakt. The Mountain Goats is zo’n groep met wisselende
bandleden rond een frontman. Darnielle is eigenlijk evenzeer een
kortverhalenschrijver als een muzikant, want zijn meest bekende
eigenschap is wellicht wel zijn voorliefde voor erg verhalende,
literaire teksten. Een deel van zijn platen zijn conceptalbums, al
dan niet gestoeld op autobiografisch materiaal. Op ‘The Sunset
Tree’ uit 2005, bijvoorbeeld, heeft Darnielle het over zijn vroege
jeugd en de rol die zijn autoritaire vader daarin heeft gespeeld.
Erg opmerkelijk is dat vele nummers, verspreid over zijn meeste
albums, inhoudelijk verwant zijn en dit niet zomaar omdat ze over
hetzelfde gevoel gaan maar omdat ze onderdeel van een cycluszijn.
Twee van zijn meer uitgebreide zijn zijn Alpha-cyclus, waarin het
telkens over hetzelfde koppel gaat, en de Going to-cyclus met een
vijftigtal songs als ‘Going to Bristol’ of ‘Going to Utrecht’,
waarin het personage overweegt om zich ruimtelijk te verplaatsen en
denkt dat zijn leven op de andere plekk beter zal zijn.
‘Heretic Pride’ is het zesde full album van The Mountain Goats op
het 4AD-label en heeft in het lijstje van medewerkers John
Vanderslice, ook producer, en Annie Clark, beter bekend als
St Vincent.
Wanneer creativiteit en humor zich met elkaar verstrengelen, krijg
je titels als ‘How to Embrace a Swamp Creature’ en ‘Marduk T-shirt
Men’s Room Incident’. Voor iets sterkere songs beginnen we echter
bovenaan met het zeer geslaagde openingstrio, dat door ‘Sax Rohmer
#1’ wordt afgetrapt. Sax Rohmer was een Brits auteur uit de eerste
helft van de twintigste eeuw en vormt het uitgangspunt voor een
energieke, clevere indiesong die dezelfde licht militante stijl
uitademt die The Decemberists vaak hanteren. Een stuk rustiger gaat
het eraan toe in ‘San Bernardino’. Het met strijkers opgesmukte
nummer vertelt over een koppel dat eropuit trekt naar de
gelijknamige, behoorlijk grote stad in Californië. De begeleiding
en woorden maken er iets behoorlijks idyllisch en romantisch van,
zonder dat het cheesy wordt. Van romantiek naar heroïek in ‘Heretic
Pride’, dat zijn verhaal begint met “Well they’ve come and
pulled me from my house / and they’ve dragged my body through the
streets”. De sterke song slaagt er door een verbeten zang en
gepaste, kort gehouden begeleiding in van het slachtoffer,
waartegen een groep of de maatschappij zich heeft gekeerd, een
zekere troost mee te geven. Hoeveel fysieke pijn de man ook lijdt,
hoewel hij zal terechtgesteld worden, geeft hij niet op en is hij
blij te leven.
Een fantastisch stukje muziek is ‘In The Craters on the Moon’. Het
akoestisch gitaarspel creëert een onrustige en dreigende ondertoon,
terwijl een cello aanvankelijk nog een soort fragiele rust schept.
De druk komt al een eerste keer tot uiting in het eerste, nog
instrumentale refrein, terwijl de totale uitbarsting – uiteraard
relatief in dit genre – zich in het tweede chorus manifesteert. Het
is in dit nummer dat de stem van John Darnielle op die van Marco
Borsato gaat lijken wanneer hij ze verheft. Dit ietwat ongelukkige
effect komt nog meer tot uiting in ‘Lovecraft in Brooklyn’, nog
zo’n hitsig en geslaagd nummertje.
John Darnielle mag met zijn Mountain Goats in vergelijking met zijn
vorige albums thematisch en stilistisch dan wel weinig vernieuwend
te werk gaan, wat hij doet, is nog steeds bewonderenswaardig. De
energieke, licht agressieve indierock op ‘Heretic Pride’ vormt een
geslaagde en toegankelijke toevoeging aan zijn toch wel imposante
levenswerk. Respect!
http://www.myspace.com/themountaingoats
