Toen we een paar jaar geleden Lie Cheat And Steal van het Zweedse The Manikins op ons bord kregen, maakte het plaatje vanwege het jeugdige karakter geen al te sterke indruk. Dat men op basis van één plaat echter moeilijk een eindoordeel kan vellen, bewijst The Manikins met het nieuwe Crocodiles, waarmee de band ineens een stuk volwassener én toegankelijker klinkt.
Een probleem dat zich in het garagepunkwereldje vaak voordoet, is dat de grenzen tussen punk en garagepunk nogal eens vervagen. Dat was eveneens het probleem met Lie Cheat And Steal: de plaat gaf ons weinig redenen om wel naar The Manikins en niet naar pakweg Funeral Dress of Janez Detd te luisteren. Een paar nummers hadden genoeg garagerockgehalte om in het subgenre van garagepunk ondergebracht te worden, maar bij andere nummers was dat niet het geval, waardoor Lie Cheat And Steal niet integraal kon overtuigen.
Daar slaagt de groep met Crocodiles wel in, maar wat nog meer tot vreugde stemt, is dat The Manikins met zijn nieuwe plaat nog een extra mijlpaal voorbijsteekt: niet alleen klinken de nieuwe nummers meer rock-‘n-roll en minder punk; het zijn bovendien bijna allemaal instant hits, en bijgevolg laat Crocodiles zich als een dijk van een plaat beluisteren. Daarvan is “That Train” meteen een mooi staaltje: ofschoon het nummer met liefdesblues doorspekt is, is het even gemakkelijk meezingbaar als een afrekeningshit van pakweg Blink 182. Het maakt duidelijk dat The Manikins een winning formula heeft ontdekt en we nemen het de band bijgevolg niet kwalijk dat de volledige nieuwe plaat ermee gevuld werd.
Wie het nog straffere “Losin’ Streak” beluistert, beseft dat bescheidenheid hier totaal misplaatst is: de groep zingt zich met nóg meer melancholie de longen uit het lijf en daarbij lijkt de geest van Greg “Reigning Sound” Cartwright zelfs niet ver weg. Met een hartverscheurende snik in zijn stem schreeuwt zanger Joakim Forsberg een tekst als “I don’t care for no sunshine, because I know it ain’t for me…” uit en daarbij klinkt hij zó overtuigend dat het publiek hem alleen maar kan geloven.
Met zeker zoveel geloofwaardigheid brengt The Manikins “Hangin’ From A Noose”. Dat het nummer naast hetzelfde thema eveneens hetzelfde soort treffende koren als “Losin’ Streak” bevat, toont dat het nieuwe plaatje op meer dan een toevallige opwelling van liefdesverdriet gebaseerd is: het combo kent zijn sterke punten nu beter dan ooit en daar is Crocodiles het fiere resultaat van.
Het meest poppy klinkt The Manikins dan weer in “She Speaks Perfect French”, een nummer waarin een hautaine Française een beetje van haar oren mag komen maken, maar zelfs hier bezingt Forsberg zijn Frans lief op een toon waarbij hij klinkt alsof zijn hond net gestorven is. Belachelijk? Niet echt, want het doel heiligt de middelen.
Een krachtige plaat vraagt om een krachtige conclusie en die gunnen wij The Manikins bijgevolg van harte: als ieder klein onbetekenend garagegroepje van nu in de komende jaren met een plaat als Crocodiles voor de dag kan komen, staan er ons nog heel wat fijne verrassingen te wachten. Een mens mag toch dromen zeker?
