U mag ons gerust misplaatste nostalgie en voortijdige bejaardheid verwijten, maar ons hart maakte een opgewonden sprongetje bij het ontvangen van een nieuw House of Love-album. Ook uw dienaar is te jong om de glorietijd van deze generatiegenoten van The Smiths te hebben meegemaakt, maar is al jaren verslaafd aan hun muziek.
Eind jaren tachtig maakten Guy Chadwick en de zijnen het mooie weer in de Britse platencollecties met klassieke singles als "Shine On", "The Beatles And The Stones", "Christine", "I don’t Know Why I Love You" en "The Girl With The Loneliest Eyes". Stuk voor stuk pareltjes der melancholische popmuziek met een overvloed aan inventieve hooks en prachtige gitaararpeggio’s. Radiohead is groot geworden met dit soort muziek (we eten onze cd-collectie op als de heren Greenwood, O’Brien en Yorke geen House of Love-fans waren: herbeluister The Bends ook eens na een kennismaking met The House of Love).
Na een zoveelste slaande ruzie tussen hoofdsongschrijvers Guy Chadwick en Terry Bickers werd deze laatste uit de groep geflikkerd, net voor ze met "Shine On" hun grootste hit zouden scoren. Door de grote doorbraak van The Stone Roses en de opkomst van de hele Manchestergekte, geraakte de groep na die ene hit wat in de vergetelheid en besloot hij er in 1993 maar helemaal mee op te houden. Tot nu dus. Bovendien hebben Chadwick en Bickers hun ruzie bijgelegd en is The House of Love met andere woorden back in full force
Opener "Love You Too Much" is direct raak: op drie minuten tijd klinken de gitaren afwisselend noisy, vaagweg echoënd, bluesy en simpelweg melodieus. "Gotta Be That Way" is naïeve Beatlespop, waarin Bickers schijnbaar improviserend gitaar staat te spelen. We horen zowel Pink Floyd, The Velvet Underground, Eric Clapton en My Bloody Valentine even voorbij waaieren. Op "Kit Carter" galmt de gitaar bovendien zoals die van The Edge sinds "Bullet The Blue Sky" niet meer gegalmd heeft.
Tussen alle gitaarvirtuositeit door zingt Guy Chadwick verder over onbeantwoorde liefdes, de pijn van het zijn en zijn algehele mis begrepen worden alsof hij de vijfentwintig nog steeds niet gepasseerd is. Hij vergeet echter niet om met zachte stem de medeverworpenen der aarde een hart onder de riem te steken op "Days Run Away" en "Anyday I Want". De tandem Chadwick-Bickers werd wel eens lichtjes vleiend vergeleken met Morrissey en Johnny Marr. Tekstueel staat de opper-queen Morrissey nog steeds op eenzame hoogte, maar muzikaal bewijst The House of Love met Days Run Away dat ze zeker zonder blozen langs The Smiths mogen staan als grote Britpoppers uit de jaren tachtig.
Muziekhistorisch minder onderlegde oren zouden op basis van songs als "Days Run Away" of "Love You Too Much" The House of Love misschien als een zoveelste Coldplaykloon durven beschouwen, maar de geschiedenis heeft dus ook haar rechten. Dat Chadwick en Bickers net nu hun legendarische vete hebben weten bijleggen is dan ook wat ongelukkig en lijkt misschien wat te strategisch interessant. De adepten van deHouse of Love-adepten hebben zonet een nieuwe single op de wereld losgelaten en binnenkort staat ook hun nieuwe album naar uw zuurverdiende euro’s te bedelen, maar laten we dat dus even vergeten en Days Run Away als een teruggevonden juweeltje beschouwen. Oftewel: kopen! En vraag er bij de cd-boer ook meteen een best of bij.
