Putting The Days To Bed is de plaat die de doorbraak van The Long Winters had moeten betekenen. Helaas is het muzieklandschap waar de groep met The Worst You Can Do Is Harm en When I Pretend To Fall nog wel in paste, vandaag alweer van uiterlijk veranderd. Iets waar The Long Winters met Putting The Days To Bed toch nog onhandig op probeert in te pikken.
De groep die een paar jaren geleden wel eens over de lippen ging als de indieversie van R.E.M. moet vandaag helaas kleur bekennen. De tijden evolueren en heden ten dage zijn er wel wat betere kapers op de kust om het goede weer maken. Death Cab For Cutie bijvoorbeeld, dat het zonder stembanden à la Michael Stipe en met veel relevantere muziek voor elkaar krijgt om met een van de grootste rockgroepen van de laatste twintig jaar te worden vergeleken.
Het grote probleem is dat The Long Winters op Putting The Days To Bed de groep niet meer is die ze ooit was. Maakte de band uit Seattle met The Worst You Can Do Is Harm en When I Pretend To Fall nog warme luisterplaten zonder grote bedoelingen maar met de juiste vibe, dan vergooit The Long Winters haar kansen nu een beetje met pogingen om bij het huidige poplandschap te horen. Dat resulteert in een plaat waarop de groep niet meer zo zelfzeker overkomt en waarop de oorspronkelijke, natuurlijke charme van weleer een beetje zoek lijkt.
Ligt het aan het traag voortslepende "The Commander Thinks Aloud" dat zo verdacht veel op Death Cab For Cuties’ "Transatlantacism" lijkt? Ligt het aan de typische U2-achtige openingstune van "Sky Is Open", waar we in het verleden net iets te veel mee geplaagd werden? Putting The Days To Bed wordt in ieder geval een paar keer teveel door dat soort van toevallige herkenningspunten onderbroken.
Het lijkt alsof The Long Winters oog in oog met de hoge verwachtingen zijn uiterste best heeft gedaan om zo poppy mogelijk te klinken, maar zich daarbij een paar keer serieus heeft verslikt. Zo hoor je een song als "Honest" bijvoorbeeld veelbelovend beginnen, maar uiteindelijk toch nergens eindigen. Dat bepaalt de rode draad van de plaat: het klinkt allemaal zeer goed gemaakt, maar dat volstaat zelden om te beklijven.
Niet dat singles als "Rich Wife", "Fire Island" en "Ultimatum" niet aanstekelijk genoeg zijn om een plaats in De Afrekening of Humo’s Top 20 te veroveren, maar op Putting The Days To Bed krijgen we vooral songs die eenzaam naast elkaar staan — een tekort dat je zo hard voelt, dat zelfs de vier bonustracks op het einde niet eens kunstmatig overkomen, wat op een normale plaat wel eens zo durft aan te voelen.
De eindbalans is bijgevolg verre van positief: Putting The Days To Bed is niet bevestigend voor The Long Winters’ verdienstelijke prestaties in de marge, en het nieuwe publiek dat de groep met de plaat hoopt te bereiken is er één dat waarschijnlijk zeer vlug zal wegebben. Daarvoor is de concurrentie nu eenmaal te kwalitatief en te talrijk.
